familie

Ik ben het zat, het leven, iedereen en alles. Ik denk er vaak over na om zelfmoord te plegen. Dat verlangen ligt aan een aantal dingen. M'n ouders, ze slaan me al van jongs af aan, mijn vader is hiermee gestopt na m'n 14e omdat ik een manier vond hem te kwetsen als hij me sloeg.Inmiddels ben ik 19. Mijn moeder is het ergste. Zij weet precies wat ze moet zeggen om me te kwetsen, ze zegt vaak dingen als dat ik de reden ben van der hartziekte en dat ik dik ben. Nou weet ik zelf ook wel dat je met een maatje 34 niet dik ben, maar doordat ze dat telkens zegt begin in wel van m'n lichaam te walgen. M'n moeders broertje is vermoord en daardoor (?) betekend zijn dochter meer voor der dan ik. Ook mijn autistische broertje is belangrijker voor der. Ik vind het zo pijnlijk dat zijn in ruzies zegt dat ze niet van me houdt. Wat me als enige een beetje het hoofd boven water hield was school. Ik kende iedereen en het populaire gevoel hield m'n zwakke kant in evenwicht. Vorig jaar had ik een relatie, ook dit was een enorme steun. M'n ouders waren tegen de relatie omdat hij half NL is (dit vonden ze niet erg) en half Pools (dat wel dus). Maar het was echt een goede jongen, hij studeert ook gewoon braaf en was er altijd voor me. Ik heb het uitgemaakt vanwege m'n ouders en heb hem hierbij heel slecht behandeld. Ik mis hem zo ontzettend, ik denk dat ik nooit meer een jongen als hem zal vinden..
Misschien hebben jullie een heel slecht beeld van m'n moeder, maar we zijn eigenlijk een heel normaal gezin. Ik krijg veel leuke dingen van m'n ouders en we doen ook wel af en toe leuke dingen. Aan de ene kant haat ik der, maar aan de andere kant doet ze alles voor me. Ik ben zo verwart, ik wil zo niet meer leven. Soms wil ik er met iemand over praten, maar niet met een therapeut ofzo, want de laatste die ik sprak vond mij te "normaal" voor therapie. Ik wil gewoon met een vriend hierover kunnen praten, maar ik durf het mijn vrienden niet te vertellen, ik wil het ook gewoon niet. Ik weet het niet.. Ik weet het echt niet meer..

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Personality NOS, Op 21-09-2014 19:32

Hoi Anoniem, Het leven zat zijn ben je niet zomaar. Al ben je mischien te 'normaal' voor therapie, als je zelfmoordgedachten hebt en je gevoelens niet kan uitten dan is het mischien slechts een kwestie van tijd eer je 'abnormaal' genoeg bent en je in therapie mag. Laten we hopen dat het niet zover komt, het is zeker belangrijk om er iets mee te doen. Dat doe je nu ook al door je verhaal hier te schrijven dus, goed bezig! Je zou iemand in je omgeving in vertrouwen kunnen nemen zoals een (goede) vriend(in), een vertrouwenspersoon op school of een leraar, als je een baan hebt een collega. Als het niet helpt, je blijft zitten met gedachten aan zelfmoord zou ik zeggen, zoek verder op internet, er zijn legio aan dring aan dat je ergens mee zit wanneer je weer naar een therapeut toe gaat. Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je nog thuis woont. In dat geval is het mischien een goed idee voor je om op zoek te gaan naar een eigen plekje. Jouw leven is van jouw en dat zal je sowieso zelf invullen. Als jij gelukkig bent met een jongen, ga er dan voor! Je hoeft niet voor je ouders te leven. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Succes!

reactie ir.luilak puma_00_8@hotmail.co, Op 01-10-2014 22:03

Ik heb met je te doen. Het leven is voor sommigen hard, helemaal als je lichamelijk en geestelijk mishandeld wordt. Ik heb door een hoop gedoe uiteindelijk de relatie met mijn moeder verbroken. Als je wil mag je me mailen, maar ik ben geen psych ofzo hoor.

Site built by B-nuts