Hoi,
Ik heb slaapapneusyndroom. Jarenlang ben ik daar niet voor behandeld. Het resultaat daarvan is dat ik nu, ondanks adequate behandeling, nog steeds slaperig ben overdag. Soms wat meer, soms wat minder, maar ik ben nooit fit.
Daardoor ben ik in de psychiatrie beland met dystyme klachten en borderline persoonlijkheidsorganisatie (iets anders dan borderline persoonlijkheid). Hoe moeier ik ben, hoe verdrietiger en depressiever ik me voel. Soms tot aan het punt dat ik zelfmoordgedachten krijg.
Pillen, therapie, haptonomie, orthomoleculaire behandelingen, ik weet niet wat ik allemaal geprobeerd heb. Het helpt allemaal wel een beetje, maar ik ben nog lang niet waar ik zijn wil.
Wat ook niet helpt is dat ik volgens mij, tamelijk liefdeloos ben opgevoed. Aanraken, complimentjes en knuffelen was er niet bij.
Ik heb behoefte aan aanraking, dat er iemand voor me zorgt, me streelt. Ik heb behoefte aan geborgenheid en warmte.
Het lijkt een warrig verhaal maar het staat allemaal met elkaar in verband.