Geheimen
Familie
Mijn vader is een pedofiel & mijn moeder dood
Als zoon van een pedofiel, en toeschouwer van liedjes als papa van stef bos (die ik hierbij ook de oorlog verklaar) en spreuken als de appel en de boom, of zo vader en zo zoon, heb ik het altijd als een plicht ervaren om te zien in hoeverre ik dan op mijn eigen, pedofiele, vader lijk. Met als brandende vraag; ben, of word ik dan ook pedofiel, net als mijn vader?
Daarbij komt ook dat ik de prijs heb betaald voor de heksenjacht die mijn vader heeft losgeketent toen hij een klein meisje had betast, en die moeder daar achter kwam, en ik vervolgens altijd ben uitgekotst door het gehele dorp. En mijn vader verhuisde gewoon, maar ik bleef tot mijn 17e in dat helse ‘on-kent-ons-dorp’ wonen. Ik mocht tot mijn 12e met vrijwel niemand omgaan. Ik ben geslagen etc. voor wat mijn vader heeft gedaan. Daarom betrok ik het gescheld van ‘pedofiel’ of ‘kinderlokker’ ook op mijzelf. Ook niet zo gek als dat ook tegen je geroepen word.
Stef Bos (moet dood), het dorp, en ook het gegeven dat ik gemakkelijk gitaar kon spelen, en ik mij bewust was dat ik dit van mijn vader had, en mijn voorliefde voor simon and garfunkel, eagles en csny zorgde ervoor dat ik vanaf mijn 7e 8e heel erg bang begon te worden dat ik ook pedofiel zou worden. Omdat ik al zoveel op mijn vader leek, in zoveel opzichten, begon ik een soort muur om mij heen te bouwen, die al het gezeik over pedosexualiteit buiten moest houden. Dat lukte niet. Als gevolg daarvan kreeg ik moeite om te onderscheiden wat ik wel en wat ik niet door mijn muur zou laten komen. Ik kon dingen niet meer scheiden, of filteren. Alles leek erop te duiden dat ik net zo als mijn ouders zou worden. Ik ging daar heel obsessief mee om. Ik was toen 8 of 9. Ik begon toen ook te denken in de trend van; als ik dan ook pedo word, dan kan ik er maar beter voor zorgen dat ik kinderen ontwijk. Een voorbeeld; snoop dogg’s eerste cd; even googelen... (...) dat was in 94/95.....die cd die luisterde ik veel, en nr 11 of 12 ofzo dat begint met een interview in een klasje en kinderen vertellen dan wat ze later willen worden; ‘i wanna be a motherfucking hussler, you better...etc’. Ken je het? Toen ik dat hoorde, ik was 10, dacht ik; dit soort dingen moet ik ontwijken, want, als (toekomstige) pedofiel gaat je dat opwinden.
Mijn vader heeft 1 keer (echt) aan mij gezeten. Over de andere keren blijf ik twijfelen of dat gewoon vaderliefde of pedofilie was. Die ene keer gebeurde toen ik alleen bij mijn vader was (mijn ouders waren al vanaf mijn 2e gescheiden). Ik was 9 of 10 ofzo. Mijn ouders hadden altijd ruzie en oorlog (het conflict was veel belangrijker dan de kinderen) en mijn moeder stook mij dan tegen mijn vader op; ze zei dingen als ‘je vader is een vieze pedofiel’, of ‘vroeger in bed moest ik altijd spelen dat ik een kind was’. Ik zat dus echt in een loyaliteitskwestie, want ja, je wilt toch niet erkennen als kind van 7 dat je vader op je geilt. Dat hij een soort tweede bedoeling heeft bij alles. Dat je hem niet kan vertrouwen. En je moeder evenmin. Want, als mijn moeder dan vrijdags in haar psychotisch razende buien het hele huis kort en klein sloeg, dan moest ik ineens wel in het weekend naar mijn vader toe (want ik bleef dus bij de scheiding bij mijn moeder wonen). Dan moest ik ineens naar mijn vader, terwijl ik de hele week in het geschreeuw zat van ‘je vader is een vieze pedofiel, pas maar op dat hij niet aan je zit’.
Omdat ik inzag dat mijn moeder gewoon gek was (borderline) wilde ik niet geloven dat mijn vader pedo was. Dat was heel moeilijk, want, tegelijk had hij wel met zijn hand in mijn onderbroek gezeten. En likte hij aan mijn oren. Ik heb daardoor geheel een hekel gekregen aan fysiek contact. Ik ben nu 26, en nog steeds heb ik niets geen relaties ofwat dan ook.
Ik woonde dus tot mijn 16e bij mijn moeder, met mijn twee broers waar er een schizofreen van was, en psychotisch en waanbeelden en bla bla bla bla. Ik was de jongste thuis. Of eigenlijk, was ik er niet. Toen ging mijn moeder plots dood. Ineens moest ik toen bij mijn vader gaan wonen. En ik zweeg over alles.
Het wonen bij mijn vader was heel moeilijk. Hij kreeg een relatie met een 26 jarig meisje (een client van hem) met meerdere persoonlijkheden; dat meisje speelde nog met winnie de pooh speelgoed, en mijn vader was verliefd op haar. Ik zweeg. Nog steeds probeerde ik mijzelf voor de gek te houden, en te zeggen dat mijn vader geen pedofiel was, maar dat ik was opgestookt door mijn moeder. Toen vond ik kiddy porn op de laptop van mijn vader. De confrontatie leidde ertoe dat ik op straat stond. Ik was toen 21 ofzo.
Ik heb toen een poos bij mijn oom en oma gewoond. Later ben ik in een studentenhuis gaan wonen, daar woon ik nog steeds. Daar woon ik tussen de vrolijke mensen die de hele dag uitgaan, neuken, en gaan samenwonen, vriendjes en vriendinnetjes, alles leuk alles aardig. Zelf ben ik al iets van vijf jaar heel erg depressief. Ik wil zo graag bij mensen horen, maar ik voel me zo ongemakkelijk bij mensen. Ik kan mensen niet eens meer recht in de ogen kijken.
En dan dat hele gedoe dat ik precies op mijn vader lijk, en dat ik nog steeds word gekweld door de helse vraag die de hele dag mijn hoofd terroriseert; ‘word ik ook pedofiel?’.
Ik ben ook nog homo. Ik haat mijzelf daarvoor, omdat ik weet dat dat alleen komt doordat ik een vader heb die altijd op mij gegeild heeft, en aan mij zat. Ik voel me helemaal ziek daardoor. Ik heb twee broers; 1 is ook homo en depressief etc., en de andere is schizofreen en woont zo nu en dan op straat of in een psychiatrische instelling. En heeft ook problemen met zijn sexualiteit. Ik kan niet ander dan concluderen dat dit gewoon het gevolg is van een vader die pedofiel is.
Het feit dat je rolmodel gewoon op je geilt. Je eigen vader. Dat je eigen vader met zijn handen in je onderbroek wil, en aan je wil zitten. Dat kun je toch niet bevatten?
Ik kan dat ook niet bevatten. Ik ben ook geen pedofiel. Ik val op jongens van mijn leeftijd, die er, zo’n beetje als ik uitzien. Maar niet op kinderen. Tegelijk blijven al die spoken in mijn hoofd dwalen, en kan ik nooit tegen mijzelf zeggen; ‘je bent niet je vader’. Het spook (dat zegt; ‘je bent net als je vader, je word ook pedofiel’) is een soort mechanisme geworden. Die cognities raak ik maar niet kwijt. Ik heb haast een soort angststoornis rondom kinderen. Daardoor denk ik ook niet dat ik zelf ooit kinderen zal nemen, omdat dat gewoon te beladen is op dit moment. Ik wil daarvan af, maar tegelijk denk ik dat die beladenheid er altijd zal zijn. Daarom ben ik zo bang dat ik dat dan op mijn kinderen zou overbrengen. Dat ik geen goede vader zou zijn (los van het feit even dat ik niet op vrouwen val) omdat ik me zo heb gespiegeld met mijn eigen vader.
Dat maakt me depressief; de wetenschap dat ik altijd alleen zal zijn (en kom niet aan met je gezeur van de zon gaat wel weer schijnen.....ik weet dat de zon altijd schijnt, maar wat als ik er nou gewoon niet mee kan, met die zon en vrolijkheid?).
Ik heb nu geen contact meer met mijn vader. Ik mis dat eigenlijk ook niet, mijn moeder evenmin. Ik heb wel behoefte aan vrienden. Ik heb er drie, maar, ik voel me bij hun eigenlijk nog eenzamer dan als ik alleen ben; zij wonen allen samen met hun liefje, en het gaat goed met hen, en ik gun hun dat, maar, ik gun mijzelf dat meer. Het klopt gewoon niet. Het is oneerlijk en raar en ik ben daar boos en verbitterd over. Ik voel me net een soort dostojevski. Ik haat mijzelf daarvoor.
mijn geheim is dat ik zo graag overnieuw zou willen beginnen.