familie

Ben Job, een 55 jarige man. Ik ben opgegroeid in de Bible belt gehucht in Utrecht. Sommige mensen verwarren dat met de vrije manier van het hippieleven maar, het verschil zit hem in dat we heel religeus zijn. En ontzettend veel waarde hechten aan familie, vrienden en buren.

Ons kinderen zijn ons bezit!!
Ben er altijd voor mij kinderen en wij ondernemen samen de gekste dingen. Zoals tenten bouwen en klimmen in de Grootste Amergoonsethree, indiaanse tenten bouwen en verstoppertje spelen.

Ik merk dat nu ze ouder worden en het ouderlijk huis verlaten ik ze vreselijk mis. Als ze een relatie hebben ben ik blij voor ze maar ik merk ook dat ik onzettend verdrietig wordt na enige tijd als de nieuwe liefde in hun leven te veel aandacht van ze vereist en ik ze daardoor minder zie. Ik voel me leeg en verlaten en wordt pissig op hun nieuwe liefde. Het voelt als of ze mijn kind van mij afpakken. Zijn ze nou gek geworden, niet wetende hoe ik met ze heb moeten ploeteren. Het liefste pest ik ze weg.

Mijn kinderen zijn mijn veilige haven, hun liefde is puur en oprecht en betrouwbaar.

Weet iemand hoe ik het beste hiermee kan omgaan?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Gelukkig, Op 04-06-2016 03:23

Ik kon je volgen tot wegpesten. Je gevoel is heel begrijpelijk en een levensfase. Maar hier handel je toch niet naar hoop ik? En kinderen als je bezit zien? Pfff wat een lastige situatie moet dit zijn. Voor je (KOPP) kinderen!

reactie weetniks@ziggo.nl , Op 04-06-2016 18:57

Moeilijk hè, dat loslaten. Ga ze niet pesten, dat werkt over het algemeen averechts. Vertroetel ze liever met liefde als je ze wel in de buurt hebt. Als je ze gaat pesten krijgen ze een hekel aan je. Je kinderen zijn niet je bezit en zullen zich het pesten van hun partner alleen maar aantrekken als een aanval op hun gezinsleven. Neem afstand maar blijf ze wel met raad en daad bijstaan, maar alleen als daar om gevraagd word. Laat ze hun eigen leven leiden, ook al vallen ze wel eens. Leven is leren vallen en weer opstaan. Loslaten is daarbij het toverwoord. Succes en sterkte.

reactie Romy, Op 12-06-2016 20:18

Toevallig, heb net een soortgelijk geheim geplaatst, over het missen van mijn volwassen zoon. Ook ik weet niet hoe hier mee om te gaan. Voelt als rouw, maar hij leeft...! Onbestemd gevoel, vage toekomst. missen van een kind doet fysiek pijn. Sorry, ik weet het dus ook niet, hoe hier mee om te gaan, blijven ademhalen, soort van overleven, kwam er maar een einde aan de rouw en was er maar meer van dat soort onschulldige vrolijke liefde...want dat is wat ik mis.

reactie Romy, Op 12-06-2016 20:28

Je schrijft " hun liefde is puur, oprecht en betrouwbaar" ...dat is wat je mist, die veiligheid, een soort van paradijs....als je nu die kwaliteiten in je eigen leven prioriteit geeft, de puurheid, de betrouwbaarheid en het oprechte, op basis van jouw liefde, voor alles om je heen. Dan zijn je konderen niet de enigen die dit mooie vertegenwoordigen, maar je hele leven zal dit zijn. Ondanks de heimwee, die nu nog zo'n pijn doet, het heden wordt dan ingenomen door gevoelens uit het verleden...dank je voor het delen van je geheim, zal zelf ook op zoek gaan naar dat wat ik mis nu mijn liefste mooie ongekunstelde spontane zoon weg is....

Site built by B-nuts