relaties

Beste allemaal,

Ik ben een vrouw van 22 jaar. Vorig jaar in de zomer heb ik een jongen leren kennen. Het ging allemaal best snel, maar ik voelde dat het goed zat. We dachten over veel dingen hetzelfde en ik vond hem echt heel leuk. Op een gegeven moment, dit was al vrij snel, begon hij over samen wonen. Omdat ik erge ruzie met mijn ouders had gehad heb ik dit ook overwogen. Hij was natuurlijk heel blij en ons geluk leek niet meer stuk te kunnen. Totdat hij plots vond dat het tijd was voor mij om terug naar huis te gaan en het goed te maken met mijn ouders. Dit was een week later. Hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor de breuk tussen mij en mijn ouders. Ik was ook al van plan om terug te gaan, omdat ik geen ruzie met mijn ouders wilde. Op dit moment hadden we pas 2 maanden een relatie, maar ik vond het echt gezellig met hem. Ook sprak hij steeds over kinderen met mij. En wanneer ik dit wilde. Uiteindelijk was ik weer thuis en hij maakte het diezelfde dag uit via whatsapp. Ik was hier op z'n zachts uitgedrukt kapot van. Hij was mijn eerste echte liefde. Ik kon het niet geloven en dit kwam als een klap in mijn gezicht. Ik wilde hem bellen, maar hij wilde me niet meer spreken en zei dat ik mezelf voorschut aan het zetten was. Maar dit was voor mij zo uit het niets dat ik het geen plaats kon geven. De eerste dag en de 2e dag nadat het uitging heb ik hem vaak gebeld. Hij wilde niet luisteren en gaf me niet duidelijk aan wat nou de reden was van de breuk. Uiteindelijk hadden we een half uur gebeld waarin ik hem vroeg om me nog een kans te geven. Ik heb mijn excuses voor alles aangeboden. Maar hij zei letterlijk dat ik hier wel overheen kom en bij de volgende persoon waarmee ik een relatie krijg moet zeggen dat ik mentaal niet goed ben. Dit heeft me echt zoveel pijn gedaan. Ook hoorde ik dat hij mij op luidspreker had staan en een andere man op de achtergrond aan het lachen was. Ik kon het echt niet geloven dat dit gebeurt was. Ik was er ook achtergekomen dat hij op datingsites zat.
Nu 5 maanden later ben ik er nog steeds niet overheen. Elke dag denk ik aan hem. Ik heb hem nooit meer gezien of gesproken, alleen heb ik hem mails gestuurd, waarin ik mijn verdriet uitte. Ik weet dat heel veel mensen zullen denken dat ik dom heb gehandeld en dat weet ik ook, maar ik zag echt een toekomst met hem voor me. Ik romantiseer hem steeds in mijn hoofd. Over hoe het eerst was en droom ook over hem. Ik haat mezelf hiervoor. Ik heb echt heel veel pijn.
Kom ik hier ooit overheen?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Lady, Op 16-01-2017 03:30

Sorry maar ik denk dat je lang niet alles verteld; hij zegt dat je mentaal niet in orde bent. Niet leuk. Maar als je dan toch blijft mailen terwijl je keihard uitgelachen wordt terwijl je hem spreekt en hij lachend een ander mee laat luisteren denk ik ook: dit is niet normaal. Wat heb je niet verteld? Hoef je niet hier te vertellen maar moet je zelf maar eens bedenken. En ja, je komt hier wel weer overheen hoor ;) Ik heb nog nooit iemand gesproken die na zeg 5 jaar nog steeds zat te grienen om een vriendje van 2 maandjes. Zoek anders hulp, waarom ben je terug gegaan naar je ouders je bent 22 noemt jezelf een vrouw maar bent nog steeds compleet afhankelijk van anderen dat vind ik ook wel raar.

reactie Anoniem, Op 16-01-2017 09:04

Heel simpel. Hij heeft jou diep pijn gedaan. Die !#*#@# is jou niet waard. Jij verdient beter. Je moet het niet zien als jij hebt hem verloren. Hij is iemand kwijt die veel van hem kon houden. Dat hij jou eerste liefde was maakt het wel extra pittig maar heus er komt nog wel iemamd op je pad. Zorg er eerst voor dat jij lekker in je vel zit, heb zelfvertrouwen. De juiste man volgt dan vanzelf. Niets zo sexy als een vrouw die weet wie ze is en wat ze wil. Succes!

reactie ., Op 16-01-2017 21:10

Jammer @Lady dat je zo'n ongenuanceerde, bevooroordeelde reactie geeft. Met subtiliteit help je mensen verder (als je doel is op echt te helpen). Ik denk dat lady wel een punt heeft. Denk inderdaad eens na over de vragen die ze stelt. Maar onzin om je meteen afhankelijk te noemen als je met 22 nog thuis woont. En daarnaast als iemand een psychische ziekte heeft dan is dat ook een ziekte en kan dat een heel logische reden zijn om nog thuis te wonen (bijvoorbeeld als je daardoor nog niet voldoende kan werken om rond te komen). En dat vriendje reageert zo te lezen niet bepaald liefdevol, dat is niet leuk natuurlijk! Misschien doet de afwijzing nog wel het meest pijn. Maar zoek je bevestiging bij iemand anders of beter nog, haal het uit jezelf. Je bent goed zoals je bent! En je kan altijd een gesprekje aanvragen bij je huisarts natuurlijk. Sterkte!

reactie Lady, Op 18-01-2017 23:22

Ja ho stop: ik bedoel het goed hoor! Maar ze zegt zelf dat ze terugging naar haar ouders na een weekje omdat ze geen ruzie met ze wil. Als je jezelf een volwassen vrouw noemt zou je ook kunnen denken: ik had al ruzie thuis, beter wat afstand nemen en op mezelf gaan wonen. Meteen wat afleiding en als ik voor mezelf spreek ik voelde me veel beter toen ik merkte dat ik -nog veel jonger dan 22 jaar- ook prima voor mezelf kon zorgen... Gaf me kracht om mijn waardeloze vriendje vaarwel te zeggen voor die tijd dacht ik dat ik niks alleen kon. Komt mss bot over dat is niet de bedoeling en voor de volledigheid: ik heb zelf ook therapie gehad omdat ik met problemen zat die ik zelf niet op kon lossen. Schaam ik me niet voor en kan het iedereen aanraden als je doodongelukkig bent en geen uitweg ziet. Ik zal proberen wat minder bot advies te geven want echt ik bedoel het goed. Denk ook wat een &^%$ die jongen om haar zo te behandelen. Maar ook meisje.. die kwal is jouw tranen niet waard als hij je als een lachertje behandeld. En eerlijk is eerlijk ik zou zo boos worden dat de woede zou winnen van het verdriet. Niet slecht bedoeld, alleen voor mij een teken dat er meer speelt anders zou je boos worden en geen pijn voelen. Hooguit even dat je zo bedonderd bent. Liefs en sterkte dat wil ik toch even zeggen nog ik bedoel het echt goed.

reactie .,, Op 19-01-2017 02:02

@lady leuk dat je nog even reageert. Want wat ik wel heel erg herken, ik ben ook lullig behandeld, maar reageerde zo over de top dat ik daarna juist heel veel verdriet had. Ik weet dat een deel aan mij ligt. Daar zit ik het meeste mee. Maar ook dat ik zo blind heb kunnen zijn, genant. Ik wou dat ik boosheid voelde ipv diepe teleurstelling.

reactie Ysbrand, Op 23-01-2017 17:50

Je gaat door een dal van diepe duisternis en ik voel met je mee. Er zijn echter een paar hele belangrijke dingen die je nu aan het leren bent. Daardoor zul je over een tijdje deze negatieve ervaring kunnen zien als iets wat positief heeft bijgedragen. Toen ik zelf een dergelijke ervaring had, rond mijn 20e, kwam ik tot de volgende conclusies: 1. Ik dacht altijd dat het romantische liefdesideaal huisje/boompje/beestje etc. de vervulling van het leven was. Iedere film en ieder liedje ging er immers over? Gelukkig ben ik erachter gekomen wat voor een onzin dit is. Ken je het leven van moeder Teresa? Er zijn maar weinig mensen geweest in wiens leven de Liefde zo'n hoofdrol speelde! En dat terwijl ze een non was, dus single. Het verschil is dat in het romantisch liefdesideaal de 'liefde' uiteindelijk gericht is op de bevrediging van je eigen behoeften. Dat kan leuk zijn, maar realiseer je dat er een grotere liefde is dan dat, namelijk de liefde die gericht is op een ander, zonder dat je er iets voor terug verwacht. 2. De heftigheid waarmee jij de ander begeert en de verliefde gevoelens die je hierbij ervaart, zeggen niets over de heftigheid waarmee de ander jou begeert. Je moet niet raar staan te kijken als jouw Verheven Prins o/h Witte Paard jou alleen maar ziet als een tussendoortje. 3. Boontje komt altijd om zijn loontje, maar het leven is te kort om daarop te gaan zitten wachten. Neem een hobby, duik onder in een sport, ga een taal leren, ga bij toneel of ga iets leuks doen met je vriendinnen! Want, zoals eerder gezegd: voor de vervulling van je leven is het romantisch liefdesideaal ten ene male ontoereikend.

reactie Margrietje, Op 26-01-2017 15:35

@Ysbrand ik vind jouw reactie heel mooi en erg duidelijk, omdat dit precies beschrijft hoe ik mij voel. Tuurlijk ben ik ook erg kwaad op hem, omdat ik inderdaad dit beeld voor me had van huisje boompje beestje. En ik had echt in mijn hoofd dat dit met hem zou zijn, omdat hij beschreef dat hij dat ook wilde. Soms mis ik hem alleen, want we hadden wel goede gesprekken en op dat moment vond ik dat hij een leuke sterke persoonlijkheid. Die ik graag ook wilde. Ik keek tegen hem. Bedankt voor jouw reactie. Ik heb me nu volledig gestord op mijn studie. Binnenkort ben ik klaar!

Site built by B-nuts