Geheimen
Familie
Mijn thuissituatie is één groot geheim.
Ik leef in een gezin van 6 personen. Ook heb ik nog 4 grotere zussen boven mij, maar die wonen niet meer thuis. Al toen ik klein was werd ik vaak geslagen als ik iets deed wat niet mocht. Mijn broertje is een soort van gehandicapt en doet vaak 'onhandig'. Hier kan hij niks aan doen, maar toch krijgt hij vaak de volle laag. Ook heeft hij ADHD, net als mijn broer en zusje. Overigens heeft mijn zusje ook nog ODD. Een opstandigheidsstoornis. Kortom: mijn broertje doet altijd onhandig, maakt overal rommel en maakt alles vies. Mijn broer wordt heel snel aggressief (wat ervoor heeft gezorgd dat hij vroeger vaak met een mes tegenover mij stond). En mijn zusje is verschrikkelijk druk, wil alles wat een ander heeft, is nooit tevreden en zo kan je nog wel even door gaan. Mijn ouders mankeerden niks. Ze werden alleen snel boos. Tot een paar jaar geleden. Mijn vader kreeg een hartinfarct en sindsdien is het nooit meer hetzelfde met mijn ouders. Mijn vader heeft zijn hartproblemen gehouden en daarna kwam mijn moeder. Ook zij heeft nu hartproblemen en is tegenwoordig snel aggressief. Het is onze schuld zeggen ze. Wij zijn hun last. Ik geloof het best. Het is niet niks om 3 kinderen op te voeden die ADHD hebben, waaronder 1 niet helemaal 100% is. Het is hier altijd ruzie, nooit eens gezellig. Mijn moeder zeikt de een na de ander af. Ik moet bekennen dat ik gewoon bang ben voor mn ouders. Als ze kwaad zijn moet ik snel vluchten naar mijn kamer. GELUKKIG zit daar een slot op. Een aantal dagen geleden is mijn zusje half in elkaar geslagen; ze zit nu onder de blauwe plekken. Okee, soms heb ik ook wel eens de neiging om haar te slaan, want echt ze is onmogelijk! Ik doe het alleen niet! Maar mijn ouders... die doen het gewoon. Mijn moeder slaat zelfs met een pollepel! Tegenwoordig kan ik die pakken slaag ontkomen. Het doet mij pijn om te horen hoe mijn zusje of broertje soms wordt geslagen. Ook worden we vaak uitgescholden, we kunnen niks, zijn rotkinderen etc.
En nu waarom dit één groot geheim is:
Vroeger nam ik nog wel eens vriendinnetjes mee naar huis. Mijn moeder deed overdreven vriendelijk en mijn vader was meestal niet thuis. Tegenwoordig is dat wel anders. Als ik een handdoek in de badkamer heb laten liggen schreeuwt ze tegen mij, ook als er een vriendin is. Dus ik neem maar geen vriendinnen meer mee naar huis. Tenminste, niet als mijn moeder thuis is.
Vorige week ben ik een week van huis geweest met vrienden. Nou eigenlijk 'gevlucht'. Het beviel me zo goed! Geen geruzie, geen angst, geen pijn. EINDELIJK weet ik weer wat gezelligheid is.
Op school ging het ook steeds slechter. Ik heb twee jaar gymnasium gedaan tegen mij zin in. Sinds dit jaar kreeg ik lagere cijfers (waardoor er weer de nodige toestanden thuis waren) en vriendinnen lieten me stikken. Ze wisten dat het thuis niet helemaal lekker liep, maar ik wil er absoluut niet met hen over praten! Ik vertrouw ze niet. Gelukkig heb ik nog wel goede vriendinnen die niet bij mij in de klas zitten. Twee daarvan kennen dit verhaal. Het doet me goed dat ze naar mij willen luisteren. Een lerares bij mij op school weet ook dat het bij mij thuis niet lekker loopt, maar eigenlijk kent ze het verhaal niet. Zo af en toe vraagt ze wel aan mij hoe het nou gaat. 'Hoe gaat het met je?' Wat moet ik daar nou op antwoorden? Als ik in mijn vriendenkring ben denk ik niet aan thuis en ben ik vrolijk. Maar ben ik thuis en iemand vraagt op msn aan mij hoe het gaat. Wat moet ik dan zeggen? Eigenlijk zeg ik altijd het standaardantwoord: 'het gaat wel hoor' of 'goed, met jou?' Ja, een klein vraagje waar ik geen gepast antwoord op heb voor iedereen. Ik zou nog zoveel meer willen vertellen, maar ik ga nu stoppen met mijn verhaal. Ik wacht met smart op mijn 18e verjaardag. Dan kan ik hier weg en een eigen leven leiden. Dan hoef ik me geen mislukkeling meer te voelen.
Groetjes van anoniem.