gezondheid

dood was ik emotieloos .. Als andere vriendinnen huilde kon ik dat niet, ik schaamde me hier voor, ik kon voor mezelf ook niet bepalen hoe ik me voelde,

een heel raar gevoel na zo\'n ingrijpende gebeurtenis, ik vond het zo erg dat ik niet eens m\'n eigen emoties herkende, het leek net

alsof het me allemaal niks meer uitmaakt. Natuurlijk vond ik het verschrikkelijk maar er is een periode geweest dat ik dacht \' vind ik het nou echt zo

erg \'. En dan kon ik zo verschrikkelijk kwaad op mezelf worden dat ik dit durfde te denken ..

Een maand geleden zijn bij mij de stoppen echt doorgeslagen, het besef is nu pas echt gekomen en ik kruip door m\'n dagen. Dit jaar zijn er

meerdere nare dingen gebeurd, mijn relatie is verbroken en heb een abortus gehad. Sinds een 3 á 4 weken zit ik er helemaal doorheen.

Was ik eerst de spontane meid die 2 á 3 keer per week uit ging, niet een avond op de bank kon zitten omdat ze bij vrienden wilden zijn, die haar

bed alleen gebruikt voor m\'n nodige 7 uur slaap om maar niks van het leven te missen. Maar nu ... Ik ben blij dat ik na het eten m\'n bed in kan

voor m\'n standaard \' ik weet niet waar het vandaan komt maar ik huil maar \' half uurtje .. En dat ik dan in slaap kan vallen .. En dat ik mezelf

naar twaalf uur slaap uit bed moet trekken omdat ik echt niet m\'n bed uit wil, opzie tegen een nieuwe dag \'denken en piekeren\' .

Uitgaan trekt me ook niet meer, slapen slapen slapen en nergens aan denken. Ik kan ook niet meer denken van \' oh zaterdag lunchen bij mijn ouders thuis \' ..

Ik leef dag bij dag, ik kan niet vooruit kijken, ik ben blij \'s avonds ik bed te liggen en zosnel mogelijk te slapen zodat ik nergens meer aan hoef te denken.

Mijn hoofd draait de hele dag op volle toerenmaar waar ik aan denk hoef je me niet te vragen want dat weet ik niet ..

Het rare vind ik nog dat niemand in mijn opgeving dit opmerkt op mij, op de vrijdag en zaterdag avond heb ik standaard wel een smoesje waarom ik niet mee ga ..

Maar dat ze op school niks opmerken .. Zou het dan toch tussen de oren zitten?! Of maak ik mezelf alleen maar gek?

Ik zou hier graag met iemand over praten, maar ben bang zeurderig over te komen, er zijn mensen met veel ergere problemen ..

Ik ben gewoon even de lol van het leven kwijt en leef al een tijd op de automatische piloot maar hoor ik hier niet zelf uit te komen,

ik weet het echt niet meer maar wel dat ik dit niet lang meer ga vol houden ..

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Ik, Op 10-01-2010 00:33

Hey, Om te beginnen, gecondoleerd met je vriendin. Weet je, iedereen gaat anders om met rouwverwerking. De ene stort helemaal in elkaar, de ander fietst er als het ware doorheen. Mijn beste vriendin ging meteen weer werken na de dood van haar vader, terwijl haar zus een jaar later zich pas van de bank afhees. Je kutn jezelf het dus niet kwalijk nemen en kijk ook vooral niet te veel naar anderen. Besef dat je anders reageert en laat het over je heen komen. Wat betreft de rest dat je schrijft, het klinkt als een pittige depressie waar je in zit. Dat betekent vooral even doorbijten, meestal door de tijd te nemen, gaat het langzaam beter. Maar het allerbelangrijkste dat je zou moeten doen, is goed voor jezelf zorgen. Het klinkt heel raar, maar niets is zo belangrijk als goed slapen, goed en vooral gezond eten, sporten en het creeren van een goed dagritme. Als je te veel slaapt, ben je vaker nog meer moe dan toen je naar bed ging. Dus ga op tijd slapen, sta op tijd op. Doe je ding overdag, ga sporten of loop een blokje om (elke dag!) en eet veel groente en fruit. Wat ook helpt is tijdelijk vitamine B complex bijslikken, goed voor de energie en helpt bij neerslachtigheid e.d. En dan natuurlijk praten...depressie zorgt er vaak voor dat mensen in zichzelf gaan keren, te bang om anderen lastig te vallen met hun problemen. Ik heb zelf ervaren dat iemand te betalen om naar me te luisteren een grote opluchting is voor dat dilemma. Ik kon alles zeggen over iedereen en ik viel de psycholoog helemaal niet lastig. Hij werd er immers voor betaald. Heerlijk! Een goede objectieve kijk op zaken is echt niet verkeerd. Ik wens je veel kracht toe. Pak je op en vecht tegen de lusteloosheid. Want het maakt het echt alleen maar erger. Grt

reactie Lukas, Op 10-01-2010 11:33

Hallo, Ik denk dat je er zeker met iemand over moet praten. Wie dat maakt eigenlijk niet zo veel uit als je maar vertrouwen in die persoon hebt. En hoe meer je er over praat, hoe beter het is. Als jij er in je eentje mee blijft lopen, ga je er aan onderdoor. Daar heb je alleen jezelf mee. Ik snap dat het best moeilijk is om iemand hierover aan te spreken maar het is toch echt het beste. Zowiezo heb je al de eerste stap genomen door het hier op deze site te zetten. Dat is alvast een eerste stap. Nogmaals: praat er met iemand over, zoek hulp en steun bij iemand. Dat hoeft niet gelijk een psych of zo te zijn maar gewoon een vriend(-in) vader, moeder, leerkracht, collega, desnoods de huisarts, als je je er maar veilig bij voelt. Mocht je er echt niet uitkomen in je eentje, ga dan in ieder geval naar je huisarts. Hij/zij kan je dan zeker op weg helpen. Heel veel sterkte. Hopelijk kom je er weer snel bovenop.

reactie Renske, Op 10-01-2010 12:29

Hee, Het klinkt erg moeilijk. En erg herkenbaar. Onthoud goed dat er mensen zijn die je graag willen hebben.En als je het moeilijk vindt om dit met vrienden te bepraten. Denk er dan eens aan om met je huisarts te praten. Veel succes. Ik heb ook een rotjaar gehad, maar nu kan ik ook weer lachen:) Liefs

reactie Lukas, Op 11-01-2010 17:03

Ik heb met verbijstering je verhaal gelezen. Makkelijk heb je het zeker niet (gehad). Je zult het misschien zelf ook al hebben gedacht maar je moet echt hulp zoeken. Het belangrijkste is dat je er over praat met iemand. Zoek iemand die je vertrouwd, waar je je veilig bij voelt. Dat kan iedereen zijn, het hoeft niet gelijk een of andere psycholoog te zijn. Maar het belangrijkste is dat je erover gaat praten! Probeer jezelf niet teveel mee te slepen in je verdriet en onmacht. Je gaat er alleen maar verder aan onderdoor. Laat je nog even weten of je iemand hebt gevonden? Ik wens je heel veel sterkte. Groet, Lukas.

reactie Mary, Op 19-02-2010 13:28

Allereerst wil ik zeggen: ieder mens heeft recht op haar of zijn eigen leed. Het een is niet erger dan het ander! Verder heb je al veel mooie reacties gekregen op je verhaal. Mijn persoonlijke ervaring is, dat ik door te praten met vrienden en familie heel veel troost kreeg. En ook vergelijkbare verhalen, waarmee je dan meteen een band voelt met iemand. Delen is echt het sleutelwoord hoor. En je hoeft niet meteen naar een psychiater te gaan. Begin gewoon laagdrempelig, bijvoorbeeld het maatschappelijk werk. Daar zijn ook rouwgroepen, maar je kunt ook individuele gesprekken hebben. Als het nodig mocht zijn, kun je altijd nog verder de hulpverlening in gaan. Misschien ben je al opgelucht door je verhaal hier te vertellen. Ik vind het moedig van je dat je dat gedaan hebt. Natuurlijk kun je alles in je eentje verwerken. Er zullen vast veel mensen zijn die daarvoor kiezen. Maar dat proces duurt vaak lang, en is pijnliljk en eenzaam. Gun het jezelf dat je met iemand gaat praten. Jij mag er ook zijn! Succes! Met een lieve groet!

Site built by B-nuts