relaties

Ik ben 45 jaar jong, getrouwd, 2 kinderen en huisje boompje beestje.
Mijn vrouw heeft een bipolaire stoornis en momenteel wil ze geen medicijnen meer gebruiken. Ze heeft hier bewust voor gekozen. Ondanks dat ik het er niets mee eens ben, respecteer ik haar keuze.

Zoals in elke relatie wel gebeurt is het na bijna 9 jaar getrouwd te zijn best wel af en toe een sleur.
We kunnen niet meer fatsoenlijk met elkaar praten, zonder het ontstaan van onenigheid of ruzie.

Als ik een onderwerp (iets wat bijvoorbeeld recentelijk is gebeurd in de wereld) probeer aan te snijden, wordt dit weer verbloemd, of het is niet zo.
Daarnaast zijn het de up en downs van haar ziekte, knuffelen met elkaar is not done, om nog maar te zwijgen over de sex die misschien 4x per jaar plaatsvindt.

Voor mijn gevoel en emotie ben ik er eigenlijk klaar mee. Ik heb haar in een tijdsbestek van 5 jaar keer op keer geprobeerd op een subtiele manier het onder de aandacht proberen te brengen, dat ik mij niet gelukkig voel, mij vernederd voel in haar slechte periode van haar ziekte, waarom zij geen lichamelijk contact meer wil (voor mij is het niet de sex op de eerste plaats, maar de geborgenheid dat ik mis) dat ik nu langzamerhand doodongelukkig ben.

Wat moet ik doen? Ook langs een psychiater gaan, om mij antidepressiva te laten voorschrijven?
Mijn gevoelens de loop laten en mij overgeven aan iemand die mij wel leuk vindt? Ik weet het echt niet meer.

Maar wat zou jij doen als je een collega hebt, die je misschien 20 jaar eerder had moeten tegenkomen?
Waar je momenteel meer dan twee jaar zo ontzettend goed kunt opschieten, mee kan praten, lol hebt en misschien heel stiekem verliefd op bent geraakt?

Het is voor mij allemaal heel erg verwarrend. Ik heb absoluut geen affaire met haar, maar zij heeft zo’n ontzettende aantrekkingskracht met haar persoonlijkheid. Omdat zij zo open, oprecht en ongecompliceerd is…Dit is alleen naar mij toe en we maken er ook geintjes over.

Maar diep in mijn hart vind ik haar ontzettend leuk, vooral hoe ze is, haar gedrag, haar reactie en haar humor. Dit is wederzijds en op bepaalde tijden maak ik haar wel duidelijk dat het wat te close wordt en te klef wordt tussen ons. Af en toe geven we elkaar een omhelsing en daar blijft het bij.

Immers zij is ook getrouwd en trotse moeder van 1 dochter.

Wat zou jij doen? Je gevoelens laten gaan voor iemand waar je al meer dan 2 jaar ontzettend goed mee kunt sparren, of de pogingen doorzetten met je huidige vrouw?

Ik ben zo benieuwd of ik hier de enigste ben in deze situatie.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie wgnw, Op 25-04-2016 18:53

Er zijn 2 dingen. Het eerste is jouw relatie. Je vrouw heeft niet gekozen voor haar ziekte, maar jij hebt er ook niet voor gekozen om in zo'n ongelukkige relatie te zitten. Zeker als ze niet met zichzelf aan de slag wil. Jij hoeft daar niet aan onderdoor te gaan! Het tweede is die andere vrouw. Heb jij het recht om een gezin stuk te maken omdat jij niet in een gelukkige relatie zit? Of je bij je vrouw wilt blijven moet los staan van de vraag of er een ander in het spel is.

reactie Iris, Op 23-05-2016 10:52

Mijn advies is: Ga in relatietherapie voor het te laat is! Ik ben 45 jaar getrouwd geweest met een man waarvan ik het vermoeden heb dat hij deze stoornis heeft. Ik heb hem altijd gesteund in wat hij graag wilde doen, heeft zich kunnen ontwikkelen, maar hij ziet dit niet. Ondanks zijn vaak vervelende gedrag, snauwen, grauwen om niks bleef er in mijn beleven genoeg over om van hem te houden. Ben ook wel eens stilletjes verliefd geweest op iemand die me positieve aandacht gaf, maar ik deed er niets mee. Ik ben van mening dat je problemen binnen je relatie eerst moet proberen op te lossen en ik zou zelf nooit aan een getrouwd iemand komen. Dat doe je niet. Je maakt een partner/gezin kapot als je verliefdheid ventileert. Je voedt hiermee de ander en dan gaat de trein rollen. Niet doen! Als na therapie blijkt dat één van beide niet wil communiceren, want daar draait het om, heb je in ieder geval alles eraan gedaan. Uit zo'n therapie blijkt wel of je door kunt gaan of niet. In ieder geval niet de rest van je leven ongelukkig zijn! Ik heb ook wel vaak gedacht bij mijn man weg te moeten gaan, maar wilde hem ook niet achterlaten. Na 45 jaar wil híj met een ander verder na problemen binnen ons gezin waar hij voor wegvlucht en niet wilde praten en oplossen. Voor ons is het te laat. Ik denk dat ik het beter zal hebben in mijn uppie zonder de spanning die er vaak was, maar ik heb er niet voor gekozen mijn huwelijk op te geven. Ik betreur het dat hij nooit in therapie wilde. Heb het meerder keren aangekaart, maar hij wil doen wat hij wil en houdt met niets of niemand rekening. Mocht je huwelijk stuklopen is mijn advies te breken met de ander die een gezin heeft. Je kunt de partner en het kind van die ander dit niet aandoen!! Dit is een hele heftige situatie voor de betrokkenen. Focus tzt op een nieuwe relatie met iemand die niet gebonden is. Zorg eerst dat je weer gelukkig met jezelf wordt. Sterkte!

reactie Frederik, Op 13-06-2016 00:45

Dank je wel voor jullie reacties. Ik heb inmiddels afstand genomen van mijn collega en ga dit niet verder forceren. We kunnen goed met elkaar opschieten en daar blijft het bij. Jullie hebben helemaal gelijk dat ik niet zomaar een gezin kapot kan maken, doordat ik mij ongelukkig voel. Dit was bij nader inzien een erg egoïstische opwelling van mij. @Iris: Ik heb een paar jaar terug aangegeven dat ik mijn huwelijk ongeacht wat er gebeurt staande wil houden en een relatietherapeut desnoods wilde raadplegen om er bovenop te komen, maar dat wilde ze niet en vond ze maar onzin. Ik vind het bijzonder jammer dat het huwelijk van jou geen stand heeft kunnen houden, maar wilde hij op een gegeven moment ook geen medicatie meer nemen?

reactie Anneke, Op 19-06-2016 01:19

Ik las dat je relatie therapie 2 jaar geleden aangekaard hebt en dat ze het toen niet wilde. Maar jij wel! Dus ik zou ervoor vechten. Ik ben nu 9 jaar met iemand samen en gaat al veel jaren slecht en nu eindelijk heeft hij ingestemd met therapie. Ik heb het ieder jaar wel 4 of 5 x voorgesteld! Niet te snel opgeven zou ik zeggen. 1x vragen is niet genoeg. Zoiets moet soms langzaam doorsijpelen bij iemand anders. Duet soms even voordat iemand snapt dat het voor jou ECHT belangrijk is. In jouw situatie zou ik haar echt meerdere keren aangeven dat jij dit echt wil, misschien een concrete site of folder van iemand aan haar laten zien, zodat het allemaal wat dichterbij komt zeg maar en ze de noodzaak bij jou ook wat meer voelt/snapt. Ook je gevoel aan haar vertellen over het missen van genegenheid/geborgenheid. Ik snap dat overigens helemaal hoor. Wens je veel sterkte (en mezelf ook by the way ;-)). En super knap van je dat je in ziet dat het niet een goed idee is om iets met die collega te ondernemen. Het klinkt even aantrekkelijk misschien maar lost niks op. Succes!

reactie Frederik, Op 21-06-2016 23:52

@Anneke: Dank voor jouw reactie. Waardeer ik ten zeerste. Grappig dat ik met mijn vrouw ook bijna 9 jaar ben getrouwd. Maar wat ik jou vragen wil is of de onenigheid in jouw relatie ook te maken heeft met een bipolaire stoornis of staat dat hier los van. Problemen in een relatie ontstaan volgens mij door hele kleine dingen zoals kleine frustraties die zich ophopen en het missen van begrip voor elkaar. Het ziektebeeld van mijn vrouw versterkt dit nog eens extra. Voordat ik naar een relatietherapeut stap moet mijn vrouw eerst uit haar dip zijn, omdat anders het echt gaat escaleren. Ik ben afgelopen weekend met haar in dialoog gegaan met de vraag of zij nog wel van mij hield. Gelukkig werd dit positief beantwoord na enige twijfel en het is voor de eerste keer sinds jaren dat we normaal hebben kunnen praten met elkaar zonder dat het uitloopt in een ruzie. Ik weet dat ze tegen een dip aanhangt van haar ziekte en dat resulteert erin dat ze bijzonder prikkelbaar, bot kan doen en overal beren op de weg ziet.

Site built by B-nuts