Ik gebruik nu al een paar jaar geen drugs meer, maar als ik toen had geweten dat mijn leven er zo uit zou zien was ik nooit gestopt. Als ik had geweten dat ik nu zo eenzaam zou zijn was ik lekker blijven snuiven. Dan voel je tenminste niets en kan het je niets schelen en is het leven tenminste snel over. Zoals het nu gaat hoeft het van mij niet meer. Ik ben heus wel blij dat ik me fysiek gewoon veel beter voel, maar geestelijk voel ik me gewoon kut. Ik probeer het te verbergen voor mn familie om ze geen pijn te doen. Maar erover praten kan niet, ze begrijpen gewoon niet wat ik bedoel en ze zijn toch niet in staat om me hierbij te helpen. Ik was liever een doorgesnoven stuiterbal gebleven dan het eenzame meisje dat ik nu ben. De tranen staan in mn ogen als ik het zo zwart op wit zie staan, maar ik ben blij dat de waarheid eruit is.