familie

Ongeveer een jaar geleden besloten het contact met famillie tot een minimum te beperken.Ik vond dat ze het op cruciale momenten in mijn leven keer op keer hadden laten afweten (geboorte kinderen, hersenvliesontsteking dochtertje, enz) en besloot me eerst op mijn gezin te richten, aangezien elke vorm van hulp of anderszinds ook teveel gevraagd was.

Als oudste heb ik altijd het gevoel gehad het NOOIT goed te kunnen doen.Mijn vader sloeg me in elkaar om niks, van mijn labiele moeder had ik amper steun...zij vond me te stom om verder te studeren.Wel mocht ik toezien hoe een zus wel alle geld en middelen kreeg om door te studeren (om daarna feestelijk in de bijstand te belanden en er nooit meer uit te geraken) en een ander op materieel vlak alles kreeg wat ze wenste en zelfs nog meer...

-hou me ten goede, ik WAS niet jaloers, maar miste genegenheid en aandacht van mijn ouders, die uit alles lieten blijken dat alles wat ik vroeg teveel gevraagd was.

Naar de kleinkinderen werd amper omgekeken, maar nu ik de contacten tot het minimum teruggeschroefd heb (iets waarover ik zeer opgelucht ben!) MOET ineens van alles en vinden ze zichzelf zooo zielig.Met als dieptepunt een verjaardags-sms\'je voor een van mijn kinderen op mijn mobiel, terwijl ik nooit sms, of smsjes lees.

Ergo, mijn kinderen weten niet eens meer wie deze zogenaamde opa en oma nog zijn...

Naarmate de tijd vorderd vind ik het wel best zo.Deze situatie is voor mijn kinderen ten minste duidelijk, en ze hoeven zich nooit meer zoals vroeger aan te passen aan de grillen van grootouders die duidelijk niks om hen geven, alleen langs kwamen als het hén uitkwam en dan met alle egards behandeld wensten te worden want elke misstap, elk minder leuk dingetje kon mij - voor straf- nog jáááárenlang nagedragen worden.

De neerbuigendheid van mijn pa, de arrogantie en veeleisendheid van mijn ma...ik mis ze NIET maar blijkbaar hebben beiden het zelf nog niet door.(getuige dat sms\'je)

Overal om me heen zie ik famillies en mensen die wel normaal met elkaar omgaan, gewoon blij zijn met de kleinkinderen en er eventueel leuke dingen mee ondernemen...en NEE ik heb het niet over oppassen want daarvoor waren mijn kinderen sowieso niet goed genoeg.Daarom vraag ik me af waarom IK juist rot ouders moet treffen die zo met mij en mijn gezin om wensen te gaan...

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie rene, Op 10-08-2010 14:04

beste jo-anne, je verhaal komt me bekend voor, moedig om voor jezelf te kiezen. Ik heb zelf geen kinderen, maar wel net zulke ouders, ik heb ook het besluit genomen om te breken met hen, ik kreeg zelfs migraine aanvallen door de stress in de omgang met hun. Mijn vader die in iedere zin die hij uitspreekt iets neerbuigends heeft, hij heeft het niet eens door. Pas na jarenlang als een onbenul behandeld te zijn, begon ik door te krijgen dat dit niet normaal was, op internet ben ik bij toeval erachter gekomen dat hij een zg. "narcistische persoonlijkheid stoornis"heeft. Dat gaf me rust omdat er idd geen normale omgang met zulke mensen mogelijk is en het dus duidelijk geen verzinsel van mij is, wat mijn moeder me probeert aan te praten, ik wens jou en je gezin veel sterkte, want het is een zware opgaaf om te breken...

reactie jo-anne, Op 18-08-2010 23:30

Ik HEB al met mijn ouders gebroken, alleen klampen zij zich nog aan me vast, en dat stoort. Ook jij zult merken dat je leven lichter word, als je voor jezelf kiest.Dat is wel tegen de stroom inroeien want waar je ook kijkt, iedereen heeft WEL leuke normale ouders, die gewoon doen. Stap daarover heen, hoe moeilijk ook...en ooit kom je waar ik nu sta, dat je je ouders als zoemende vliegen ziet, soms lukt het je ze van je af te schudden, soms niet.Maar leg je erbij neer dat je niet veel meer hoeft te verwachten van ze, het IS niet anders! Dank voor je reactie, en ehhh kop op.Geen hand vol maar een land vol (andere mensen) ten slotte!!! :)

Site built by B-nuts