Geheimen
Familie
Als je met famillie gebroken hebt...
Geschreven door Denkertje, Op 29-11-2010 09:10
Ik heb een tijd terug met mijn ouders gebroken.Hoewel het zondermeer een opluchting is nooit meer in de houding te hoeven springen voor al hun wensen, en altijd maar die pijn en het verdriet te hebben dat ze weinig of niks voor de kleinkinderen over hebben...blijft het knagen. Het is niet dat ik deze mensen haat ofzo, maar hun aanwezigheid in mijn leven voegde niks toe.Langskomen ging altijd met veel bombarie maar mondde uiteindelijk altijd uit in ruim 4 uur bij mij thuis hangen, alles alles zolang zij het maar leuk vonden.Hoe ik me voelde en wat ik ergens van vond werd niet gevraagd, laat staan serieus genomen.Wat ik mij echter afvraag is; hoe ga ik ermee om als het er echt om gaat spannen, als een van twee (of alletwee ) komt te overlijden bijv. Ik zit als het ware in een soort vacüum, ben ik nou famillie of vreemde...een van de laatste keren dat ik ze zag voelde ik me al behoorlijk vervreemd.Ik weet gewoon niet meer waar ik sta en wat je het beste kan doen in zo een situatie.Snap wel dat je het eigenlijk NOOIT goed kan doen, maar zou nu eens eindelijk van al het piekeren afwillen.
Het is heel stom, aan de ene kant wil je de hele zooi gewoon achter je laten en doorgaan met waar je mee bezig was...aan de andere kant, er zijn slechts een paar momenten in het leven dat wat je ook doet, je keuze op dat moment onomkeerbaar is...vandaar deze vraag.
Ikzelf ben erg voor herdenken thuis, op een kamer alleen want wat maakt het uit, dood, als ze toch nooit echt voor je bestaan hebben, laat staan voor de kleinkinderen.Maar misschien is het juist goed om dan , hoewel te laat, alles wat je vind en denkt terzijde te leggen...en er gewoon te zijn.
Wie herkent dit?
reactie Ja, Op 29-11-2010 11:21
Ik herken dit feilloos............mijn ouders hebben 5 kinderen en met geen enkele meer contact (gehad) om redenen die teveel uitleg vergen.
Ik heb samen met 1 van mijn broers mijn ouders na 17jr onlangs weer gezien.
Beter voor alle partijen, want idd: als 1 van hun (76) was komen te overlijden dan was de geesteljke misere en wroeging niet te overzien geweest....
Het gekke is, is dat ik de afgelopen jaren sterk het gevoel had nergens bij te horen en dat gevoel is na ons bezoek weer verdwenen.
Ik denk dat een bloedband hoe dan ook niet te verbreken is als alle partijen nog in leven zijn.
Verder verwachtten wij niets van ons bezoek behalve (weer) een afwijzing, wat niet gebeurde.
Praten 'over vroeger' had en heeft geen zin; voor we het weten zitten we in een sfeer van wrok en verwijt, wat zinloos is.
We hebben het heel gewoon op small talk gehouden en verder bellen we onze ouders af en toe.
Ik wil niet zeggen dat ik me helemaal hieperdepiep voel maar toch wel opgelucht...temeer ook omdat ik/we verder *niets* (meer) van onze ouders verwachten.
Het is goed zo.
Sterkte met je ouders-issues, ik weet er alles van.
Copyright © 2019 Geheimen van Nederland! De anonieme geheimensite! Geheimen van Nederland staat onder eindredactie van psycholoog-onderzoeker dr. Andreas Wismeijer.