Geheimen
Familie
Verleden achtervolgt nog 1
Ik heb alle reden om gelukkig te zijn, echter word ik (on)bewust altijd geconfronteerd met mijn verleden. Ik ben vrij steng opgevoed door mijn vader, mijn moeder een schat van een mens had niks te vertellen. In onze cultuur schijnt dat nogal normaal te zijn. Allerlei beperkingen kreeg ik opgelegd; ik mocht niet veel buiten spelen, zat op voetbal maar mocht niet trainen doordeweeks, tv kijken doordeweeks was ook uit den boze. In het weekend misschien 1 of 2 uurtjes. Daarnaast was mijn vader ook nog alcoholist en werd dan agressief in verbale zin. Ik scheet bagger en probeerde hem zoveel mogelijk te mijden. Hij was er vaak ook niet, dan bleef hij een jaar in zijn vaderland om daar zogenaamd wat op te bouwen. Ik was altijd blij als hij aankondigde weer te vertrekken voor een aantal maanden of een jaar. Als hij er wel was zonderde ik me af in mijn kamer. Mijn moeder begreep mijn angst wel maar was niet bij machte om me te helpen. Mijn zelfvertrouwen was daardoor nul komma nul en ik was niet meer de persoon die ik wilde zijn. Vooral het niet mogen trainen heeft me veel pijn gedaan, de kans om hogerop te komen was daarmee ook verspeeld. Toen ik een jaar of 14 was vroeg een meisje van de buurt of ik verkering met haar wilde. Zelf was ik stapelverliefd op haar maar ik heb op een botte manier gezegd dat ik niets van haar moest hebben. Ik wist dat mijn vader het niet goed zou vinden. Ik heb daar jaren spijt van gehad en haar nooit durven te vertellen waarom ik NEE heb gezegd. Na de MAVO wilde ik tekenaar worden en een opleiding in die richting volgen. Dat kon ook, echter mijn vader besloot anders en ik moest naar de MEAO en daarna naar de HEAO. MEAO heb ik gehaald, HEAO heb ik niet gedaan. Reden: in die periode werd mijn broer (psychisch) ziek en dat heeft mij heel erg aangegrepen. Vooral omdat mijn vader ons in die periode liet zitten en naar zijn vaderland vertrok. Toen hij terugkwam kreeg ik de schuld dat mijn broer ziek was geworden. Mijn broer gebruikte softdrugs en ik wist ervan, ik wilde het zelf ook proberen maar was daar te schijterig voor. Ik besloot maar te gaan werken want school lukte toch niet meer. Mijn vader begon langzaam zijn invloed op me te verliezen, want ik ging mijn eigen gang. Uitgaan, trainen alles wat ik al die jaren niet mocht heb ik geprobeerd in te halen. Een tijdje ook aan de drank gezeten, zodat ik alle ellende om me heen vergat. Echte vrienden had ik ook niet, althans geen vriend op wie je kan bouwen als je het moeilijk hebt. Echter sportief ging het wel goed, ik voetbalde op een redelijk hoog niveau en deed aan vechtsport. Mijn militaire dienstplicht heb ik ook nog vervuld en daarmee een ervaring opgedaan die ik altijd had willen doen.
Toen ik ging samen wonen en uit huis ging dacht ik eindelijk van mijn vader af te zijn. Echter zijn invloed was nog sterk aanwezig, hij hoefde maar te knipperen en ik stond voor hem klaar. Of ik wilde of niet. Mijn partner heeft daar erg onder geleden omdat ik haar niet op de eerste plaats zette. Ik was nog steeds niet de persoon die ik wilde zijn. Intussen kreeg mijn broer zijn leven weer op de rit. Alleen leunde hij veel op mijn vader die hem zogenaamd onder zijn hoede nam. Echter de band tussen mijn broer en ik is altijd goed geweest. Alleen heeft hij nooit geweten hoe ik mij gevoeld heb in al die jaren. Maar hij heeft ook geleden onder de dicatuur van mijn vader. Mede daardoor heeft hij noodgedwongen vrienden gekozen die vaker het verkeerde pad kozen.
Mij moeder is 10 jaar geleden overleden en had ik recht op mijn erfdeel. Ik vond het niet gepast om dat meteen op te eisen en het kwam niet eens in me op. mijn vader wilde echter alle touwtjes in handen hebben en eistte een volmacht van mij. Tot heden heeft hij die nog niet ontvangen. Het erge was dat hij in de familie loopt te verkondigen dat ik niet mee wil werken aan een eerlijke verdeling. Ik ben er meerde malen op aangesproken door familieleden. Een paar familieleden wilde gelukkig wel mijn kant van het verhaal horen. Langzaam maar zeker is het voor de familie ook duidelijk hoe mijn vader in elkaar steekt. Dat hebben ze hem ook te kennen gegeven met als gevolg dat mijn vader zich daar niet meer vertoont.
ik kan nog uren doorschrijven dat bewaar ik dan voor de volgende keer. Een soort van therapie voor me en het lucht op.