Mijn stiefvader woont al lang bij ons, maar vorig jaar is de relatie tussen mijn moeder en hem op de klippen gelopen. Hij gedraagt zich als een postmoderne zak zonder een grijntje respect voor zijn medemens, en bovendien heeft hij een drankprobleem, dat zich al enkele jaren buiten de ogen van mijn zus en mij ontwikkelt, maar nu wel duidelijk op de voorgrond komt. Het triestige aan de hele zaak is dat hij te fier is om professionele hulp te zoeken of om onder ogen te zien dat hij een alcoholverslaving heeft en dus meer drinkt om ons te irriteren.
Maar mijn moeder ziet hem als een zieke mens die nu helemaal alleen woont zonder iemand om voor hem te zorgen, dus heeft zij besloten dat ze die taak op zich wil nemen. Ze belt hem dus dagelijks en maakt zich niet meer kwaad als hij weer zat aan onze deur staat. Mijn zus en ik daarentegen zijn razendkwaad en wensen hem niet meer te zien totdat zijn problemen zijn opgelost.
Vorige week lag hij in het ziekenhuis en heeft mijn moeder dan maar beslist om hem terug in huis te halen. Hier hadden mijn zus en ik helemaal niets op te zeggen, want hij is tenslotte 'ziek'. Ze zou hem beter in het gesticht stoppen vind ik!
Het is om die exacte reden dat ik niet meer thuis wil zijn... Ik probeer kost wat kost overal als laatste te blijven en regel allemaal afspraken, maar als puntje bij paaltje komt sta ik daar ook tussen mijn vrienden als een ongelukkige meid. Ik vind het verschrikkelijk om me niet meer thuis te voelen in mijn eigen huis, het is werkelijk een andere sfeer. Ik moet me elke nacht in slaap huilen omdat ik het allemaal haat, heel die situatie. Ik hoop alsinds dat het snel stopt en dat mijn stiefvader snel terug naar zijn appartement keert en ons met rust laat. Want nu haat haat haat haat ik het hier. Toch zonde wanneer een moeder eerst aan anderen denkt en dan pas aan haar eigen kinderen. Bedankt moeder.