familie

Mijn kinderen zijn allen gediagnostiseerd met autisme, het is niet anders, ik heb er mee leren leven.Maar naast het moeder zijn, het moeten zorgen en de beperkte vrijheid die je daardoor hebt, mis ik een sociaal leven.Met name de jongste, die zeer zwaar getroffen is en naast autistisch ook hulpbehoevend trekt een zware wissel op het gezin. Zo nu en dan onderneem ik wel pogingen om er tussenuit te kunnen en onlangs nog bezocht ik een 'bijkom weekend' waar andere moeders waren die min of meer in hetzelfde schuitje zitten.Helaas vond ik daar weinig aansluiting en wat ik vreesde werd werkelijkheid; na zo een weekend hoor of zie je van niemand iets meer.Mijn man heeft een 60 urige werkweek en komt in het weekend al nauwelijks aan zichzelf toe, dus hem durf ik niet lastig te vallen. Met wederzijdse famillies is amper contact, en de tand des tijds heeft de vriendenkring (of wat daarvan over was) ook behoorlijk uitgedund dus ook daar hoeven we het niet van te hebben.Iedereen die ik er over spreek is het met me eens dat zo een gezin draaiende houden zwaar is...maar wat pas echt zwaar is, is er met niemand over te kunnen praten...die muren die op je afkomen.Ik mis aansluiting maar vrees ook voor eeuwig met de sticker 'dat gekke mens van die gekke kinderen' te lopen...

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Lotte66, Op 31-03-2009 12:54

Heftig dat je jezelf autimoeder noemt zeg.Hiermee geef je jezelf wel een stempel. Je bent een vrouw, een partner en moeder.Een moeder en vader welke kinderen hebben die lijden aan autisme.Dat het heel zwaar is, is helemaal waar.Krijgen jullie ook PGB om zelf ook ontspannende dingen te doen en de kinderen naar een logeer huis kunnen specifiek voor kinderen met autisme? vraag er naar via het Centrum van autisme en meldt je aan bij het tijdschrift Balans.Hierstaan allerlei contactgroepen en weekenden in , ook voor ouders en andere broers/zusen. Ik hoop dat jij en je man ook aan elkaar toekomen, als hij 60 uur werkt.Je staat er dan ook best alleen voor. Ook hoop ik dat je toch ook goede vriendinnen en vrienden hebt die jou en jullie niet laten vallen. Krijgen jullie ook ouder begeleiding, zoadat jullie je verhaal kwijt kunnen en begeiding en ondersteuning hoe je ook aan je zelf toe kan komen? Ik wens je/jullie, heel vel sterkte en kracht toe

reactie Shadowdancer, Op 31-03-2009 18:31

In Nederland is een stichting die zich gespecialiseerd heeft in het proberen contact te maken met kinderen met autisme. Hun website is: http://www.horison.nl/. De methode is gebaseerd op de boeken van Kaufman. (Het boek waarin hij de methode beschrijft die hij ontwikkeld heeft is 'Verbroken Stilte'. Je kunt het misschien wel vinden in de bibliotheek). Ik heb zelf een tijdje als vrijwilliger gewerkt bij mensen die deze methode volgden en ik weet dat je in elk geval op deze manier een netwerk opbouwt van mensen die hetzelfde meemaken en/of mensen die willen helpen. Het is in elk geval een begin van het doorbreken van het isolement. Kijk 'ns rond op de website, je kunt in elk geval in contact komen met andere ouders op die manier! Succes, Shadowdancer

reactie Pink, Op 31-03-2009 16:12

Ik ben bang dat er nog veel moeders zijn in jouw positie. In je eentje meerdere kinderen met een autistische stoornis grootbrengen is bizar zwaar. De eenzaamheid die daarbij komt kijken omdat andere mensen er geen fluit van begrijpen komt er nog eens bij. Mijn tips........ -Als je nog geen pgb hebt vraag die aan. Daarmee kan je bijvoorbeeld iemand die pedagogiek studeert inhuren om af en toe met een kind op stap te gaan. -Praat met je man want m.i. kan je niet veel langer zo door gaan. Hij werkt 60 uur maar jij werkt waarschijnlijk vl meer. Als jij echt overspannen raakt dan kan moet hij wel minder gaan werken. -Spreek naar hulpverleners uit dat je aan je grens zit en waar je mee zit. -Ik neem aan dat je kinderen niet op een gewone school zitten. Probeer via school contacten te leggen met andere moeders. Dan krijg je misschien een leuk contact in de buurt. Ik heb dat in het verleden gedaan en het was fijn om regelmatig met andere moeders van gedachten te wisselen. Heel veel kracht en wijsheid toegewenst.

reactie Arthur de Vrome, Op 14-07-2016 23:39

Wat laat maar ok. Wij zijn ook ouders van 3 kinderen waarvan 1 autistisch, 1 iets ertussen/wel slim en 1 heel intelligent, een soort 2.0 versie van ons. En dat is zeer herkenbaar. We kunnen een ordner vullen met AMK-meldingen die we vaak een half jaar later teruggekoppelt krijgen (ze moeten dat behandelen maar kennen onze situatie nl), onbegrip en geen vrienden. En die bijna vrienden worden gaan ook snel weer weg. EN dat is nu goed, we accepteren het (mijn vrouw iets minder maar ok). Het is een mooi en rustig dorp waar we wel de komende 20 a 30 jaar kunnen slijten. Ik van baan naar baan, ww, zorgen voor kids, geen ambitie en ratrace. Vrouw gewoon thuis. Vrienden/contact zouden wel fijn zijn maar het zit er gewoon niet in. Ik raad je aan dat ook te accepteren. Steeds proberen leidt tot een carriere van frustratie. En nee, ik wil geen contacten via stichtingen enz. Zonde van de tijd. Ik zit liever in de zon met mijn sigaartje. En lekker spelen met de kids!

Site built by B-nuts