gezondheid

Een ruime 2 maanden geleden begon het eigenlijk al.
Ik kreeg ineens enorme last van mijn longen en moest veel hoesten, tot het pijnlijke aan toe. Verder had ik nergens symptomen van, geen koorts, andere pijn etc. Dus griep viel al snel af. Maar na een paar dagen werd het al minder, dus ja..ik dacht: Een koutje.

Maar weer wat later sloeg het noodlot mij weer toe en kwam de hoest weer kruipend terug, begon licht en eindigde in weer de zware hoestbuien die ik eerder had. Toen ging ik toch maar eens langs de dokter. Die onderzocht mij en kwam tot de verklaring dat ik een longontsteking zou hebben. Nou, daar baalde ik van, maar ik was blij dat het slechts een longontsteking was. Ik kon gelijk beginnen met een antibioticakuur en dan zou het na een weekje over zijn, garandeerde hij mij. Intussen besloot ik maar gelijk te stoppen met roken, al deed ik dat slechts 1 jaar. Hoe duidelijk wil je een signaal hebben, he?

Maar...de antibiotica leek niet aan te slaan. Mijn hoest bleef maar en ging maar niet weg. Dus weer naar de dokter. Het zou wellicht ook een virus kunnen zijn, dus ja, dan maar voor verder onderzoek naar het ziekenhuis zodat ze het eens flink konden onderzoeken. Wel braaf de kuur afgemaakt uiteraard.

In het ziekenhuis werd ik verder onderzocht en zou ik later te horen krijgen wat ik zou hebben. Maar ik werd verzekerd, ook daar, dat het iets onschuldigs zou zijn wat snel over zou zijn. Dus ik ging na de onderzoeken weer vrolijk naar huis. De uitslag zou volgen.

Wat later voor de uitslag terug naar het ziekenhuis. Wat ik al raar vond, omdat ze zouden bellen. Ik moest plaatsnemen in het kantoor van de specialist, waar ze al een kopje koffie hadden klaarstaan. Ik had eerst zoiets van: Nou, als iedereen zo behandeld wordt hier, mag men niet klagen over de gezondheidszorg. Toen kwam de arts binnen en vertelde mij het nieuws wat ik juist niet had verwacht. Het voelde als een mokerslag in mijn gezicht die ik niet meer te boven zou kunnen komen. Heel voorzichtig vertelde hij mij dat ik meer dan zeer vermoedelijk longkanker zou hebben en dat ze me graag verder wilden onderzoeken, om er zeker van te zijn. Het zou nu nog niet duidelijk kunnen zijn.
Ik wist op dat moment niet hoe te reageren. Het enige dat door mijn hoofd schoot was het feit dat ik op 23jarige leeftijd al longkanker zou hebben en als het zo was, ik niet eens de 30 zou mogen halen. Maar ik bleef optimistisch en stemde in met verdere onderzoeken.

Nu, pas kort geleden, heb ik definitief de uitslag gekregen. Het schijnt in een vrij ver stadium te zijn. De arts vertelde mij in het gesprek dat hij met mij meeleefde, omdat ik om zon jonge leeftijd nog maar zo kort te leven zou hebben. Ze geven me nog 1, 2 jaar. Hooguit 3. Op dat moment stortte mijn leven wel in en wist ik mij even geen raad.

Tot nu toe heb ik niemand verteld over deze uitslag. Ook mijn partner niet, met wie ik nu slechts 1 maand een al hele fijne relatie heb. Hij zou kapot gaan van het nieuws vrees ik. Mijn familie weet het ook niet, net als mijn collegas en klasgenoten. Ook zoiets...ik ben dit jaar begonnen met een vervolgopleiding en realiseer mij elke dag dat ik deze niet eens kan afronden.

Toch ga ik nog door en doe mijn ding. Al durf ik het tegen niemand te zeggen..want hoe zeg je iemand die je liefhebt dat je er over 2 jaar niet meer bent?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Hannes, Op 31-10-2009 19:18

Ik vind het vreselijk voor je dat je dat je dit geheim moet houden. Ik hoop dat je inmiddels mensen hebt gevonden om mee te praten. Dit moet je niet alleen hoeven doen. Ik wens je veel kracht en liefde om deze klap te incasseren. Groet, Hannes

reactie helma, Op 05-11-2009 18:19

Het moet verschrikkelijk zijn om je familie/vrienden dit te moeten vertellen... Dat wil niemand. Ik hoop toch dat het je snel met ze kan delen. Want dan loop jij er niet meer alleen mee rond. En kunnen ze je steunen. En het optimale uit de tijd met jou halen. En zo komt het voor hun straks niet als een enorme shock.. Eigenlijk alleen maar voordelen om het wél te vertellen als je het zo bekijkt... maar ik begrijp dat het bijna een onmogelijke opgave moet zijn om dit te vertellen. Ik hoop toch dat je er snel de kracht voor kunt vinden. Ik wens je heel veel sterkte, ik hoop dat je het maximale uit je tijd kunt halen. Liefs.

reactie klara, Op 13-01-2010 16:28

ik snap niet dat je het niet deelt, maar aan de andere kant ook weer wel! Ik vindt het knap van je dat je gewoon weer verder gaat met je leven! Maarja wat moet je anders, nu kan je er nog vanalles uit halen. Ik vindt het echt vreselijk voor je! sorry maar ik weet gewoon even niet meer te zeggen. Ik wens je heeeeel veeeel sterkte!

reactie Alexander, Op 20-03-2010 13:24

Ik wil nog even een update kwijt over mijn status momenteel. Ik vond het wel eens tijd om dit terug te lezen en de reacties door te nemen. Maar het is heel snel achteruit gegaan met mij. Ik heb de afgelopen 2 maanden in een ziekenhuis doorgebracht dus ontkwam er niet aan om het te vertellen aan mijn familie, vrienden en collega's. Momenteel zit ik thuis onder strenge controle maar het gaat niet goed. Zeer waarschijnlijk haal ik het einde van dit jaar niet, misschien net nog de nazomer. Ik heb er vrede mee gekregen dat ik het einde kan zien aankomen, dus maak mij geen zorgen en geniet voor zover ik kan van mijn vrijheid die ik nog heb en de mensen om mij heen. Adieu, Alexander

Site built by B-nuts