Ik heb zo'n pijn en verdriet
Geschreven door traan, Op 01-02-2011 14:55
Ik ben ongelukkig, weet mij geen raad en niemand die ik dit kan vertellen.Vlak voordat mijn oma stierf, ben ik ontslagen en dat kwam aan de ene kant heel goed uit omdat ik daardoor de laatste weken elke dag, bijna hele dagen aan haar bed heb gezeten.
Tijdens de laatste 2 dagen heb ik beslissingen moeten nemen betreft de morfine ophoging, waardoor het einde sneller in zicht kwam.
En ik heb het heel snel laten gebeuren die verhoging van de morfine, omdat ik bang was voor onnodig lijden/pijn.
Alles heb ik zelf mogen doen, wassen aankleden, in de kist leggen, graf uitkiezen, muziek, bloemen, speech enz.
De eerste maanden na de dood, voelde ik niets. Niet gehuild helemaal niets.Maar na 6 maanden ben ik door het lint gegaan en heb de schuld ergens anders gelegd omdat ik niet wilde dat iemand van mijn verdriet af wist.
Ik kan niet meer functioneren, val elke avond huilend in slaap om weer op te staan met mijn gedachten bij haar.
Niets maar dan ook niets helpt, alles zit tegen.
Werken gaat niet, wakker worden en opstaan doe ik alleen nog om de kat eten te geven.Ik voel mij schuldig en weet niet wat ik hiermee aan moet.
Ik ben hele dagen met haar bezig, foto\'s, stamboom, haar vest, geurtje, spiegel, plukje haar, vingerafdruk, zoek het hele internet af om haar leven compleet in kaart te kunnen brengen.
Eens in de maand ga ik maar naar haar graf, het doet mij pijn om te weten dat ze meters diep onder de grond ligt en ik ben diegene die haar daar geplaats heb.
Ik heb haar kist laten zakken, het zand op de deksel gegooid.
Ik kan niet meer, word gek als ik er aan denk en probeer alleen aan de leuke en mooie momenten te denken die wij samen hadden.
Het doet pijn en ik moet sterk zijn, niemand die het mag weten of maar iets mag merken van mijn verdriet.
Omdat het van mij verwacht word...
reactie Julie, Op 01-02-2011 17:10
Lieve Traan,
Wat een verhaal.
En wat vervelend dat jij met z'on rot gevoel achter blijft.
Maar is dat echt nodig......
Jij bent diegene die een beslissing hebt durven nemen.
Jij hebt besloten dat je oma niet langer hoefde te lijden.
Jij hebt de laatse dingen gedaan die iemand verdiend.
Jij hebt haar, tot het laatste moment, met respect behandeld.
Is het dan echt nodig om je daar zo ongelukkig bij te voelen...??
Lieve Traan, ik vind dat je goed hebt gehandeld.
Het is zeer wwardig.
Natuurlijk mag je je verdrietige gevoelens hebben en die moet je accepteren.
Maar toch komt de dag dat je de dingen moet afsluiten.
En met afsluiten hoeft je haar niet te vergeten, maar je moet er wel de rust in gaan vinden zodat je weer verder kan met jouw eigen leven.
Doe dingen die je voor het overlijden leuk/ fijn vondt.
Wellicht ervaar je dat nu nog niet als leuk/ fijn (en dat mag!!!) maar het zou een begin kunnen zijn.
Ik wens je heel veel succes en hoop oit nog eens te lezen hoe het met je gaat.
Julie.
reactie Vanmij, Op 01-02-2011 19:52
Wanneer je je afvraagt of je juist hebt gehandeld stel jezelf dan de vraag of je later ook de hulp zou willen die je je oma hebt gegeven. Ik vind dat je gezien de omstandigheden het enige juiste hebt gedaan, je hebt haar niet laten lijden en dat is iets om dankbaar voor te zijn, hoop dat ze voor jou zelf ook ooit zo barmhartig zullen zijn als jouw dag is gekomen.
Staak je schuldgevoelens, je oma zou van alle dingen die ze voor je kon wensen vast niet gewild hebben dat je jezelf zo zwaar zou belasten met gevoelens van schuld en depressiviteit, ze zou vast hebben gewild dat je zo veel mogelijk ging leven en dat je jezelf goed zou voelen.
Sterkte
reactie Saphira, Op 01-02-2011 22:46
Ach lief traantje toch, wat ontroer je mij met je verhaal. Waarom zou jij je in vredesnaam schuldig moeten voelen? Zoals jij van je oma houdt, geweldig..... Je hebt de juiste keuze gemaakt, je hebt de vrouw waar je zoveel van houdt lijden bespaard en verdere aftakeling. Ze heeft zo rustig weg kunnen glijden zonder pijn en jij was bij haar, all the way.
Voel je niet langer schuldig. Ze zit of als engel op je achouder, of ze kijkt vanaf een wolk liefdevol op je neer. Meisje, laat gaan dat schuldgevoel. Ik wilde dat iedereen zo toegewijd was aan hun dierbaren!
reactie x, Op 02-02-2011 18:28
Natuurlijk mag je verdriet hebben als je een dierbare bent verloren, waarom zou je daar niet over mogen praten? Het is juist goed om er over te praten! Als dit niet met een familielid of goede vriend(in) kan, zou ik een professional inschakelen, iemand die jou kan helpen met rouw verwerking, zodat je weer verder kunt met je leven en je verdriet een plekje kunt geven. Vragen om hulp is niet zwak. Sterkte ermee!
reactie Traan, Op 07-02-2011 15:03
Bedankt voor de begripvolle en lieve reacties.
Ik was eerst van plan om gewoon mijn geheim te plaatsen en daarin opluchting te vinden.
En was ook bang voor hele negatieve reacties.
Dat ik voor moordenaar werd uitgemaakt ofzo, want zo voel ik mij ook wel een beetje.
Afgelopen weekend heb ik een gesprek gehad met een bevriende arts.
Hij had heel goed door waar het probleem zat, kreeg mij woedend en zelfs aan het huilen.
Een eerste stap in de goede richting denk ik.
Ik zit nog steeds helemaal vast in mijn verdriet maar mijn lieve oma zou dit niet willen dat weet ik.
Ik ga aankomende week eens op zoek naar hulp.
Proffesionele hulp.
Alleen kom ik er niet meer uit, en ondertussen is de begrafenis al 8 maanden geleden.
Over een paar maanden is het 1 jaar geleden en dat wil ik vieren met een lach vol goede en mooie herrineringen.
Daar ga ik nu ook alles voor doen.
Nogmaals bedankt lieve mensen xxx
