familie

Inmiddels ben ik over de veertig, heb het goed voor elkaar, en dacht ook dat ik de dingen die ooit niet goed gingen in mijn bestaan, inmiddels een plekje in mijn grote boekenkast in mijn geestelijk archief had gegeven.

Toch heeft iets of iemand een boek in mijn kast verplaatst, waardoor een angstige jeugdherinnering van toen ik zes was, opeens actueel werd.

Als zesjarige sliep ik op een zolderkamer die mijn ouders voor mij hadden gemaakt omdat mijn broertje op komst was. Daarvoor sliep ik (wegens ruimtegebrek) bij mijn ouders op de kamer. Ik vond de zolderkamer heel mooi en was er blij mee.
Toch zijn mijn gedachten aan de zolder angstig. Voordat ik op mijn kamer kwam moest ik een donkere trap op en kwam in een donkere ruimte en eenmaal daar doorheen, kwam ik in mijn kamer. Ik kon me niet voorstellen dat ik voor het donker zo bang zou zijn, totdat in mij opkwam dat ik toen vaak snachts in mijn bed plaste. Ik vond het altijd heel erg vervelend en wenste iedere avond dat het mij niet zou overkomen. Maar meestal kwam mijn wens niet uit. Tot hier kon ik me voorstellen dat ik wel wat angstig zou zijn, maar kon me niet verzinnen dat het zo bepalend zou zijn voor latere jaren.

Net als ik, vonden ook mijn ouders vervelend dat ik in bed plaste. Het was toen de jaren zestig en nog niet zoveel bekend over behandelmethodes etc en op een bepaald moment hebben ze gedacht dat straffen misschien wel zou helpen. Nu komt dus de verklaring van de angst:
Mijn vader vertelde me dat ik met een stok op mijn billen zou krijgen als ik weer in bed zou plassen. Die stok was de orange bezemstel van mijn speelgoedbezem. Uiteraard is de stok niet uit mijn visier geraakt en ik wist bijna wel zeker dat ik er echt niets aan kon doen. Welk kind plast nou expres in zijn bed?

De avond na deze mededeling moest ik dus weer naar boven door de donkere zolder, naar mijn kamertje. Het was koud, heel koud, maar ik was ook heel bang. Als kind van zes bedacht ik me dat als ik met die stok zou krijgen, ik ernstig beschadigd zou raken. Ik dacht minimaal dat ik bebloede billen en gebarste botjes zou krijgen en daar misschien wel dood aan zou gaan.

Uiteraard heb ik in mijn bed geplast, dus was ik doodsbang. Ik heb zo klein ik was de stok zo goed verstopt dat hij niet te vinden was. Nog zie en hoor ik ze allebei, zelfs licht grinnekend, op zoek gaan naar de stok. Dus heb ik maar "gewoon" op mijn billen gekregen. Wat een opluchting, ik had het overleefd.

Als kind 'vergeet' je deze gebeurtenissen, zegt men, maar dit gebeuren heeft natuurlijk veel impact gehad op mijn latere functioneren. Ik ben een zeer dienstbaar persoon geworden, zichzelf wegcijferend, onzeker en heel gevoelig voor slechte (en ook goede) dingen om mij heen. Na therapie, kom ik beter voor mijzelf op heb een functie waar een zekere houding zeer belangrijk is mijn kwetsbaarheid redelijk onzichtbaar en doe ik mijn voordeel met mijn sensitiviteit.

Ik dacht dus dat ik deze ervaring had verwerkt. Ik heb er wel eens over gesproken alsof het niet mij gebeurd is. Maar nu, opeens, herbeleef ik dit gebeuren en ben er zeer verdrietig over en moet ik regelmatig huilen. Ik zit hier toch niet op te wachten? Het is geweest, het is niet te wijzigen en nu gaat het me toch goed?

Toelichting: Mijn ouders waren allebei geen evenwichtige personen. Nog steeds niet en zijn buitenbeentjes in deze maatschappij. Ze hebben in meerdere opzichten niet de bescherming kunnen geven die een kind (ik) nodig had. Ik kan ze vergeven omdat ik weet dat ze voor hun doen, toch hun best hebben gedaan.
Na dit gebeuren hebben me ouders, voor zover ik me kan herinneren niet meer (voor het bedplassen) geslagen en ben ik van kinderarts naar kinderarts ed gegaan. Voor mijzelf was het bedplassen altijd vervelend. Ik werd immers snachts in een koude plas wakker en moest ik het bed weer verschonen. Pas na de uitvinding van de plaswekker plas ik niet meer in mijn bed. Ik moet nu nog twee of drie keer per nacht naar de wc. Inmiddels is duidelijk dat een kleine afwijking er voor zorgt dat ik snachts meer urine aan maak dan overdag.......

Geschreven door: AL

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Mascha, Op 23-09-2007 16:24

Hallo Al, Allereerst moedig dat je je verhaal op deze site hebt gezet. Ik heb de indruk dat je toch een sterkere persoon bent geworden dan jij zelf denkt! Wat er nu gebeurt is toch een stuk verwerking van je trauma uit je jeugd. Ik weet zeker dat je door deze periode heen zult komen. Heel veel sterkte en nooit het vertrouwen in jezelf verliezen. Groetjes, Mascha :)

reactie geen naam, Op 12-01-2008 02:53

ik ben 16 en plas nog in bed! ik snap je helemaal!!!!

reactie Er overheen, Op 13-11-2008 10:39

Ik heb er tot de laatste klas van de basisschool last van gehad. Toen ben ik vaak gepest, zal er vast mee te maken hebben gehad. Ik ben daarna aan karate gaan doen, was erg goed voor mijn zelfvertrouwen, daar draait het om. Zoek iets waar je je goed bij voelt, waar je goed in bent. Het sloeg door naar arrogantie, later heb ik een aardig evenwicht kunnen vinden. Je groeit er overheen, ik hoop dat je er wat mee kunt.

reactie terug geslagen lucht op, Op 08-10-2016 12:32

bedplassen in je slaap is geen verwijdbaar iets dus nooit een reden om billenkoek te geven . Ik kreeg vroeger om het minst of geringste een pakslaag op mijn blote billen , ook als het bed plassen meer dan 3 keer in een week voorkwam . toen ik het huis uitging en was toen 20 jaar heb ik voorgoed afscheid genomen van mijn ouders en uit wraak beide zowel mijn vader en moeder terug geslagen voor alles en beide moesten naar het ziekenhuis. politie heeft mij gearresteerd maar omdat mijn ouders geen aanklacht wensen in te dienen ben ik niet vervolgt en reken maar dat mijn ouders dat niet voor niks deden om geen aanklacht in te dienen gezien er meer gebeurt is. Stel dat ik dat allemaal vertel tegen justitie dan lopen mijn ouders wel risico . ik ben nu 22 jaar en 2 jaar verder maar alle billenkoek na 2007 was al zowiezo wettelijk strafbaar. Mijn ouders hebben toch iets blijvend opgelopen toen ik ze zo hard sloeg op de dag van vertrek. normaal doe jhe dat niet bij je ouders en ook niet bij andere maar ik had mijn ouders toen ik 11 jaar was gewaarschuwd , eens word ik volwassen en kan ik us jullie wel aan en sla ik alsnog terug . Dat koste nog meer slaag toen en ze lachte om zo opmerking . ik heb minder last van de trauma dankzij mijn wraak dat beide behandeld moesten worden voor de verwondingen in het ziekenhuis. Ik heb van een grote hobby mijn beroep weten te maken en dat is ook de afleiding voor de trauma. twee weken geleden kwam er een brief met de post , dat mijn ouders beide veel spijt betuigen van de verkeerde manier van opvoeden en spijt dat er om het miste of geringste blote billenkoek werd gegeven. ik weet nog niet wat ik wil en heb nog niet terug gereageerd . mijn ouders hebben verdriet dat ze hun zoon nooit meer zien , maar ik vind 2 jaar mijn ouders niet meer gezien hebben te kort en ik wil ze de eerste decennia dat is 10 jaar na de dag dat ik uit huis ben gewoon niet meer zien .Hun spijt betuiging heeft hervatting van contact alleen van levenslang naar 10 jaar terug gebracht. en pas na de 10 jaar bepaal het dan opneuw dus pas dan word het pas besloten of hervatten bespreebaar word

Site built by B-nuts