familie

Ik ben Anne-mare. Ik ben 15 jaar en ik heb een geheim. Ik heb het nooit tegen iemand durven zeggen. Daarom vind ik het fijn dat ik mijn geheim hier kwijt kan.
Het begon toen ik ongeveer 7 jaar was (ik weet niet zeker kan ook iets eerder of later zijn). Ik zat vaak alleen. Dan huilde ik veel. Dat deed ik omdat ik dacht dat iedereen mij haatte. IEDEREEN. Ik had het gevoel alsof alle mensen op aarde hun best deden om mijn leven te verpesten. Ik dacht dat ze samen werkten, met z'n allen tegen mij. 's Nachts lag ik ook vaak nog lang wakker en huilde ik veel. Mijn konijn was de enige die ik vertrouwde. Als ik haar op schoot nam kalmeerde ik. Aan haar vertelde ik altijd alles.
Zo ging dat jaren door. Het ging toen ik wat ouder werd iets beter. Maar ik had ook momenten waarop ik niet kon stoppen met huilen en ik echt verdrieten was.
Toen ik 12 was ging mijn konijntje dood. Mijn lieve Mopke. Ik was er kapot van. Helemaal kapot. Ik heb heel veel gehuild. Ik had het gevoel nooit meer blij te kunnen zijn. Mopke was de enige die ik echt vertrouwde. De enige van wie ik echt hield. De enige voor wie ik wilde leven. Ik voelde me eenzamer dan ooit. Verdietiger. Banger. Vriendlozer.
In de jaren daarna heb ik vaker gedacht over zelfmoord. Ik denk niet meer dat iedereen mijn leven wil verpesten. Maar toch heb ik soms het gevoel dat ik anders ben. Ik wordt niet begrepen. Ik denk anders na. Ik ben misschien ook wel anders dan anderen. Of anderen zijn anders dan mij...
Nu heb ik een nieuw huisdier Jasse, hij is een parkiet. Als ik voor hem zorg wordt ik gelukkig. Mensen heb ik nooit gemogen maar dieren vind ik echt leuk. Ze zijn te vertrouwen. Door Jasse heb ik een nieuw doel in mijn leven. Hem gelukkig maken. Niet mezelf, dat lukt toch niet.
Dan vraag je je misschien nog af of mijn familie en vrienden niets door hadden. Nee. Ik heb dit altijd zo geheim mogelijk gehouden. En dat is gelukt.
Ik had er nu behoefte aan om mijn geheim te delen. Ik wil jullie ook iets vragen:
Herkent iemand hier zich hier in? Denken dat iedereen je haat. En mensen niet kunnen vertrouwen, dieren wel.
Weet iemand of ik mijn kijk op de wereld en de mensen kan veranderen? Ik wil namelijk wel blij zijn maar het lukt gewoon niet.
Liefs, Anne-mare

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Elaine, Op 03-11-2015 20:50

Ik heb er ook zo voor gestaan, geen enkele steun van ouders, het altijd maar zelf Mogen uitzoeken. Anderen waren altijd mooier, beter en hadden een fijner /normaler leven dan ik. Omdat studeren er niet in zat, en ik nooit een vriend had, trok ik me ook terug met huisdieren; konijnen of cavia's ...maar geloof me, er komt een 'turning point' ... ook jij komt vast een ander tegen die wel om je geeft (niet alleen van je wilt profiteren, dus) ...door schade en schande word men wijs. Maar jezelf opsluiten / buitensluiten is wel het stomste wat je kunt doen! Ga dingen ondernemen waar je je goed bij voelt, soms ook als ze buiten je leefwereldje liggen... positieve dingen heffen je op, DAAR heb je meer aan dan weg te kwijnen in een hoek.Wees trots op wat je doet en probeer dat met zoveel mogenlijk mensen (geestverwanten) te delen...zul je zien dat je er over pakweg een jaar heel anders voorstaat, en wat is heerlijker dan - net als ik- een lange neus te kunnen trekken naar al die haters? Ik bedoel maar. Veel geluk.

reactie e.dijkstra, Op 19-05-2019 00:44

Ik herken dit wel, ik mag mensen ook niet en de dieren wel, ik heb een kat en denk ook vaak als hij maar gelukkig is want ik word het toch niet meer. Ik hoef niet eens gelukkig te zijn, want op een wolk leven is toch maar tijdelijk maar een beetje rustig en tevreden gevoel zou fijn zijn. Ook ik heb nooit enige steun of warmte gehad als kind, laat staan dat ik wist wat het was om je veilig te voelen. Behalve mijn Vader, die was in mijn ogen wel normaal in zijn gedrag maar kon helaas niet veel veranderen aan de situatie. Het rare ervan was dat zijn familie vroeger zei dat ik op hem leek qua karakter. Dat heb ik pas later begrepen. Ik heb altijd dieren gehad en mag de dieren ook liever dan de mensen en ik vertel mensen al helemaal niets meer over mijn verdriet want ze laten meestal nog niet eens merken dat ze gehoord hebben wat je zit te vertellen. Maar het is wel een troost om te lezen dat er meer mensen zijn die het op die manier beleven. Ik dacht eigenlijk dat ik de enige was. Elzelies

Site built by B-nuts