Boulimia
Geschreven door Meissie, Op 23-09-2007 10:47
Mijn geheim is dat ik een eetstoornis heb. Dat is begonnen tijdens m'n zwangerschap, ik was erg misselijk en viel ontzettend af de eerste maanden. Toen de misselijkheid verdwenen was ben ik m'n vinger in m'n keel gaan steken om toch af te blijven vallen. Na m'n bevalling zou ik stoppen, Maar na m'n bevalling was ik erg dun en trots op mezelf en besloot nog door te gaan. Ik dacht dat ik zou kunnen stoppen als m'n doel bereikt was maar dat lukt nu niet meer. Ik kan het goed verborgen houden omdat ik alleen woon met m'n dochtertje, het eerste jaar na haar geboorte heb ik meerdere malen per dag overgegeven, ik voelde me ontzettend moe, chagrijnig, depri en eenzaam. Ik had totaal geen fut meer om wat met m'n dochter te ondernemen, het enige waar ik aan dacht was eten. Dus sloeg ik hele voorraden in om in een keer op te eten en dan weer te lozen. Dit deed ik wanneer m'n dochtertje sliep. M'n huis werd een zootje omdat ik geen fut had om op te ruimen. Daarna werd het iets beter, soms ging het een hele dag goed. Dan vaste
ikeen dag of 2 en daarna begon het weer. Na m'n dochter's eerste verjaardag begon ik met school, op deze dagen at ik overdag niks, als avondeten havermout met water en als m'n dochter sliep begonnen de eetbuien weer. Dit hield ik niet lang vol, na een paar maanden moest ik stoppen met school. Dit zorgde voor financiele problemen, stress en meer eetbuien. Nu is m'n dochter 4 en vul ik m'n dagen met laxeren, vasten, vreten, compenseren en kotsen, zit nog steeds op school maar het gaat natuurlijk voor geen meter. voel me onwijs *** En ben bang dat m'n dochtertje hier aan onderdoor gaat. M'n gevoelens vlakken een beetje af, ik hield bijvoorbeeld altijd van dieren, nu doen ze me niks meer, ik geef ook om mijn dochter, maar ben vaak boos op haar omdat ik me zo moe voel, ik ben al m'n vriendinnen kwijt omdat m'n karakter totaal veranderd is en ik niet meer af kon spreken. M'n ouders zeggen dat ik veranderd ben, vermoeden misschien iets maar durven het niet uit te spreken. Af en toe vragen ze of ik wel goed eet, zeggen ze dat ik er moe uitzie enz. Ik weet niet of ik ooit iemand durf te vertellen wat er met me aan de hand is, nog liever ga ik dood omdat ik me zo schaam. Ook omdat ik lieg tegen iedereen, mensen denken dat het goed met me gaat, ook op school en dat is dus niet zo. Ze denken dat het financieel goed gaat, terwijl ik tot aan m'n nek in de schulden zit, m'n leven is een leugen, ik wil niet dat iemand het te weten komt, vandaar dat ik het anoniem vertel. Dan ben ik het toch kwijt!
Geschreven door: Meissie
reactie kim, Op 05-11-2009 12:41
Ik begrijp zo goed hoe jij je voelt,maar lieve meid je kan dit overwinnen... Maar alleen als je wilt,ik moet hard zijn.
Ik voelde me soms zo slecht,maar ging gewoon door,kon me allemaal niks schelen,als ik eraan zou sterven.Zonder enige hulp van een ander ben ik ermee gestopt,niet van de één op de andere dag,nee stapje voor stapje,daarna een wereld van verschil... Ik voelde me weer mens,sterk en gezond.Jij moet je niet schamen,helemaal niet de oorzaak ervan zit in je verleden..Wat ik wilde was smal zijn,zodat ik erbij hoorde,maar eigenlijk maakt 't je ongezonder,je ziet 't aan je huid,ingevallen gezicht,ik kreeg negatieve berichten te horen over mijn uiterlijk,maar dat kon me toen nog niet schelen, Bij mij was de oorzaak,ik hoor er niet bij,omdat ik iets te dik ben,niemand vind mij leuk ( uiterlijk ) achteraf denk ik belachelijk,hoe had dit zo ver kunnen komen,maar begrijp me niet verkeerd,als je er middenin zit zie je die kanten niet...
Dan zie je alleen maar boulimia,je staat ermee op en gaat ermee naar bed....en hoe slecht je je ook voelt,je gaat door tot 't einde,want eten geeft jou de rust opdat moment....mijn angst was,stel ik stop ermee,dan kom ik weer veel kilo's bij,dat kon ik niet aan...Daarvoor probeerde ik beetje bij beetje te stoppen. Maar mijn weegschaal bleef toch mijn beste vriend...Ik begon 't verschil te merken aan mijn eigen,kon weer een beetje lachen,kon me weer bezig houden met leuke dingen,zonder dat ik moe was of misselijk en kreeg zelfs velen complementen over mijn uiterlijk,mijn huid werd weer mooier,eigenlijk meer voordelen dan nadelen,kan er eigenlijk geen eentje noemen,jaaaa je komt je dagelijkse problemen weer tegen...die jij door boulimia niet wil voelen,dat is 't probleem,je wilt niet voelen...Ik ging me af vragen,waarom eigenlijk.... Ik ging naar anderen mensen kijken en met ze praten,hebben jullie ook dit probleem,hoe zien jullie dat en hoe doen jullie dat,ik kwam erachter dat we allemaal niet te vreden zijn over ons lichaam,ik kwam erachter dat iedereen zo zijn eigen problemen heeft,er was een meisje die zo onzeker was over haar uiterlijk,terwijl ik naar haar antwoorde,je bent gek jij,je bent zo mooi...Daar viel me op,dat jijzelf jou eigen vaker anders ziet,dan dat anderen je zien... Je moet durven spreken over je problemen,elk probleem kan opgelost worden,maar je moet durven,niks is raar,ieder persoon op de wereld loopt wel met een gedachte waar hij/zich voor schaamt...Mensen waar je tegen op kijkt,waar je van denkt die zijn helemaal van top tot teen perfect,praat eens met hun,dan zul je schrikken...Praten praten praten,kijken naar anderen,leren van anderen....Zo ben ik volledig genezen van boulimia,ik denk er nog niet meer aan,'t is geweest...Dit heeft me jaren gekost,dus niet kwaad worden op jezelf,omdat 't je niet lukt. Jij hebt hulp nodig dat is zeker,je schamen moet je niet,zo kom je geen stap verder,op 't moment dat jij durft te zeggen tegen iemand,ik heb boulimia valt er een zware last van je af... Je bent niet een zwak persoon,je bent net zoals iedereen een mens,,gewoon mens....goh echt een mens...Als je geen problemen had,dan pas was je geen mens. Kortom,je hebt waarschijnlijk nooit durven praten overr jou problemen,je schaamde je over je eigen-ik.....Voorbeeld,ik had behoorlijk last van overbeharing,durfde dit niemand te vertellen,ik schaamde me zo diep,ik vond dit zo verschrikkelijk en ik was er van overtuigd dat niemand anders dit had,ging niet meer zwemmen,deed allemaal smoesjes verzinnen,'t beinvloede mijn leven compleet,totdat ik toevallig met vriendinnen erover spontaan begonnen te praten,toen ineens zag ik in dat ik niet de enige was met dat probleem en er viel een zware last van me af,oke dacht ik toen,ben ook gewoon een mens. Met dit voorbeeld ging ik steeds meer vragen stellen over problemen.ik en jij zijn echt niet de enige die problemen hebben,onthoud dit goed......'t leven is niet zo slecht,je kan er iets van maken,je kan zoveel genieten van je kind,maar dat mis je nu zo erg,'t is zo jammer....Ik weet dat je nu kwaad word op deze woorden,begrijp 't volledig.....Zo voelde ik dat ook,als iemand mij eigenlijk de waarheid vertelde,maar achteraf hadden ze wel allemaal gelijk......
Je bent nog jong,je hebt nog een heel leven voor je,na regen komt zonneschijn en dat klopt gewoon...
Ook jij bezit die kracht,maar jij moet er klaar voor zijn,niemand kan je dwingen. Ik wens je heel veel succes en sterkte.....
