Mijn partner heeft een sociale angststoornis en niemand mag het weten.
We zijn al bijna 30 jaar bij elkaar en mijn energie is op. Ik heb me 30 jaar aangepast, weet niet meer wie ik zelf ben, alles staat in het teken van hem en zijn angststoornis. Het kost hem heel veel energie om zich staande te houden op zijn werk, voor ons thuis is er dan niets meer over. Vrienden heeft hij niet en contact met zijn familie alleen de verplichte bijeenkomsten. Naar mijn familie gaat hij niet alleen bij zeer bijzondere gelegenheden zodat niemand hem daarop kan aanspreken en hij wel aan de verwachtingen voldoet want het is erg belangrijk wat anderen van hem vinden.
Zijn onvermogen thuis vertaald hij in \"grens overschreidend\" gedrag. Ik ben altijd altijd \"alert\" als hij in huis is.
Ik wil dit niet meer, het vreet mij op. Ik hou hem een \"spiegel\" voor maar hij ziet niets in de spiegel of wordt boos om datgene wat hij ziet. Hij legt alle verantwoordelijkheid buiten zichzelf, de situatie maakt dat hij zo reageert, hij denkt dat hij er zelf niets aan kan doen. Inmiddels zijn we in therapie samen, maar ook ieder apart. We staan nu verder van elkaar af dan ooit. Hij wil weg, vluchten, niet meer bij ons wonen. Met moeite zie ik nog de leuke man die hij is buiten zijn angststoornis. De man waarvoor ik nogsteeds bij hem blijf, de man waarmee ik oud zou willen worden. Maar door alle \"inzichtsgesprekken\" ontdek ik dat ik NU wil gaan leven en niet meer alleen wil bezig zijn met \"overleven\". Mijn ontwikkeling hierin gaat door, ik zal geen keuzes maken uit emotie maar vertrouw erop dat ik een keuze maak op het moment dat ik er aan toe ben.