familie

3 jaar geleden heb ik de definitieve stap gezet om voorgoed de relatie met mijn familie te verbreken.

Ik, een 28 jarige man, kom uit een klein gezin, van 1 zus en 1 half broertje. Mijn vader ken ik niet, omdat mijn moeder hem ontvlucht is vanwege mishandeling naar haar en naar mij, niet naar mijn zus. Toen ik 3 of 4 was zijn we verhuisd naar de andere kant van het land. Desondanks wist mijn vader ons te vinden en bleef hij jarenlang op agressieve wijze aan de deur komen. Dit werd altijd als zeer eng ervaren, vooral de angst dat die man binnen zou komen en ons helemaal kapot zou slaan was de grootste angst. Hierdoor hebben wij in een opvanghuis gewoond, en bij een kennis. De laatste keer dat mn vader aan de deur kwam was ik 9 jaar oud.

Uit de verhalen die ik heb meegekregen begrijp ik dat mijn vader een narcistisch persoon was, die zijn vrouw en zoon mishandelde zowel op fysieke als mentale wijze, maar naar de buitenwereld toe een allemansvriend was. Hij wist mensen te bespelen en zette zichzelf altijd neer als slachtoffer. Dit klinkt herkenbaar, aangezien ik op latere leeftijd bij een kennis in huis woonde die ook zijn vrouw mishandelde, maar naar de buitenwereld toe iemand was die iedereen hielp en zichzelf wegcijferde. Hierdoor denk ik aardig in te kunnen schatten hoe mijn vader was, in combinatie met de verhalen die mijn moeder mij vertelde.

Mijn arme moeder is jarenlang mishandeld, en heeft moeten toekijken hoe haar kind mishandeld werd. In zo een erge mate dat ze haar kind (mij) bij haar ouders en zusje heeft laten wonen voor een half jaar, uit angst dat er onherstelbaar leed aangedaan zou worden. Ik was toen 2 jaar.

Alles goed en wel. Na 9 jaar op deze aardkloot rond te hebben gelopen in angst voor een man die ik niet kende, verdween hij. Ons gezin kon zich richten op het verwerken van alle drama en hun leven oppakken. Mijn oudere zus heeft veel last gehad van de hele situatie, psychisch, ondanks het feit dat ze nooit mishandeld is. Ze heeft uiteraard wel alle drama mee moeten maken. Mijn zus werd hierdoor 'het zielige geval' en 'het fragiele figuur'. Daarmee werd ze behandeld als een oogappel, of zelfs meer als de favoriet, die niks verkeerd kon doen.

Mijn zus benutte deze positie ten volle. Al het kattenkwaad wat ieder normaal kind uitspookte werd afgeschoven op het irritante broertje, de 'man' van het huis. Mn moeder koos ervoor om mijn zus laks op te voeden, en mij streng. Alles wat ik deed was verkeerd. Als ik een vriend van school mee naar huis wilde nemen kon dat niet, als ik bij een vriend wilde spelen naar school kon dat niet. Als ik naar buiten wilde mocht ik niet buiten een straal van 500 meter komen, wat ergens begrijpelijk was, aangezien mijn vader mij een keer ontvoerd zou hebben toen ik 4 was, waarna hij werd aangehouden door de politie en ik dezelfde dag nog werd thuisgebracht. Dus in mijn moeders ogen waren de risico's te groot om alleen of bij andere vrienden buiten te spelen.

Middelbare school zou alles beter maken, dacht ik. Helaas was ik daar geen populair persoon, omdat ik maar 3 keer per week mocht douchen, wat als puber niet bevordelijk is voor je BO. Na 2 jaar van een hel ging mijn moeder werken, waardoor ze vaker van huis was en ik dus kon douchen, elke keer als zij weg was. Toendertijd kwam ook haar nieuwe vriend, waaruit mijn halfbroertje is ontstaan.

Dit was een fijne tijd. De afleiding die haar vriend haar gaf, en haar nieuwe kind, gaf mij meer vrijheid. vrijheid om eindelijk met vrienden van school om te gaan en af te spreken.

Als ik terug kijk naar mijn periode in het ouderlijk huis, die ik verlaten heb op mijn achtiende, dan zie ik in dat mijn moeder was getraumatiseerd door haar ervaringen met mijn vader. Ik vermoed dat zij door haar ervaringen een mannenhater is geweest. Dit klinkt absurd. Maar ik trek deze conclusie uit het feit dat ik letterlijk heel mijn leven nooit wat goed bij haar heb kunnen doen. Alles wat ik deed, van kleins af aan was fout. Ik ben als kind zeinde uitgescholden voor lul, klootzak, leugenaar, alles wat los en vast zat. Ik weet nog als kind zeinde, dat ik ervan overtuigd was dat ik een lul was, en een klootzak, en een leugenaar, omdat dit zo vaak tegen mij werd gezegd.

Op mn 18e uit huis, havo niet afgemaakt, werkende in een fabriek, naar een studentenhuis. Hierin woonde een meisje die het nodig vond om zichzelf wekelijks, soms dagelijks in haar polsen te snijden, en vervolgens bij mij aan te kloppen voor hulp. Ook woonde er een agressieve man die agressiever werd als hij met zn neus in de poeder had gezeten, wat ook met regelmaat was. Een vriend, een man van 30, die met zijn vrouw en 2 jarige dochter in de buurt woonde hoorde hoe lastig ik in dat studentenhuis zat, en bood aan om zijn zolder aan mij te verhuren.

Deze vriend was een allemansvriend. Iedereen kende hem als een enorm aardige spontane kerel. Hij zat in de schuldsanering en vond de extra inkomsten die hij had door het verhuren van zijn zolder heerlijk. Deze vriend bleek achter gesloten deuren zijn vrouw te mishandellen, zowel psychisch als fysiek. Vooral als hij een lijntje op had, of juist geen geld meer had om zn poeders te kopen. Eerst viel mij dit niet op, totdat ik zijn vrouw ernaar vroeg, na een opvallende blauwe plek. Na een paar maanden daar te wonen werd er van de mishandeling geen geheim meer gemaakt, net als van de drugsverslaving. Dit kwam doordat ik op een zondag wakker werd, en alle spiegels in huis waren weggehaald, er een strop aan de trap hing, en zijn vrouw mij huilend kwam vertellen dat haar man te veel drugs had gebruikt, paranoide was geworden, zn vrouw heftig had mishandeld, en de buren de politie hadden gebeld, en hij gearesteerd was. Ik had zelf die avond ook wakker gelegen, omdat ik zijn vrouw had horen gillen toen hij haar sloeg en schopte. Je moet begrijpen dat ik als 19-jarig ventje het niet op durfde te nemen tegen een volwassen man van 30, die sterk was door zijn havenwerk. Zodra hij terug kwam van het bureau werd er niks over gezegd en ging het normale leven weer verder.

Ik had een vriendin, gewoon een maatje. Ze was 4 jaar jonger dan ik, en verslaafd aan drugs door haar oudere broer. Ze gebruikte cocaine en pep, en deed daar rare dingen voor om het te krijgen. Ze zou op een vrijdag uitgaan, en overnachten op straat, omdat ze niet uit mocht tot later dan 2 uur van haar ouders. Ik bood haar daarom aan om samen uit te gaan, waarna ze in een logeerkamer kon slapen. De vriend waar ik woonde vond dit geen probleem. Toen we thuis kwamen na het uitgaan was die vriend nog wakker. Hij bood mn vriendin (geen relatie) drugs aan, en zij stemde hiermee in. Omdat ik tegen drugs ben ben ik er niet bij gebleven en ben ik naar bed gegaan, omdat ik haar ook niet kon overhalen om het niet te doen. De volgende dag was ze schichteg en erg snel weg. Toen ik later op de dag naar haar toe ging vertelde ze me dat ze de avond ervoor niet meer kon herinneren, maar ze voelde dat ze verkracht was (ik geloof dat vrouwen dit kunnen voelen en trek dit niet in twijfel). Haar oudere broer en ik hadden pep gemengd met allemaal rotzooi, en als wraak aan die gast gegeven. Hij heeft het opgesnoven, en er 2 dagen als een zombie uitgezien. Ook zou de broer van het verkrachte meisje regelen dat er kampers zouden komen naar dat huis om alles aan gort te slaan. Daarom had ik een week bij een vriendin geslapen, wat achteraf niet nodig was geweest, aangezien de kampers er nooit meer zijn geweest.

Toen ik terug kwam bij die "vriend" na een week, was ik er klaar mee uiteraard. Ik probeerde zijn vrouw over te halen om haar dochter mee te nemen en haar man te verlaten. Ze had geen geld dus kocht ik een treinkaart voor haar. Helaas was ze te bang wat hij haar aan zou doen als ze zou vluchten. Ik raakte mijn baan kwijt, en kon de huur niet volledig betalen. Van de 275 miste ik 150. Hier werd eerst heel aardig om gedaan door die "vriend", zeggende dat dat geld wel komt. Totdat hij zelf zonder geld zat en zn drugs niet meer kon kopen, een paar dagen later. Toen bedreigde hij mij en zei hij dat hij mij er uit zou schoppen als ik niet snel met dat geld zou komen. Na een paar dagen zijn bedreigingen te moeten aanhoren, vroeg ik aan mijn moeder of ik even een maandje of twee thuis zou kunnen komen, totdat ik weer werk zou vinden (ik ging toendertijd nog netjes eens in de 2 weken, soms minder soms eens per week langs bij haar). Na het aanhoren van mijn situatie weigerde mijn moeder dit en verwees me naar een opvangtehuis voor daklozen. Ik ben dezelfde dag, midden in de nacht, toen die "vriend" aan het werk was gevlucht voor die "vriend" naar het opvangtehuis voor daklozen, alles behalve mijn kleding achterlatend. Die "vriend" heeft toen bedreigd dat hij met maten en knuppels langs mijn moeder zou rijden, als ik hem die 150 euro niet alsnog zou geven. Hij heeft mij platgebeld, dagenlang, dreigende smsjes gestuurd, etcetera.

In de daklozen opvang krijg je als nieuwe dakloze de eerste week altijd een slaappplek. Na de eerste week is het een soort van loting. Ik heb, in januari 2 dagen buiten geslapen. 2 weken heb ik in de daklozen opvang gezeten. Ik Had nieuw werk gevonden en een nieuwe woonruimte.

De jaren erna had ik een onregelmatige relatie met mijn moeder. Ik werkte bij verschillende baantjes, en modderde maar wat aan. Zonder mn diploma kwam ik nergens. Ik had periodes van maanden waarin ik mn moeder niet sprak, omdat ik hier geen zin meer in had.

Na 4 jaar, op mn 24e, na mn moeder een jaar lang niet meer gesproken te hebben, de langste periode tot dan toe, begonnen mn schuldgevoelens te overheersen en nam ik de eerste stap naar contact. Het contact dat er was voelde leeg en betekenisloos, idem het contact met mijn zus.

Op mn 26e had ik besloten al het contact definitief te verbreken. Ik voelde mij steeds depressief als ik langs mijn moeder was gegaan. Elke keer zat daar weer een maand of 2-3 tussen, tussen elk bezoek. De reden dat ik me depressief voelde na elk bezoek kwam waarschijnlijk doordat het voor mij voelde alsof er geen band meer was. Ik ging steeds langs een vrouw die zich mijn moeder noemde, maar niet voelde als mijn moeder. Het voelde nep en geforceerd. Ik heb het contact compleet verbroken, zonder woorden.

Nu heb ik af en toe last van schuldgevoelens. Als ik terug denk aan wat ik heb doorstaan en hoe ik behandeld werd dan voel ik mij niet meer schuldig. Daarom schrijf ik dit, om te herinneren dat ik mn redenen heb, en ik ergens ook hoop dat anderen inzien dat ik er goed aan heb gedaan om het contact te verbreken.

Ik ben op mn 26e weer terug naar school gegaan, dmv een 21 plus test ben ik toegelaten op het hbo. Ik ben momenteel bezig om de hbo opleiding in 3 jaar ipv 4 jaar af te ronden, zodat ik per september weg uit deze omgeving kan, om naar de universiteit te gaan.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie jan12, Op 24-01-2017 09:52

John, wat heb jij een zwaar leven achter de rug...... Ik hoop voor jou dat je verder een goed leven tegemoet gaat want in jou schuilt een goed mens...sterkte en maak er wat van !

reactie Wonderland, Op 27-01-2017 02:08

Echt, je hebt er goed aan gedaan het contract te verbreken. Je kon niet anders. Ik vind het ongelofelijk knap waar je nu staat en je hebt genoeg negativiteit gehad voor tien levens tegelijk! Ik gun je ook dat je wat meer geluk mag ervaren John!

reactie s, Op 01-04-2017 18:28

Dit is zo herkenbaar. Goed dat je uiteindelijk voor jezelf hebt gekozen. Het is nooit te laat. Goed dat je je je studie gaat afronden.

reactie Johan, Op 30-04-2017 09:42

Met verbazing en plaatsvervangend verdriet over jou heb ik je verhaal gelezen. Ik heb er geen woorden om te zeggen dat ik je het allerbeste gun. Goeden en knap om toch de band te breken met je familie. Voel je niet schuldig hierover, het lijkt alsof je er alles aan hebt gedaan. Ik gun het je van harte dat voor jou de zon gaat schijnen. Succes met je studie en praat met anderen over jouw levensverhaal om het te verwerken. Het is te heftig om het onverwerkt te laten en misschien daardoor zelf verbitterd te worden. Veel succes met je studie en heel veel geluk en wijsheid!!!

reactie Thea, Op 01-07-2017 20:55

Hallo John, Wat een rampzalige levensloop heb je tot nu toe. Je hebt een verschrikkelijke tijd achter de rug die je nauwelijks kan verwerken. Ik ken mensen en ook bekende Nederlanders van tv die na een nare periode in hun leven een boek gaan schrijven en dit uitgeven het zogenaamd van je af schrijven. In jou geval behoef je alleen nog maar een afdruk te maken van je ingezonden geheim en naar een uitgever te gaan. Heel veel sterkte XXX Thea.

reactie "John", Op 02-12-2017 22:34

Bedankt voor de begripvolle reacties allemaal..

Site built by B-nuts