familie

Ik heb al heel vaak geprobeerd contact met mijn ouders te hebben, zonder dat dat ten koste van mezelf ging. Wat wil het geval? Ik ben erachter gekomen dat mijn vader een narcist in hart en nieren is., iemand die zichzelf fantastisch vindt en mensen enkel en alleen gebruikt om er zelf beter van te worden, in alles wat hij zegt zit een neerbuigende toon, hij heeft het zelf niet eens door hoe hooghartig hij is, maar dat hij ieder gebrek aan zelfkritiek ontbeert maakt dat het voor mij onmogelijk is, om er ook maar een oppervlakkig gesprek mee te voeren. Ik ben er maar mee opgehouden om er iets van te zeggen, want dan krijg je meteen te horen dat je het niet in het juiste perspectief ziet, iedereen veroordeelt je. Hoewel mijn familieleden zich net zo storen aan zijn arrogantie, is het toch een taboeonderwerp. Afgelopen zondag zouden we er weer eens, voor het eerst dit jaar lansgaan om er te bbq-en, ik had geregeld dat mijn zus er ook zou zijn met haar vriend en hun kind, om niet alleen samen met ze te zijn. Een week van tevoren zit ik er al tegen aan te hikken en ja hoor; hij heeft het weer voor elkaar, aan het eind van de avond weet hij weer met een paar rake opmerkingen me helemaal van slag te brengen, niet eens zozeer hele harde dingen, maar iets waarmee hij duidelijk lat blijken dat ik maar een onbenul ben. Ik weet het nu 100% zeker, ik ben beter af zonder contact met mijn ouders, mijn moeder ziet het niet meer is helemaal door hem gebrainstormd, zij is ook een paar keer door de mand gevallen, ik weet dat ik ze er pijn mee doe, omdat ze niet willen weten dat ze zwaar gefaald hebben, dat maakt het moeilijk. Deze stap is mijn laatste middel om een leven te hebben, zonder last van ze te hebben.

Ik ben nu vrij.......hoop ik

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Anna, Op 22-06-2010 21:34

Rene, breken met je ouders is niet eenvoudig maar ik heb het ook gedaan en er is een LAST van me afgevallen.Ze zeggen; tijd heelt alle wonden en dat is ook zo, want natuurlijk had je het liever anders gezien...en nog vaak genoeg zal de buitenwereld je ermee confronteren dat anderen famillie hebben die wel ok is...het zij zo.Als je niet meer zo omlaag gehaald word, en je tijd niet meer hoeft te verdoen aan futuliteiten dan is dat een echte opluchting.Maar het heeft wel tijd nodig...want het moeilijkste is om uit die gewoonte- carroussel te stappen.Het klinkt misschien hard maar ik wacht rustig tot mijn ouders overleden zijn... want ook ik werd keer op keer neerbuigend behandeld en moest voor alles en iedereen maar in de houding springen, wat ik zelf dacht en voelde deed niet ter zake... zoals de meeste ouders hielden ook zij vast aan het oude beeld wat ze van mij hadden.En het meest pijnlijke? Dat er net gedaan word of mijn gezin niet bestaat...daar waar het voor een neefje niet op kan.Ik weet niet wat ik fout heb gedaan en ik wil het ook niet meer weten... dat was voor mij de reden om afscheid te nemen van alles wat naar famillie stinkt.

reactie Bloem38, Op 24-06-2010 09:00

Hoe komt het dat jij je zo laat raken door je vader? Zoek je toch nog zijn goedkeuring, de bevestiging dat je geen onbenul bent? Dan heeft weglopen geen zin en zou je juist om die bevestiging moeten vragen! Wat zou hij antwoorden als jij zou zeggen "Pap, door jouw woorden heb ik het idee dat jij mij maar een onbenul vindt"? Bloem

reactie Geert, Op 22-07-2010 12:35

Wat je schrijft, klinkt niet best. Wel heel herkenbaar. Bij mij was het net andersom: mijn moeder heeft narcistische trekjes en nog wat psychische aandoeninkjes. Heel moeilijk in de omgang allemaal. Voor een buitenstaander niet te begrijpen zelfs. Na het overlijden van mijn vader heb ik, na lang wikken en wegen, ook besloten te breken met moeder, nadat ze me weer eens duidelijk gemaakt had dat ik haar "mindere" kind ben (al mijn hele leven is dat zo geweest en heb ik daar onder geleden, ze heeft het me altijd laten voelen en ik moest concurreren met de andere gezinsleden om haar moederlijke aandacht te "verdienen", hoewel ik het eerst niet van mezelf in wilde zien en het uit pure ellende maar vergoelijkte onder het mom van "het is toch je familie, straks krijg je spijt..."). Nou, ik zie haar al 2 jaar niet meer en mijn leven is een stuk rustiger geworden zonder haar negatieve invloed! Raar, maar waar. Spijt heb ik niet. Ja, dat ik het niet eerder gedaan heb, omdat "iedereen" het je afraadt en je nooit echt los zou kunnen komen van je ouderlijke bloedband etc. Ik vraag me alleen wel eens af hoe het moet als ze doodgaat. Wil ik haar dan nog zien om afscheid te nemen, wat ik feitelijk allang gedaan heb? Wie kan mij in deze een goede raad geven? Ik wens jou veel sterkte en denk eerst goed na voordat je het definitief doet. Je kunt natuurlijk altijd terugkomen van je keuze, maar met zo'n vader... hij zal het je stiekem altijd kwalijk blijven nemen als je het weer goed zou willen maken ooit. Als je het doet, doe het dan ook ècht definitief, ook voor je eigen gemoedsrust. Sterkte!

reactie Kind, Op 16-08-2010 11:25

Nou bloem, waarom zou je in deze fase om bevestiging vragen, wat voor antwoord verwacht je eigenlijk van een vader die zich zo gedraagt, hou toch op. Je geeft zo'n vader een stok om mee te slaan. Jij zit duidelijk niet in deze situatie. Het gaat niet uiteindelijk niet om wat die vader vindt, maar dat Rene een fijn leven heeft. Je laat je raken als kind, maar om daarvan af te komen en nu een fijn leven op te bouwen kost tijd. En als je dat aangaat, kan je dat doen met of zonder je ouders in je leven. Hoewel je altijd via dna verbonden bent, geeft het laatste rust in je eigen leven en dan is het minder pijnlijk bij het verwerken. Ook ik heb gebroken met mijn ouders. Het was geen makkelijke stap, dat denken buitenstaanders vaak, die zien alleen het resultaat. Maar zij vergeten dat het een proces is geweest. Het startte toen je nog kind was en dat je uberhaupt kan breken komt dan nog niet eens in je op, dat komt pas later als puber of volwassene. Ik was halverwege de 30. Ook ik werd geconfronteerd met mensen die zeiden Ja maar het zijn toch je ouders. Kan wel zijn, maar wat voor ouders waren het eigenlijk. Voor mij was het het beste wat ik ooit heb gedaan voor mezelf (inmiddels 12 jr geleden). Tegenwoordig heeft iedereen de mond vol over 'de ouders zus' en 'de ouders zo'. Veel commentaar maar wat kan je eraan doen. Nou die kinderen doen er zelf op den duur wat aan. En dat doet Rene nu ook. Veel sterkte hoor Rene.

reactie Ivo, Op 04-12-2017 17:46

Pas getuige geweest Hoe een vriend na 30 jaar zijn vader niet gezien te hebben, zich heeft verzoend. Niet verwacht end dat de vader was verandert maar beseffen dat hij zelf moest veranderen.

Site built by B-nuts