Lost time past charm faded glory
Geschreven door XanonymousX, Op 10-06-2014 00:08
Maanden heb ik mij van de wereld weggehouden. De wereld buiten gehouden. Dat is niet vol te houden zonder de weg kwijt te raken. Of juist zo de weg kwijt om dat te doen. Nu dan op deze manier een uiting. Jaren gevochten, hard gewerkt op allerlei vlakken en alles binnen een paar maanden tijd weg, kwijt, kapot. Zelf gedaan, eigen schuld. Fantastische man, uit mijn leven. Goed contact met ouders, compleet omgeslagen. Gezondheid in opwaartse lijn, zeer snelle neerwaartse spiraal. Vrijheid, goed verstand, werk, goede contacten met positieve mensen, zelfstandigheid, welvaart en welzijn, alles weg of bijna, of zelfs het tegenovergestelde geworden.
Ben thuisloos. Als het tij niet keert ook dakloos?
Geen contact meer met jezelf = geen contact met de wereld = geen contact met jezelf enz.
Ik was een bekende van veel mensen, ondernam veel, leuke dingen georganiseerd en bij betrokken geweest, in de muziek, met vrienden, in de buurt, in de familie, in de wereld, in het leven.
Mensen ben zuinig op wat je hebt en schat het op waarde.
Ik heb alles weg willen geven toen ik mij goed voelde, en ben daarna alles kwijt geraakt wat mijn hart deed kloppen.
Ik ben gaan vragen wat ik niet nodig had, ben hulp gaan zoeken in de verkeerde hoek en nu krijg ik het niet meer opgelost en gaat het van kwaad naar erger, er lukt steeds minder en weet totaal niet meer wie ik zelf ben en of die persoon nog te redden is, ondanks alle goede bedoelingen van anderen.
Wat de juiste stappen zijn weet ik niet meer, ik ben mijn geheugen kwijt, alles wat ik wist van planten, dieren, mensen en muziek is weg. Feitjes over de dingen die mijn drive waren zijn verloren. Elke herinnering doet pijn omdat het nu zo is. En nooit meer zo wordt. Mijn hoofd is niets dan een continue stroom aan deze herinneringen. Mijn lijf heb ik me uit teruggetrokken. Ik ben een bejaarde geest in een middelbaar lichaam. En de ziel is op zijn zachtst uitgedrukt beschadigd.
Iedereen bedank voor alle goede dingen in mijn leven. Hopelijk zal ik nog iets positiefs bijdragen en zet ik de juiste stappen nog eens. Maar voor nu kan ik nog niet eens de radio aanzetten, boodschappen doen, een kleine simpele keuze maken zonder compleet van slag te zijn. Het spijt me dat ik dit mijn omgeving heb aangedaan. Ik ben vergane glorie en kan maar niet kiezen voor de juiste stappen. Vertrouwen kwijt. Angst. Had ik maar. Had ik maar andere keuzes gemaakt. En kon ik mezelf er nu maar beter toe zetten, je weet dat het nooit goed is maar een keuze is beter dan geen keuze alhoewel dat ook een keuze is. Loslaten. Spreekwoordelijke schop onder het achterste. Jezelf bij elkaar rapen. Sprankje hoop dat het nog kan en iets positiefs brengt. Geloof dat het al te laat is. Geloof dat het tij nog kan keren.
Dat God me nog wel kan vergeven. Helder denken nog terugkomt. Wie weet.