familie

ik ben een jonge vrouw van 24 en ik word gewoon gek van mijn ouders.
Sinds +- 5 jaar terug begon ik wat volwassener te worden en nam ik niet zomaar alles meer aan van mijn ouders, begon bij de KM. sinds die tijd doen mijn ouders heel anders tegen mij. ik doe waarschijnlijk ook anders omdat ik niet zomaar meer alles pik en een eigen mening heb gekregen. het begon met kleine ruzies en pesterijen, op mijn verjaardag zeiden ze vrijwel niets tegen mij en toen ik naar bed ging vond ik een kaartje met geld er in. dit was voor mij op dat moment de druppel en besloot om op de kazerne te gaan slapen. rond die tijd kreeg ik ook mijn huidige vriend, ze geven hem overal de schuld van. Mijn vader beweert dat we een ongezonde relatie hebben maar ik begrijp hem niet. het ging steeds van kwaad tot erger. ik ging een keer varen en vlak voor ik vertrok kreeg ik weer ruzie met mijn ouders (geen idee meer waar over), toen ik op mijn werk was kreeg ik een berichtje van mijn vader. "het is maar goed dat ik mijn dienstwapen niet thuis heb, anders had ik mij door mijn kop geschoten. ik word gek van je." dat is wat ik las. ik raakte een beetje in paniek en wilde mijn ouders niet meer spreken. na mijn reis kreeg ik weer een bericht van mijn ouders, mijn vader heeft PTSS daar door doet hij zo raar. ik kon dit in het begin niet geloven ik dacht dat het gewoon een slap excuus was voor de dingen die gezegd en gedaan zijn. na een tijdje kreeg ik toch wat medelijden met de man en besloot wat milder tegen ze te doen en belde ze zo nu en dan. rond die tijd was ik ook gaan samen wonen met mijn vriend en die steunt mij goed en rade aan om weer contact met ze te nemen. op een dag belde mijn vader of hij bij ons mocht avond eten , ik zei ja dat is prima we eten aardappelen met boontjes en gehaktbal ik heb alleen niet genoeg gehaktballen. dit vond hij geen probleem en hij nam zelf wel wat vlees mee. verder vroeg ik nog of ma het niet erg vond en waar die dan at.die zou gewoon thuis eten en hij belde haar nog wel om te zeggen dat hij niet thuis zal eten. toen hij eenmaal bij ons was had hij geen eigen vlees mee en deelde we dus onze gehaktballen met hem(tot dus ver was het gezellig). een aantal dagen later werd ik gebeld door mijn opa en die zei dat ik normaal moest doen tegen mijn ouders dat ik sinds mijn vriend ben erg verandert was. ik vroeg hem wat er aan de hand was. hij zei ja het is toch onbehoorlijk dat je je vader uitnodigt om te komen eten en dat je hem dan niets geeft. nou toen brak mijn klomp mijn ouders waren mij gewoon zwart aan het maken bij mijn opa en oma. ik sprak mijn vader er op aan en die zei dat mijn opa loog enz.... en sinds die dag hem ik bijna geen contact meer met mijn familie en heb ik problemen met vertrouwen... k word gewoon een beetje gek denk ik. ik ben erg achterdochtig geworden etc. ik heb nu dus haat gevoelens voor voornamelijk mijn ouders. kan iemand mij A.U.B. vertellen wat ik moet doen??

PS. als jullie(mijn ouder/opa en oma / of andere familie leden) dit lezen, jullie weten best wie dit schrijft en ik wil dat jullie weten dat ik hier aan onderdoor ga, jullie doen mij pijn!

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Najoe, Op 03-07-2017 19:46

Je maakt bij mij een hele gevoelige indruk. Vertrouw en focus op het positieve. Zoek het beetje kracht in je zelf en pas OMDENKEN toe. Je kan het!!!. Ik leef met je mee. Sterkte!

reactie Nami, Op 03-07-2017 21:29

Najoe, bedankt voor je reactie en steun. ik ga proberen weer positief te denken. het van mijn afschrijven alleen al helpt ook al.

reactie Najoe, Op 04-07-2017 21:48

Als schrijven voor jou therapeutisch werkt, wie is een ander om daar over te oordelen. Laat staan te lezen!!! Het laatste getuigt van geen respect. Ik schrijf ook al bijna mijn hele leven. Door te schrijven kan ik mijn beter verwoorden en het werkt ook ontspannend.Heerlijk om zo even te ontladen en in je pen te kruipen. Helaas heeft mijn boze ex vele dagboeken van mij verscheurd. Wellicht waren ze te confronterend. Is dat reden om mij van het schrijven af te houden? Velen associëren schrijven met een vorm van psychose. Kan het een ander wat schelen? Zou je de eerste zijn met zo'n diagnose? Ben je anderen tot last? Liever mijn pen en papier dan een vriend die je kwetst. Vanmiddag langs de Bibliotheek geweest ik las een passage uit het boek Nietzsches tranen van Irvin D. Yalom. Het boek gaat over een dame die verliefd was geworden op een beroemde schrijver. Er ging geen dag voorbij dat ze niet aan die schrijver dag vanaf het moment dat die in haar leven kwam. In haar dromen had ze een platonische relatie met hem. Hoe bizar en gek het ook klinkt ze was nog nooit eerder zo verliefd geweest. Helaas (toe en aan doen van)nam de verliefdheid een bijzondere wending aan, maar dat mocht de pret niet bederven. Ze werd behoorlijk obsessief en agressief door de demonen die haar beheerste :-). Zo opmerkelijk want ze veranderde in een wezen van een ander planeet dat de mensen op aarde vreemd van opkeken. Het duurde even maar ze had dit door en vroeg haar geliefde hoe dit te herstellen. In haar optiek was het alleen mogelijk door haar te kussen. Dus drong ze een beetje voort. Haar liefde reageerde als volg. Schat je bent een bijzondere meid maar het maakt mij verdrietig jou zo te zien lijden in je cocon. Ze stapte uit de donkere kamer en zei:.Voorheen zag ik het lampje in je kamer 5 dagen branden en nu slechts een paar uur. Ze vreesde wat ze met haar gedragen acties had veroorzaakt en hoe het zo ver heeft kunnen komen dat ze dagen in die donkere kamer zat. Ze voelt zich enorm schuldig als of ze anderen in haar slijk zonder eind heeft meegenomen naar dat verre planeet. Het knaagde ontzettend aan haar en had geen plezier meer in het leven. Ze was ervan overtuigd dat ze genezen kon worden door een kus.... Het is een heel spannend boek en ga vanavond gauw verder lezen. Waar ik met deze citaat uit Nietzsches tranen wil suggereren is dat je lekker je zelf mag zijn. Jij en je emoties horen erbij. Iedereen heeft wel eens wat. De een verwerkt het door een praatje de ander door te schrijven. Zonder schrijvers hadden wij geen enkel boek in onze boekenkast staan. Heel veel sterkte en succes toegewenst. Nogmaals ik leef van harte met je mee. Ook al moet ik je persoonlijk een knuffel komen geven om je een hart onder te riem te komen steken, ik doe dat graag. Tja die reiskosten!!! die dek ik wel. Niet waar?

reactie lila, Op 23-01-2018 19:30

ik zou geen contact meer willen met zulke mensen. ze zorgen meer voor drama, wat heb je aan die mensen? Je bent nu zelfstandig en kan er voor kiezen geen drama meer te willen en je te richten op het goede met je vriend , en anderen zorg voor afleiding en plan leuke dingen in, of een hobby, sport veel je kan ook op gesprekken gaan bij een professioneel iemand, die misschien ene beter idee heeft voor je

Site built by B-nuts