Zo jammer...
Geschreven door Justine, Op 14-04-2009 12:38
Ik ben een jonge vrouw en ruim 11 jaar getrouwd met mijn partner.We hebben kinderen en naar buiten toe is alles in orde.Het enige wat ik jammer vind is dat famillie van beider kant zich weinig aan ons gelegen laat liggen.Rationeel weet ik; er is geen andere keuze dan je erbij neer te leggen, maar ergens kan ik er met de pet niet bij.Mijn eigen vader die de kleinkinderen misschien maar 5x gezien heeft maar wel bij elk mailtje hoog opgeeft van een zusje die duidelijk zijn voorkeur geniet.Mijn moeder die nogal labiel in het leven staat en pas op bezoek komt als de maan en de sterren gunstig staan, het weer mooi is en ze vrij reizen heeft.(Nee, omdat een van mijn kinderen heel veel beperkingen heeft is het voor mij niet mogenlijk mijn ouders te bezoeken)Zij hebben weinig geld maar het is ook nooit bij ze opgekomen de kleinkinderen lekker in de watten te leggen...samen iets leuks te gaan doen.Alles moet van onze kant afkomen...en inwenig baal ik ervan.Ik heb erover gemaild en gebeld maar er veranderd helemaal niks.
Schoonfamillie is al helemaal een ramp...twee oudjes vol met haat en nijd, en de rest al niet veel beter.Ik zal niet zeggen dat alles alleen aan hen ligt (dat doen zijn wel over ons...) maar de paar keer dat we in dialoog hebben proberen te gaan zijn alle keren bot en grof afgewezen.Men stikt liever in haat en nijd en over wat er in het verleden mis is gegaan dan de grootsheid te hebben dingen uit te praten en van kinderen en kleinkinderen te genieten...zoals NORMALE grootouders vaak doen.
Ik weet wel, famillie heb je niet voor het uitkiezen, maar als ik bij ons in de buurt grootouders enthousiast de kinderen van school zie halen, en je hoort en ziet die enorme betrokkenheid...dan steekt dat wel.Ik heb me erbij neergelegd dat ik niks waard ben en mijn kinderen te lelijk, maar ergens, ergens hoop ik nog eens mensen tegen te komen die het WEL leuk vinden opa en oma te zijn voor mijn kinderen...want de goeie vrienden van mijn man die dat wel aangeboden hebben zijn inmiddels zelf grootouders geworden en dat gaat natuurlijk voor.
Maar de pijn blijft...ik had het me allemaal anders voorgesteld.