Geheimen
Familie
Ouders, wat moet ik ermee?
Ik baal van mijn ouders! Nu ik wat ouder word zie ik hoe vaak ze me hebben laten stikken, en dat de geschiedenis zich bij hun kleinkinderen herhaalt.Na mijn bevallingen, toen een van mijn kinderen met een hersenvlies ontsteking in het ziekenhuis kwam te liggen, nadat we verhuisden...ze hebben nooit enige moeite voor ons gedaan en geen poot uitgestoken.Op een gegeven moment is het me allemaal een beetje teveel geworden en heb ik met ze gekapt, en toen was het helemaal ronduit beledigend hoe ze met me omgingen.Bittere haatmailtjes van mijn vader, klaag en zogenaamde verdrietmailtjes/sms\'jes van mijn moeder.Hoe ik- laat staan mijn kinderen- zich voelen intresseert ze geen zier, alleen hun eigen ongenoegen en frustraties tellen.Ik heb nu zoiets van; / wat moet ik met die mensen? / ze brengen niets, zuigen alleen maar leeg en in hun beperkte belevingswereld is alleen plaats voor hun leed...
Heb ik er goed aan gedaan met ze te kappen, of moet je - zoals zo velen doen- eea maar slikken onder het mom van dat ze oud zijn en wie weet binnekort wel dood gaan. Soms weet ik het gewoon even niet meer maar ik voel me zo niet serieus genomen en minderwaardig door hen behandeld...dat ik weinig hoop heb dat de relatie zich ooit zal herstellen.Zeker als ik om me heen bij anderen zie hoe betrokken daar de ouders zijn, en niets ze teveel is.Ik kreeg altijd maar te horen wat NIET kon, na de geboorte van mijn kind was een bloemetje sturen TE DUUR (heb ik als zeer grievend ervaren maar dat kon mijn ouders niks schelen) en ook als ik af en toe om hulp vroeg daar waar het echt nodig was (overkomt elke ouder wel eens, lijkt me toch niet meer dan normaal...) stond ik altijd voor een DICHTE DEUR. Maar nu ik een keer het initiatief genomen heb omdat ik er schoon genoeg van heb, is de wereld te klein voor het mijn ouders aangedane leed en onrecht.Maar wat moet ik er nog mee????