relaties

Via de kerk kwam ik en mijn vrouw in contact met deze mensen. Een stel, net zo oud als wij, met drie kinderen.
We zijn best wel eenzaam, zowel ik als mijn vrouw een belast verleden.
De vrouw van het stel gaf een soort privé-cursus. Eerst hield ik de boot af, mijn vrouw ging alleen met een paar andere vrouwen. Die vielen af dus op een of andere manier kon ik aanschuiven.

Ik heb moeite met mensen vertrouwen en een stem zei me het niet te doen. Deze zaken zijn in 't verleden nooit goed gegaan. Maar gaanderweg begon ik ze te vertrouwen. Ik dacht, eindelijk een vriend, eindelijk broeders met wie we konden optrekken.

Er was een issue, erg na aan 't hart dat ik wilde bespreken. Met de vrouw (uiteraard met de man erbij maar toch, een man alleen begrijpt het niet). Op betreffende avond vertrok de vrouw naar een vriendin. Ze had afgesproken en 't was 'mannen onder elkaar'. Oops. Maar op dat moment was ik uit 't veld geslagen.

Op de avond hield ik een praatje met die man maar ik sneed het issue niet aan. Waar ik een licht van een ander op geworpen wilde hebben kon ik niet kwijt, puur omdat een vriendin belangrijker was.

Na de avond kwam ze weer terug. Ik ging weg met een forse kater. 'This is it, it's over. We zijn absoluut niet belangrijk en een 'klus'. Het is mis einde verhaal.

Als aardigheidje kregen we een paar dobbelstenen in de bus 'van Piet'. Volgens de man kan je door spelletjes dobbelen met elkaar te doen je huwelijk versterken. Maar mijn huwelijk is als een huis. We willen graag vrienden, een ander stel met wie we wat kunnen delen.

Slotstuk is een opmerking van mijn vrouw op Facebook bij een grapje van iemand waar de vrouw van het stel op reageerde. Dat viel verkeerd en dat was een doodzonde en niet meer bespreekbaar. Einde verhaal van hun kant.

Het was niet meer te repareren. Ze willen niet meer met ons te maken hebben. En zij hebben vrienden zat, wij geen, dus ongemerkt hebben we ons in een te afhankelijke positie gemanouvreerd. In mijn ervaring gaat dat altijd mis.
Het was niet de eerste keer dat we vriendschap misliepen. Ik heb alleen mijn zus en dat zal wel zo blijven.

Het speelt van afgelopen Sint Nicolaas. En het doet nog steeds erg pijn. Ik had er een paard om verwed dat het vrienden zouden worden. En tóch gaat het weer mis. Wat zit er toch achter. Te druk en ons maar wegdoen. Of gewoon 'van die vervelende mensen af'.

Voor mij is dat niet erg. Mensen mogen spugen in mijn gezicht, vaak genoeg meegemaakt. Maar het erge is dat je toch een soort traject van vertrouwen & verwachting krijgt en dat ineens misgaat.

In de kerk waar we kwamen had ik ook wel het gevoel. Iedereen is vrienden en komt bij elkaar en kent elkaar. En wij horen er niet bij, vriendelijke glimlach en dag.

Kerk zijn doe je samen.
Maar toch de neiging om Hem gewoon alleen te aanbidden of alleen met het gezin is groot.

De ontmoeting met andere mensen, broeders, is een pijnlijk gebeuren.
Het is niet anders.
Ik merk dat het na die paar maanden niet zo gesleten is. Ik hoop dat door het hier te publiceren ik een soort redemptie krijg, verlichting. Want ik hoef/verwacht die mensen nooit meer te zien. Ik wil alleen dat die pijn weggaat.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Nou..., Op 04-05-2016 19:52

Herkenbaar. Maar je zegt het zelf al; 'in een afhankelijke situatie gemanouvreerd' ... dat HOEFT helemaal niet. Kwestie van je hoofd recht houden - JIJ hebt immers niks mis gedaan- en je niet in de put te laten duwen, want daar is het die mensen immers om te doen (- en velen met hen, helaas) hun ledige levens vullen met zogenaamd 'goed doen' voor anderen maar mensen met het zelfde gemak ook weer wegggooien. Wees gerust, ze komen zichzelf heus wel tegen hoor. Ook ik heb mijn tijd verdaan met het proberen te veranderen van sommige situaties, tevergeefs, mensen blijven liever hangen in het verleden, stikkend in hun haat, en maar neerbuigend doen tegen anderen. Ben alleen maar blij dat ik niet zo ben. Het is een kwestie van tijd maar voor jezelf het beste niet teveel over deze situatie te malen, de kool is de sop niet waard. Succes.

reactie Arthur de Vrome, Op 07-05-2016 00:48

Dank voor je bemoedigende reactie! Tja, na wat soul-searching ben ik nog het meest kwaad op mezelf. Ik had het moeten zien aankomen en de eer aan mijzelf houden. En ik weet het, het heeft geen zin hier in te blijven hangen terwijl zij ons al weer lang vergeten zijn. Ik baal er vreselijk van maar ik wil ook geen bitter oud mannetje worden (ben 43). Weet je wat het is: je bent boos, kan er nergens mee naartoe (zou ik het uiten naar hen toe krijg ik alleen problemen) en het gaat niet echt merkbaar weg. Het idee om ze ooit weer in 't dorp tegen te komen staat me ook niet aan. Ze zei in het facebookbericht dat ze wenste dat ze bij de groep in een ander plaatsje was (voor soort healing). Waarop mijn vrouw antwoordde dat ze hier nodig is. En dat schoot in 't verkeerde keelgat, was onvergeefbaar en daarom zijn we 'gebanned'. Nu hoop ik dat ze daar een mooi plekje krijgen aangeboden, Gods zegen, de hele roedel weg. Ik wil er zelfs een paar honderd aan meebetalen en toedeledokie! En blijf daar lekker. Wie weet, gaan gebeden in vervulling.

Site built by B-nuts