familie

Ik weet niet zo goed hoe ik mijn verhaal kan opschrijven, zodat het duidelijk is. Ik weet ook niet of het een echt geheim is, of gewoon iets willen vertellen.
Het gaat hierom. Ik ben al ver over de 40, dus gewoon volwassen en ik heb geen vader of moeder meer nodig. En toch heb ik me sinds kort iets gerealiseerd, wat een heel vreemd gevoel geeft, een beetje als een klap in mijn gezicht. Alsof ik mijn hele leven lang in een illusie heb geleeft.
Ik probeer het kort te houden, maar het is moeilijk te verwoorden wat ik voel en wat de oorzaak is. Want het blijft iets vaags.
In mijn jeugd is mijn moeder altijd de hoofdpersoon geweest wat de opvoeding betreft. Maar tussen haar en mij heeft het nooit soepel gelopen. Dus als kind probeerde ik vaak de sympathie en aandacht van mijn vader te trekken. Maar er was nooit een response. En als er een reaktie kwam van hem dan was die meestal aggressief. En toch heeft hij gedaan wat een \'vader hoort te doen\', gewerkt, geld binnen gebracht, en zelfs de kinderen overspoelen met duur speelgoed en pretparken, vakanties, circussen etc. Maar emotioneel was hij altijd volkomen afwezig. Ik was al blij als hij wist hoe ik heette. (in feite schrijft hij mijn naam nog steeds verkeerd, en hij is niet dyslectisch ofzo).
Toch, omdat het niet klikte tussen mijn moeder en mij, dacht ik altijd dat er toch een soort sympathie-band tussen mijn vader en mij was. Niet zichtbaar, niet uitgesproken of getoond, maar ik voelde alsof het er wel was.
En het gekke is dat ik dat tot nu toe altijd heb geloofd. Zo heb ik zelfs gehoopt dat mijn moeder eerder zal sterven dan mijn vader (ze zijn nu niet zo jong meer en hebben allebei gezondheidsproblemen). Omdat ik haar als muur zag tussen mij en mijn vader, alsof ze in de weg staat. En ik hoopte dat er misschien toch een band zou ontstaan met mijn vader op late leeftijd.
En nu pas realiseer ik me, door in feite een heel klein gebeuren, dat die man zo koud als ijs is. Hij is nooit geinterresseerd geweest in zijn kinderen, noch in mij, noch in mijn broer.
Dat geeft me zo\'n raar gevoel. Alsof ik nu pas wakker word.

Het maakt verder niet uit, ik ga wel door met mijn leven. Maar ik kan niet begrijpen dat ik dat nooit heb gezien. Nu pas. Hoe kan dat nou ?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Gast, Op 07-05-2010 14:59

"Maar ik kan niet begrijpen dat ik dat nooit heb gezien. Nu pas. Hoe kan dat nou ?" Ik denk zo vaak precies die zelfde gedachte :grin "Ben ik nou zo stom?" komt er vaak ook nog achteraan. Volgens mij is het heel normaal als je je ontwikkeld...

reactie Somebody, Op 07-05-2010 20:34

Als ik dit zo lees, is het heel goed mogelijk dat je vader zwaar autistisch is. Deze groep mensen heeft moeite met sociale contacten en gevoelsleven. Hij is nu oud, maar als hij het op jongere leeftijd had laten testen, zou het kunnen dat dat eruit was gekomen. Het kan ook iets anders zijn, maar dit is zeker niet normaal voor een mens. Zoek autisme maar op op internet, je vind er zat over. Misschien dat je je vaders gedrag dan makkelijker een plekje kunt geven. Succes ermee in ieder geval! :)

reactie Hannes, Op 26-05-2010 23:21

In feite kun je het zien als groei dat je het nu wél kan zien. Eerder had je het nodig om het niet te zien, had je het nodig dat je nog de illusie had dat je vader diep in zijn hart van je hield. Nu kun je de realiteit zien. Je bent volwassen geworden, gefeliciteerd! (En ja, ik ken dat ook, dat als je ogen eindelijk opengaan je dan denkt: onbegrijpelijk dat ik dat eerst niet zag. Het ligt er zo dik bovenop!) Groet, Hannes

Site built by B-nuts