Geheimen
Gezondheid
Straatvrees vergalt mijn leven
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Nee, ik ben geen aandachtstrekster en wil/hoef niet zielig te doen. Maar ik hou al jaren voor mij hoe erg mijn straatvrees mijn leven vergalt. Ik praat er niet veel (meer) over en wil mezelf en anderen er niet te vaak meer mee confronteren hoezeer mijn angsten een smet zijn op mijn leven. Op het moment dat ik me daar namelijk teveel in verdiep, maakt het idee me helemaal gek en zie ik de zin van mijn leven niet meer.
Braafjes forceer ik mezelf elke dag naar mijn werk, gewoon een fulltime baan. Ik ben een slimme meid en ik ben niet ziek. Ik wil niet zielig zijn en gewoon mijn eigen centjes verdienen. Maar niemand weet hoe moeilijk dat voor mij gaat. Niemand weet hoe ik angstig in de tram zit, elke dag weer. In plaats van minder, lijkt de angst steeds erger te worden. Een stukje buiten lopen vind ik doodeng en op het gebied van fietsen durf ik steeds minder ver weg. Geen dagjes bos of strand of shoppen meer voor mij. Geen vakanties meer. Nergens naartoe durven. Het is een hel waar ik al jaren in gevangen zit door mijn eigen geest. Dit duurt nu al zoveel jaren en er zit ondanks verscheidene therapieën en medicijngebruik geen schot in bij mij.
Ooit was ik nog lekker onbevangen en wilde ik de wereld verkennen en daar maakte ik goed gebruik van. Ik kom nu nergens meer, want de angst blijft het winnen van mij. Als ik erover nadenk maakt het me kapot dat ik niets meer durf. Het is een irreële angst waar ik maar niet uitkom. Ik zou zó graag wat verbetering zien, maar die is er al jaren niet. Het lijkt juist slechter te gaan want het valt me steeds moeilijker om die 20 minuutjes van werk naar huis te reizen binnen de stad waar ik woon...In de tram durf ik tegenwoordig niet meer om me heen te kijken en draag ik regelmatig een petje met klep die ik zover mogelijk naar beneden trek om de buitenwereld maar niet te hoeven zien. Ik voel paniek opkomen en probeer mezelf in bedwang te houden....ik wil weg uit de tram, maar ik kan nergens heen, want buiten op straat ben ik ook niet veilig voor mijn angsten. M'n lichaam begint te trillen van angst en ik kan het niet stil houden, wat zullen andere mensen wel niet van me denken?!
Ik vraag me regelmatig af waar ik deze angsten aan "verdiend" heb. Wat heb ik fout gedaan dat ik hiermee opgezadeld moest worden??? Ik heb zo zo zo vaak gehoopt dat ik na het slapen 's ochtends wakker zou worden en dat m'n angsten compleet weg zouden zijn. In plaats daarvan word ik zelfs in mijn dromen achtervolgd door straatvrees, want ook in mijn dromen lijd ik daar dus aan...
Het is een enorm probleem waar ik niet teveel aan wil denken, maar tegelijkertijd schreeuw ik om hulp: om een oplossing. Ik wil dit probleem niet hebben; ik wil niet zo zijn. Ik wil gewoon kunnen léven....! Waarom is mij dat niet gewoon gegund?!
Ik rond mijn lange verhaal af...Morgenochtend weer op tijd op voor mijn werk...ik blijf volhouden en ik blijf mezelf forceren om elke dag dat ritje weer op en neer te maken. Als ik niet naar m'n werk ga heb ik namelijk niets meer. Maar op deze manier háát ik mijn leven. Bang zijn is gewoon supereng en vreet daarnaast energie. Vaak denk ik: ik héb eigenlijk op deze manier geen leven... Dit idee negeren lijkt momenteel de beste oplossing, maar natuurlijk vraag ik me ook vaak stiekem af hoelang ik dit zo vol ga houden. Je kunt een leuke baan hebben en leuke mensen kennen en je leven aanpassen aan wat je wel en niet durft, maar een feit is en blijft dat straatvrees mijn leven compleet vergalt.