Ik trek het allemaa' />
Waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet, ik las hier de verhalen, en hoop dat het oplucht hier m\'n verhaal neer te zetten ..
Ik trek het allemaal niet meer. Ben een dik half jaar geleden een goede vriendin verloren, de eerste periode na haar
dood was ik emotieloos .. Als andere vriendinnen huilde kon ik dat niet, ik schaamde me hier voor, ik kon voor mezelf ook niet bepalen hoe ik me voelde,
een heel raar gevoel na zo\'n ingrijpende gebeurtenis, ik vond het zo erg dat ik niet eens m\'n eigen emoties herkende, het leek net
alsof het me allemaal niks meer uitmaakt. Natuurlijk vond ik het verschrikkelijk maar er is een periode geweest dat ik dacht \' vind ik het nou echt zo
erg \'. En dan kon ik zo verschrikkelijk kwaad op mezelf worden dat ik dit durfde te denken ..
Een maand geleden zijn bij mij de stoppen echt doorgeslagen, het besef is nu pas echt gekomen en ik kruip door m\'n dagen. Dit jaar zijn er
meerdere nare dingen gebeurd, mijn relatie is verbroken en heb een abortus gehad. Sinds een 3 á 4 weken zit ik er helemaal doorheen.
Was ik eerst de spontane meid die 2 á 3 keer per week uit ging, niet een avond op de bank kon zitten omdat ze bij vrienden wilden zijn, die haar
bed alleen gebruikt voor m\'n nodige 7 uur slaap om maar niks van het leven te missen. Maar nu ... Ik ben blij dat ik na het eten m\'n bed in kan
voor m\'n standaard \' ik weet niet waar het vandaan komt maar ik huil maar \' half uurtje .. En dat ik dan in slaap kan vallen .. En dat ik mezelf
naar twaalf uur slaap uit bed moet trekken omdat ik echt niet m\'n bed uit wil, opzie tegen een nieuwe dag \'denken en piekeren\' .
Uitgaan trekt me ook niet meer, slapen slapen slapen en nergens aan denken. Ik kan ook niet meer denken van \' oh zaterdag lunchen bij mijn ouders thuis \' ..
Ik leef dag bij dag, ik kan niet vooruit kijken, ik ben blij \'s avonds ik bed te liggen en zosnel mogelijk te slapen zodat ik nergens meer aan hoef te denken.
Mijn hoofd draait de hele dag op volle toerenmaar waar ik aan denk hoef je me niet te vragen want dat weet ik niet ..
Het rare vind ik nog dat niemand in mijn opgeving dit opmerkt op mij, op de vrijdag en zaterdag avond heb ik standaard wel een smoesje waarom ik niet mee ga ..
Maar dat ze op school niks opmerken .. Zou het dan toch tussen de oren zitten?! Of maak ik mezelf alleen maar gek?
Ik zou hier graag met iemand over praten, maar ben bang zeurderig over te komen, er zijn mensen met veel ergere problemen ..
Ik ben gewoon even de lol van het leven kwijt en leef al een tijd op de automatische piloot maar hoor ik hier niet zelf uit te komen,
ik weet het echt niet meer maar wel dat ik dit niet lang meer ga vol houden ..