gezondheid

Hoi, ik ben 15 jaar en ik ben depressief. Dat komt door meerdere redenen. Me vader heeft me in elkaar geslagen en buiten opgesloten samen met mijn moeder toen we op vakantie waren. en ik mag er met niemand over praten zeggen me ouders. toen ik er laatst over begon zei me moeder dat ik geen oude koeien uit de sloot moet halen. en het klinkt misschien heel stom maar ik word altijd verliefd op personen die ik nooit kan krijgen omdat die te oud zijn. ik raak snel gehecht aan mensen die ik echt maar 1 keer in me leven zie en het duurt heel lang om daar over heen te komen. Maar toch blijft het grootste probleem mijn ouders, ze zeggen dat ik zelfmoord moet plegen en dat ik een kutkind ben. net hoorde ik mijn vader tegen me moeder zeggen dat hij me uit huis wilt hebben. Ik heb laatst weer gesneden en het moest gehecht worden. toen mijn ouders erachter kwamen werden ze heel boos en zeiden dat ik egoÃ¯stisch ben en dat ik geen reden heb om depressief te zijn. Ik kan er niet meer tegen en ik wil heel graag dood. Heeft iemand tips voor mij want ik weet niet meer wat ik moet doen...
alvast bedankt

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Joep, Op 18-11-2018 08:40

Hoi, De volgende adviezen/ inzichten: -geen zelfmoord. Er zijn altijd betere opties... -je eigen plan trekken. Het zijn andere partijen die fout zitten, niet jij. Wegwezen met hun. Als het je ouders zijn is dat wat lastiger, begrijp ik. Maar maak een plan om het er nog een tijdje uit te kunnen houden en zodra het kan ben je weg...bereid dat voor, onderzoek de mogelijkheden. -verliefd zijn , dan hecht ik ook gelijk..is iets menselijks. Probeer alles om die persoon te krijgen. Is het niet zo? Heb jij in elk geval alles gedaan. Is het wel jammer! maar niet voor jouw... Je verdiend iemand die wel liefde terug wil geven. Ik weet het, als je verliefd bent , en andere peroon niet, kan het (heel) lastig zijn. Soms is het gewoon niet anders... Accepteer het. Gr. Joep

reactie Niemand, Op 19-11-2018 21:39

Depressie is geen keuze, het is een serieuze geestelijke stoornis. Zoek aub iemand waarmee je kan praten! Het is niet normaal dat je ouders je zo behandelen, ik hoop echt voor je dat je iemand vinden kan! Je bent niet alleen

reactie Adviseur, Op 22-11-2018 09:55

Lieve schat, doe geen rare dingen, maar zoek hulp. Ga eerst naar je huisarts en vertel alles, die weet verder welke wegen je moet bewandelen. Maar blijf wandelen! Succes

reactie Merle, Op 25-11-2018 11:29

Ga naar je vertrouwens persoon, zorgcoordinator/ mentor op school.Vertel wat er speelt.Zij kunnen jou aanmelden bij jeugdzorg.Hopelijk wordt er snel een veilige en goede plek voor je gezocht, want daar blijven is geen optie.Ook veilig thuis kan worden ingeschakeld, daar er sprake is van emotionele en afectieve mishandeling.Jouw ouders zullen geen hulpverlening aanvaarden, dus weg wezen daar.Zoek deze week nog hulp via derden.Succes en heel veel kracht en sterkte!

reactie Anoniem, Op 13-04-2020 02:38

Hoi ik ben een meisje van 13 jaar oud, je zal misschien denken:'zo jong?', Ik heb het zwaar en dat gaat vooral over mijn familie, ik heb niet echt iemand om tegen te praten. Mijn ouders zijn allemaal depressief, mijn vader had zelfs een soort van raar dagboek en hij zei dat ik er niet in mocht kijken, na ja natuurlijk keek ik erin ik was zo benieuwd wat er in stond, in het dagboek zag ik vaak mijn naam staan en het was niet echt positief... Mijn moeder heeft vaak huilbuien, ik heb er ook meerderen trauma's door gekregen want ik was nog heel jong toen het gebeurde. ik weet nog precies wat er gebeurde, me moeder schreeuwde:'ik wil dood!' je snapt natuurlijk wel waarom ik daar echt een schok van kreeg. Vroeger wist ik nooit echt wat het word 'depressief' was totdat ik allemaal messen sneetjes in mijn zus haar arm, ik vroeg me af wat dat was eerst dacht ik dat onze kat haar gekrapt had nadat ik het opgezocht had wist ik het dus Ja mijn hele gezin is depressief, toen ik ouder werd ging ik me meer vergelijken met anderen meisjes, ze zijn zo mooi en als ik dan naar me zelf kijk ben ik niks, ik haat mijn huidskleur, ik ben te dik, ik heb te kleinen ogen, en een dik gezicht dat ik het van mezelf vond was nog niet zo erg maar toen een ander dat tegen me zei stortte ik als het waren in ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik liep gewoon weg. Ik heb wel een optie gevonden om het huilen te accepteren want ik huil nu echt om elk dingetje dat iemand tegen me zegt. Meestal luister ik muziek, daar kan ik me heel goed door ontsnappen na ja totdat ik een hele groten fout had gemaakt, mijn vader haat mij, en mijn moeder doet ook niet bepaald aardig, en ik ben ook een hoop vrienden kwijt geraakt. Natuurlijk vind ik het wel zielig voor hun wat ik hun aangedaan heb maar het was perongeluk, het was nooit mijn bedoeling om dit te doen. Maar ja het is nou eenmaal gebeurd alles wat ik net vertelt heb is maar gebeurd en ik kan er niks aan veranderen, ik wil dit deel van mijn leven achter mij laten maar het lukt gewoon niet.. hoe erg ik mijn best ook doe...

Site built by B-nuts