Geheimen
Familie
Mijn leven
Ik ben altijd al een verlegen meisje geweest. Het begon op de basisschool tot groep 5 ging het goed maar in groep 6 werd ik in een keer verlegen. Ik stond hele pauzes alleen tegen de muur, te wachten totdat de zoemer ging zodat ik weer naar binnen kon.
Vrienden had ik niet. Het was alleen mijzelf tegen de wereld. Ik sloot mijzelf af, zei helemaal niks, zat hele middagen tv te kijken. Een meisje die dezelfde jas had als ik vond ik al erg waarop ik besloot dat ik die jas niet kon dragen en hem altijd uit deed op het schoolplein zodat ik niet dezelfde jas aanhad.
Grote onzin allemaal. Ik werd helemaal niet gepest. Ik sloot mezelf altijd af. Op een gegeven moment wilde ik ook niet meer naar school, omdat ik een meisje had laten vallen per ongeluk. Ik dacht dat iedereen kwaad op mij was. Wat natuurlijk niet zo was. Ik heb een hele week thuis gezeten jankend.
Groep 7 en 8 werden er niet beter op ik was nog steeds een verlegen terug getrokken meisje.
Met sport ging het net zo ik zei helemaal niks tegen iemand en was een groot gesloten boek. Een grote binnenvetter.
In de eerste ging het net zo, ik durfde niks te zeggen, maar ik kreeg toch vriendinnen waar ik blij mee was. Ook werd ik gepest, geen idée waarom maar dit was gauw opgelost. Totdat de jongens in mijn klas allemaal flauwe opmerkingen gingen maken, omdat ik een makelijk slachtoffer was en mijn zelf nooit verdedigde, de keer dat ik dat deed lachte iedereen mijn hard uit. Maar het pestten was niet zo heel erg er werden alleen opmerkingen gemaakt. Niemand die er iets aan deed. En ik wou het zelf ook niet omdat ik dan als een grote verklikker gezien zou worden.
In het eerste jaar was ik ook bevriend met een meisje. Maar het was geen echte vriendschap, ik werd alleen gezien als iemand die handig was, ze wou alleen bij de populaire meisjes horen.
In havo 3 kwam ere en vriendin bij mij in de klas, maar die ging na een half jaar naar het VWO. Ze ging raar doen, maar dat kwam omdat we elkaar veels te veel zagen. De rest van HAVO 3 zat ik alleen in de klas, net zoals bij HAVO 4 en 5.
HAVO 3 en 4 waren het ergst, ik was toen heel depressief, en wou het liefst een nieuw leven beginnen waar niemand mij kende en waar ik wel een leuk en social person was en niet een depressief iemand met gedachten over de dood.
In Havo 5 werd het iets beter. Maar ik haalde toen aan de lopende band slechte cijfers omdat ik nergens meer omgaf, dit was al begonnen in HAVO 3. Maar in havo 5 begonnen mijn cijfers slechter te worden. Omdat ik nooit meer leerde an alles uitstelde, waardoor er al helemaal niks meer van kwam. Ik kreeg zelfs een brief mee naar huis omdat ik slechte cijfers haalde, ik kwam steeds vaker ook te laat in de les.
Ik had wel vriendinen, maar niet veel. In de klas had ik niemand. En in de pauze ook soms niemand waardoor ik soms in de mediatheek zat. Op een gegeven moment zag ik het helemaal niet meer zitten, omdat mijn cijfers slecht waren, vond ik dat ik beter met school kon kappen en naar een MBO kon gaan, omdat het toch niks meer uithaalde wat ik deed. Ik heb toen ook een paar dagen thuis gezeten, en een gesprek met mijn mentor gehad. Wat als uitkomst had dat ik bijles zou krijgen.
Ik heb mijn HAVO diploma toch gehaald, ondanks alles met een herkansing. Na de havo wistik niet wat ik wou gaan doen, waardoor ik besloot om een half jaar te gaan werken en een half jaar ontwikkelingswerk wou gaan doen. Ik was toen 17 jaar.
Ik heb toen een half jaar in een winkel gewerkt. Waarna ik thuis kwam te zitten. Ik wou graag ontwikkelingswerk gaan doen, maar er kwam niks van. Ik wist niet wat ik wou, wat ik wou gaan doen voor vervolgopleiding, waar ik heen wou, hoe ik het moest regelen. Ik moest alles zelf uitzoeken. Maar ik heb verder niks uitgevoerd, ik voelde mij zwaar depressiegf en voerde helemaal niks uit.
Doordat ik niks goed had uitgezocht, en er vanuit ging dat ik op die ene school kwam, wat er uiteindelijk niet van kwam. Doordat de IB groep te laat informeerde dat mijn diploma niet voldeed aan de eisen van de opleiding. Waardoor ik een opleiding moest gaan doen waar ik heel weinig vanaf wist, en verder weinig keus had omdat het te laat was om ergens anders in te schrijven voor een andere opleiding.
De opleiding paste niet bij mij, het was te zakelijk en te onpersoonlijk. De lessen boeide mij niet en ik haalde wederom slechte punten waardoor ik mijn studiepunten niet haalde. Ik had wederom ook geen vrienden op de opleiding, omdat ik helemaal niks zei en gesloten was. En ook niks durfde te zeggen. Ik voelde mij niet thuis daar. Ik voelde mij alsof ik ergens aan vast zat, en niet meer los kon komen.
Ik had in het begin al, al het gevoel dat de opleiding niet bij mij pastte, maar dat had ik aan de kant gezet omdat dat ik er toen nog maar een paar weken opzat. De laatste weken die ik op die opleiding zat, interesseerde mij helemaal niks meer, ik deed nog wel mijn best voor opdrachten die ik met andere mensen deed, omdat die niet het slachtoffer konden worden van mijn desinteresse in de de vakken en opdrachten. In de laatste tentamen week heb ik helemaal niks geleerd, en ben ook niet naar een paar tentamens geweest. Ik had het helemaal gehad. Met alles en iedereen en ook mezelf. Ik kon het helemaal niet meer opbrengen, ik had helemaal geen motivatie meer. Geen lol.
Ik heb mijn ouders er toen van weten te overuigen dat ik van de opleiding af mocht. Op de voorwaardes dat ik alles zelf regelde en een baan moest zoeken. Nadat allles geregeld was, was ik opgelucht en voelde ik mij vrij.
Maar lang duurde het niet, voordat dat gevoel weg was. Ik werd weer depressief doordat ik dagen thuis zat. Ik wisselde dagen af waar ik zelfverzekerd en actief was, af met dagen waar je helemaal niks met mij kon doen.
Ik baalde van mijzelf en beloofde de hele tijd verbetering. Maar er komt niks van. Mijn ouders zeuren intussen, omdat ik nog geen baan heb gevonden. Ik geef ze groot gelijk dat ze dat doen, maar ze maken ook verwijten en geven gemeen commentaar, ze vinden mij lui. Ik vind het ook erg dat ik ze teleurstel, want ik zit intussen twee jaar thuis. En voel mij nutteloos. Er is niemand die mij snapt, alleen maar onbegrip.
Ik wil mijzelf ook verbeteren maar het lukt op een of andere manier niet. Ik wou hier graag achter komen door dit op papier te zetten. Elke keer als ik probeer mijn verhaal te vertellen, krijg ik alleen maar onbegrip.
Ik voel mij de laatste 10 jaar dus zo, bij vlagen depressief en onbegrepen. Waardoor ik van een zeker social meisje naar een teruggetrokken verlegen, onzelfverzekerd bang meisje ben geworden. Die zichzelf niet durft te zijn en amper iets durft te ondernemen omdat ze dan denkt dat ze iets verkeerd doet en het toch niet goed afloopt.
Alle plannen die ik graag zou uitvoeren lukken naar mij idée toch niet, omdat ik ze toch niet kan uitvoeren. Dat beeld heb ik van mijzelf. Dat helemaal niks lukt en het toch beter is om op te geven, omdat je toch weet dat het niks wordt en ook nooit iets zou worden.
Mijn ouders intussen hebben het beeld gekregen: dat ik een lui iemand ben, die nooit iets doet en waarvan je dus niks kunt verwachten. En niet te hoge verwachtingen moet hebben. Ik ben te lui of te dun of te chagrijnig volgens hun. Niks is goed wat ik ook doe, ze zien alleen maar de slechte kanten en trekken mijn zusje voor.
Het liefst zou ik verweg ergens naar toe willen gaan, om n ate denken wat ik wil gaan doen met mij leven en hoe ik het wil aanpakken. En om te ontdekken wie ik ben. Maar dat gaat niet omdat mij geld is weggezet en ik er niet bijkan.
Nu ik dit allemaal zit op te schrijven, vind ik het allemaal achterlijk wat ik allemaal van mensen heb toegestaan. En flink over mij heen heb laten lopen. Wat ik vanaf nu dus zeker niet meer laat gebeuren. Ik kies nu voor mezelf omdat ik het waard ben. En laat me niet meer leven door andere mensen.