familie

Het is niet waar dat alle families gelukkig zijn of met elkaar kunnen opschieten. Soms hoor je of lees je verhalen van mensen die achter een familiegeheim zijn gekomen. Mams ging jarenlang vreemd. Pap is niet dood maar heeft zijn gezin verlaten. En dit is nog maar het topje van de ijsberg. Families die jarenlang niet met elkaar praten over een reden die ze zelf niet eens meer weten. Toch dacht ik niet dat het mij zou overkomen, ik heb Familie en wat er gebeurd ze zijn van mij. Ik maak ook mij eigen familie, zoals een pleegzusje die ik 'geadopteerd' heb, en die verassend veel op mezelf begint te lijken. Ook heb ik sinds kort een vriend met wie ik wel mijn leven wil delen. Ook al ben ik nog maar 19. Ik heb alles wat ik wil behalve diegene die mij al zijn hele leven kent en ik hem. Hij gaat steeds verder van me weg en ik kan hem niet bereiken. Hij wilt ook niet bereikt worden. En voor een meisje die koppig is en voor familie zo belangerijk is, is dat hele zwaar. In het begin wilde ik hem ook niet loslaten, kostte wat het kost heb ik manieren geprobeerd om hem te bereiken. Totdat ik besefte dat hij niet meer de kleine jongen was die ik kon rondcommanderen en naar wie hij toekwam als hij advies nodig had. Dat was mijn eerste stap om hem wat ruimte te geven en hem zelf laten ontdekken wie hij is. Totdat de bom barstte. We werden kwaad en hij is de enige die ik ooit heb aangevlogen, geslagen en daarbij mijn totale zelfbeheersing verloor. We vochten zonder remmingen zoals kinderen dat wel vaker doen. Maar deze keer was het anders, ik was er klaar voor maar hij hield zich in. Ik dacht dat hij eindelijk een man begon te worden die gevolgen kon overzien. Wat volgde was een lang gesprek waar twee dingen uitsprongen: Hij voelde zich alleen en dacht dat ik een hekel aan hem had en bang voor hem was. Nu ben ik nooit bang genoemd dus ik verbaasde me daar nogal over maar dat hij dacht dat ik hem haatte en hij zich alleen voelde. Wist hij dan niet dat ik alles voor hem zou doen? Als hij me hulp nodig zou hebben? Niet dus. Een hele lange tijd hebben we gepraat, gehuild, gelachen en geknuffeld sinds ene hele lange tijd en ik verwachtte geen wonderen alleen een poging tot verbetering. Vanavond blijkt dat zelfs dat niet er was. Hij dacht dat na ons gesprek alles koek en ei was. Dat alles hetzelfde was zoals we nog klein waren. Maar het blijkt dat hij het toch niet begrepen heeft. Ook al zijn we familie dat is geen garantie dat je automatisch alles van elkaar pikt, dat je elkaar aardig vindt. Dat goede communicatie niet nodig is. Hij begrijpt dat niet en ik twijfel of dat ooit zal gebeuren. Maar dat is aan hem om dat uit te zoeken. Zoals hij nu s wordt hij een onverbeterlijke rokkenjager, kan hij iedereen om zijn pink winden en zal iedereen hem verlaten en niks toevertrouwen. En hij zal denken dat het niks met hem te maken heeft en steeds kwader en verbitterder worden. Hij zal het nooit gedaan hebben. Dus laat ik hem nu voorgoed gaan. Ik geloof dat mensen kunnen veranderen als ze dat zelf willen dus ik hoop dat de dag ooit aanbreekt dat hij naar me toekomt en laat zien dat dat is gebeurd. Ik hoop het echt. Maar op dit moment is dat heel moeilijk en ik geloof dat dat pas zal gebeuren als een van zijn familieleden dood gaat en de manier waarop. Miischien bevrijd het hem van zijn woede of gaat hij over dingen nadenken. Het hangt van de omstandigheden af, maar doet dat het niet altijd? Maar voor nu laat ik hem gaan, ik zal er voor hem zijn, altijd. Maar ik ga me niet meer inspannen ten koste van mijn andere familieleden die me wel accepteren, met me ruzie durven te maken en toch daarna kunnen lachen, die weten dat ik er voor ze zal zijn, en waar ik altijd terecht bij kan als ik ergens mee zit.

Geen vaarwel broertje daar ben ik te optimistisch voor maar hopelijk tot ziens.

Met al mij liefde,

Je zus

Geschreven door: Broers

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

Site built by B-nuts