Ik ben inmiddels 25 jaar en bijna klaar met studeren. Tijdens mijn studietijd heb ik enorm veel geleerd en ik denk dat mijn moeder dat niet kan verkroppen. Zij heeft zichzelf altijd de autoriteit op het gebied van kennis en kunde gevonden, en ze vindt nog steeds dat ze alles beter weet hoewel dat al lang niet meer zo is. Wanneer ik het over een onderwerp heb wat in mijn vakgebied ligt, wilt ze daarover meepraten, maar dwaalt ze continue van het eigenlijke onderwerp af door iets te zeggen wat heel weinig met het onderwerp te maken heeft. Ze zegt het, omdat ze vindt dat ze het recht heeft om iets te zeggen, niet zozeer omdat hetgeen wat ze zegt iets bijdraagt aan het onderwerp. Dat valt bij mij ook niet goed, want ik heb daardoor het idee dat ze mij nooit serieus neemt en dat ze nooit blijk geeft dat ik in de tussentijd veel geleerd heb. Wanneer ik hetgeen ze gezegd heeft ondergraaf of wanneer ik duidelijk maar dat het niet veel te maken heeft met het onderwerp, schiet ze uit haar slof en zegt ze dat ze het niet pikt hoe ik haar behandel en dat zij het recht heeft om in haar huis te zeggen wat ze wilt. Nu bespreek ik dus de onderwerpen die mijn vakgebied betreffen niet meer, want ik word moe van haar reacties. Maar wel blijft zij mij eindeloos uitleggen hoe dingen (bijvoorbeeld bepaalde gebeurtenissen in de actualiteit) werkelijk zijn, hoewel ze er zo vaak vreselijk naast zit. Daarop geef ik ook geen commentaar meer en dat bezorgt haar een zelfvoldaan gevoel, want zij interpreteert dat als een bevestiging dat zij de alwetende persoon is in mijn leven. Het probleem is dat ik überhaupt geen zin meer heb met haar te praten, terwijl ze op zich geen slecht mens is. Wanneer ik haar probeer uit te leggen waarom ik niet graag met haar praat wordt ze opnieuw boos en probeert ze juist mij van arrogantie te beschuldigen. Ik weet niet meer wat ik hiermee aan moet.