gezondheid

Ik lijd een soort van dubbelleven. Op school ben ik altijd super vrolijk en blij en maak ik graag grapjes. Er zou NOOOIT iemand ook maar iets aan mij kunnen merken. Maar zodra ik thuis kom begin ik meestal te huilen en kan ik uren op bed liggen denken. Ik word altijd helemaal gek van mezelf: Ik irriteer me aan elk geluid, ik voel me heel gespannen en gestrest, ik voel me depressief, ik heb een eetprobleem, ik snijd mezelf, ik heb regelmatig zelfmoord gedachten en ik heb bekritiserende stemmen in mijn hoofd over mezelf. Maar niemand kan ooit iets door hebben. Zelf maak ik namelijk altijd grapjes over mensen die zichzelf snijden of hun eten uitkotsen, maar ze moesten eens weten.... zou dit allemaal met de dood van mijn moeder te maken kunnen hebben?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Claire, Op 02-04-2010 20:15

Bedankt voor je reactie! Het geeft me wel erg steun dat ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt/heeft gevoelt. Heel veel sterkte en succes nog toegewenst en nog een keer erg bedankt! Ik weet niet waarom, maar u bericht vrolijkt me wel op. Ik ben zelf ook 15, en ik hoop echt dat dit probleem me niet nog zo lang achtervolgd...

reactie Frank, Op 02-04-2010 20:31

Lieve Claire, Je hebt niet je leeftijd erbij gezet, maar ik kan eruit opmaken dat je, waarschijnlijk, in de pubertijd zit. Er is maar 1 iemand die met je gedachten kan omgaan en dat ben jezelf. Probeer eens rustig na te denken waar je stress vandaan komt. Een tip hiervoor is om jezelf eens helemaal af te sluiten van invloeden van buitenaf. Denk en voel eens diep na. Diep in je hart weet je al waar de pijn zit, laat deze niet overheersen, maar laat die pijn wel toe. We weten allemaal dat het leven, af en toe, niet gaat zoals we zouden willen. Je moet maar zo denken, iedereen heeft daar last van. Alleen jij staat nu aan het begin om je gevoelens een plek te geven. Een ding staat bovenaan, doe het rustig aan. Probeer zeker niet te leven, zoals anderen van je zouden verwachten. Leef je eigen leven, maak je eigen keuzes en daarmee ook, maak je eigen fouten. Als je het niet eens bent met het leven wil dit niet zeggen dat je op een doodlopende weg zit. Iedere dag dat je weer wakker wordt geeft je nieuwe kansen. (Soms zijn er dagen dat het niet zo voelt) :) Zodra je wat ouder wordt, zul je een groter geheel van je leven zien en zul je ook merken dat er wel een reden is om te leven. Groetjes, Frank

reactie Lieke, Op 02-04-2010 12:04

Ik denk dat het inderdaad met de dood van je moeder te maken kan hebben, evenals een stukje aanleg, je opvoeding en misschien nog wel meer externe factoren en/ of ervaringen die je gevormd hebben. Ik heb zelf jaren in het zelfde schuitje als jij gezeten, ik heb van mijn 15e tot mijn 21e een dubbel leven geleid, precies zoals jij dat ook omschrijft. Ik heb vaak hulp bij psychologen e.d. gezocht, maar nooit de juiste hulp gelregen omdat men het (mij) niet begreep, ik ben namelijk zeer sociaal, hoog iq en kan dingen goed verwoorden. Aan de buitenkant valt er niets aan mij te zien, maar in werkelijkbheid ben ik al die jaren ernstig peressief geweest. Na zes lange jaren van zelfhaat, automutulatie, eetproblemen en drank/ drugs en medicijngebruik(misbruik)was de koek op, ik wou alleen nog maar dood en ben gestopt met eten en drinken. Ik ben vervolgens opgenomen in het ziekenhuis, waar ik 3 maanden op de psychiatrische afdeling heb gezeten. Daar heeft men geconcludeerd dat er met mij niets mis is, maar dat ik zo ontzettend veel pijn, woede en frustraties in mij had en zoveel verdriet, dat ik allemaal had weggestopt, dat het mij letterlijk opvrat vanbinnen. Ik stond mijzelf niet toe om verdriet te hebben en berkitiseerde mijzelf iedere dag; ik haatte mijzelf door en door (hoe ik er uit zag, hoe ik praatte, wat ik deed, wat ik voelde...etc.) Toen men concludeerde dat ik een ernstige depressie en angststoornis had, kreeg ik zorgvuldig uitgezochte medicijnen. Deze medicijnen begonnen na een maand te werken, naast deze medicijnen kreeg ik `therapie`, deze bestond voornamelijk uit het leren omgaan met mijn emoties, het leren uiten van dingen en vooral ook heel veel complimenten om mijn zelfvertrouwen een boost te geven. En met succes, een jaar na deze opname ging het een stukje beter met me, 2 jaar later weer een stukje en nu 3 jaar later heb ik voor het eerst het gevoel dat ik leef, ècht leef. Ik slik nog steeds mijn medicijnen en ik loop nog dagelijks tegen dingen aan, momenten waaarin ik neig terug te vallen in mijn oude gedrag en denkpatroon, maar daar weet ik steeds beter mee om te gaan. Ik had nooit gedacht dat ik ooit `beter` zou kunnen worden, maar ik ben daar nu dichterbij dan ooit. Helemaal `beter` zal ik nooit worden, ik zal altijd moeten blijven werken aan mijzelf en mijn medicijnen moeten slikken. Het valt mij zwaar dat ik niet ben zoals anderen, maar ik heb de afgelopen jaren geleerd dat ook ik de moeite waard ben en dat ik ook bepaalde kwaliteiten heb. Iedereen heeft kwaliteiten en iedereen is de moeite waard, dus jij ook. Ik hoop dat je dit te boven komt en dat je net als ik de juiste mensen tegen komt die je willen helpen, die in je geloven en jou je zelfvertrouwen terug willen proberen te geven. Dit alles heeft mij 6 jaar van mijn leven gekost en het is een traumatische tijd geweest. Ik kan alleen maar hopen dat ook jij iemand vindt die er voor jou zal zijn en die je steunt en hopelijk ben jij op een dag even ver als dat ik nu ben en kun je ook leven zonder die vreselijke zelfhaat iedere dag. Ik wens je het allerbeste, ik weet hoe je je voelt en dat je je alleen voelt, maar hou wel vol, stap er niet uit voordat je alles geprobeerd hebt. Liefs.

Site built by B-nuts