relaties

Ik had een vriendin, we kenden elkaar al bijna 20 jaar. Toch begon ik me steeds vaker aan haar te ergeren en vroeg ik me stilletjes af of we niet uit uit elkaar aan het groeien waren. Hoe meer ik erover piekerde, hoe irritanter ik haar begon te vinden. Het leek wel of ze was blijven hangen in haar pubertijd en nooit echt volwassen was geworden, maar graag volwassen wilde zijn. Zo kon ze hysterisch reageren op een bij of wesp op een terras. Ook begon ik me te schamen voor haar gedrag in het openbaar. Ze kon uren wauwelen over niks en dan elk kwartier bevestigend zeggen dat ze het zo gezellig vond, terwijl ik me kapot verveelden. Ze liet mij vaak klusjes doen, omdat ze dat vanwege haar spasme zelf niet kon, maar steeds vaker kreeg ik het idee dat ze alles opspaarden voor als ik langskwam. Ze kon niet met me meepraten als ik over politieke keuzes en stemmen begon, ze las geen boeken en interesseerde zich niet voor het actualiteiten. Ze had een gedecideerd toontje als ze mij iets wilde uitleggen, alsof ik een kind was. Kon hysterisch lachen in het openbaar om iets waar niemand om kon lachen, waardoor iedereen naar ons keek en wilde alles volgens het plaatje van volwassenheid doen, maar was gewoon niet volwassen. Ze wist niet wat ironie of sarcasme was. Was bazig en kon niet nuanceren. Als ik opmerkte: anders gaan we gezellig warme chocomel drinken als het te koud wordt. Dan antwoordde ze prompt gedecideerd: ik kan ook cacao, melk en slagroom in huis halen. Dan was ik geïrriteerd, dat ze zo vastpinde op alles wat ik zei, terwijl ik alleen maar wat suggesties aandroeg en helemaal niets definitiefs wilde vastleggen. Als ik zei dat ik binnenkort wel even langskwam, kreeg ik gelijk datums en tijden in de sms en moest ik gelijk een afspraak maken, het voelde drammerig. Toen was ze jarig, maar ik kon onverwachts op die dag niet, ze dramde en dramde en dramde... En toen was ik het drammen zo zat dat ik haar geblokkeerd heb op alle wegen waarin je contact kunt krijgen. Toen kreeg ik rust over me heen. Geen late telefoontjes meer, geen gedram, geen gezeur en geen slap geouwehoer. Ik heb mijn vriendin in onze vriendschap na bijna jaar gedumpt en ik ben oprecht heel gelukkig daarmee! Ik ben blij van dat gedram af te zijn.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Lea, Op 03-04-2016 09:53

Vrienden gaan en komen. Koester de warme herinneringen.

reactie D.e., Op 04-04-2016 20:56

Nooit eens je ergernissen uitgesproken, een vriendin moet zich kennelijk naar al je wensen buigen en anders kan ze de *** krijgen. Je stilletjes gaan zitten ergeren en dan iemand die niet volmaakt is zomaar dumpen... jaja , natuurlijk kan het je niks schelen hoe ZIJ zich voelt, jij bent opgelucht dat is alles wat telt. Nou ja, ooit krijg je terug wat je anderen aangedaan hebt, vreest niet.Dat zij je dan van harte gegund want wat je gedaan hebt verdient geen schoonheidsprijs en dat weet je best.Als je zelf eens op zo een walgelijke manier afgehaakt word, is het welverdiend, in ieder geval.

reactie Lucie, Op 05-04-2016 10:31

Ik snap het helemaal. Ook zo een vriendin gehad en ook op deze wijze verbroken. Het verdient inderdaad geen schoonheidsprijs, maar een slechte relatie kan zoveel frustratie en stress teweeg brengen, dat je uiteindelijk geen andere weg ziet.

reactie anoniem, Op 17-04-2016 20:34

Klopt D, ik ben opgelucht. Laat de karma maar komen, ik heb jarenlang gebogen als een knipmes voor haar. Ik weet wat ik gedaan heb en ik weet ook wat mij ongelukkig maakte en waarom ik mij nu zo gelukkig voel. Fijn dat je zo oordeelt. Jij ook een fijne dag en denk nog eens aan me als je in exact dezelfde situatie komt te zitten.

reactie M, Op 03-01-2019 12:19

D je had het niet beter kunnen zeggen ik kan er weinig aan toevoegen. De ander kan niet ruiken hoe jij je voelt. Geef je grenzen aan, en op zijn minst sluit het fatsoenlijk af en geef de ander mee waarom je het niet trekt. Ik vind het echt keihard en harteloos om iemand zo te blokkeren en ook laf.

Site built by B-nuts