relaties

Ik kon mijn geluk niet op toen ik mijn vriend leerde kennen 1,5 jaar geleden. Zo'n leuke vent, vol met geweldige eigenschappen. Lief, zorgzaam, sexy, attent noem het maar op.
Maar na een paar maanden kwam toch de kink in de kabel, hij bleek alcoholist te zijn. Heb hem diverse keren de deur uitgegooid maar ook steeds weer teruggenomen omdat ik ondanks alles nog zo verliefd op zijn nuchtere versie was. Inmiddels heeft hij een intensieve therapie achter de rug en hebben we draad weer opgepakt.
Slechts 2 van mijn beste vriendinnen weten van zijn verslaving af. Heb nooit wat tegen mijn familie of collega's verteld.
Hij is voor mij de ideale man als hij niet drinkt, maar er is aan de andere kant zoveel shit gebeurd dat mijn vertrouwen in hem geknakt is.
Ik ben zo bang dat het op den duur toch mis zal gaan. Maakt me enorm verdrietig

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie anoniem, Op 16-02-2017 12:28

Kan ik me voorstellen, ik heb ooit in jouw schoenen gestaan en dacht na 1,5 jaar geen druppel alcohol dat hij 'genezen' was. Als ik toen had geweten hoe ernstig alcoholisme is en wat er nog ging gebeuren had ik geluisterd naar dat stemmetje in me dat zei: wegwezen!!! Maar nee, ik trouwde met hem, kocht een huis en kreeg een kind. De mishandelingen, agressieve buien en het gejank van spijt vallen in het niet als ik bedenk wat hij ons kind heeft aangedaan. Gelukkig ben ik al 13 jaar van hem af maar als hij me een loer kan draaien zal hij het niet laten; pas nog. Mijn advies: weg met die loser behandeld of niet vroeg of laat beginnen ze ALLEMAAL weer te drinken, te liegen en zit je opeens in de schulden. Heb er heel wat meer gezien namelijk. Er zwemmen zoveel mooie vissen in de zee waarom nou net die ene witte haai..?

reactie Witte haai of verwarde dolfijn, Op 16-02-2017 15:32

Om hoop een beetje te helpen en uit eigen belangstelling, vraagje aan de ervaringsdeskundigen: Gaat dat verhaal van anoniem vaak op? Grofweg heb je twee typen alcoholisten. Mensen met een slechte impulsbeheersing en ook wat "antisociaal" gedrag. En de groep die alcohol eigenlijk als een soort zelfmedicatie gebruiken, omdat ze zich angstig of depressief voelen. Natuurlijk moet je ook verslavingsgevoelig zijn. Ik heb vooral te maken gehad met de laatste groep, maar op afstand (niet zoals jullie in een relatie, familie, beste vrienden). Ik vond die laatste groep niet agressiever dan gemiddeld, zeker niet naar anderen toe. De verslaving en labiliteit zelf gaf wel verdriet bij de persoon + ook angst bij naasten vanwege onvoorspelbaar/onberekenbaar gedrag en emotionele buien oiv de drank. Uit @hoop haar bericht haal ik niet meteen of haar vriend dichterbij de omschrijving van type 1 of 2 zit. Bij 1 zou ik wegwezen. 2 zou ik genuanceerder kijken. Misschien ook bepaalde familieleden erin betrekken als steun. En ik zou ook aansluiten bij follow up contacten/nazorg vanuitde hulpverlening. Dan heb je zicht op de ontwikkelingen in therapie. Bijna iedereen verdient een tweede kans, maar als je nu al meekt dat hij therapieontrouw is, geen zelfreflectie toont en niet met zichzelf aan de slag wil? Sterkte!

reactie Henk, Op 16-02-2017 20:35

ik vrees dat je met een mission impossible bezig bent. Kans op geheel afkicken is klein en de recidive ligt constant op de loer. Orden je gedachten en doe wat verstandig is: wegwezen.

reactie Margje, Op 16-02-2017 21:09

Ook ik ben gescheiden van een alcoholist, dondert niet in welk vakje je een alcoholist indeelt: ze gaan vroeg of laat weer zuipen en de mist in. Ben naar bijeenkomsten van partners en kinderen val alcoholisten geweest en was bijna blij te horen dat het eigenlijk zelden of nooit goed blijft gaan. Mijn ex heeft 8 jaar lang geen druppel gedronken toen durfde ik het wel aan om een gezin te stichten. 6 Weken nadat onze dochter was geboren en we een hapje gingen eten buiten de deur voor het eerst (mijn zusje pastte op) ging het meteen helemaal mis: hij dronk het glaasje ouzo wat je bij de Griek voor je neus krijgt op en om te vieren dat hij vader was geworden een wijntje bij het eten blabla... daarna was hij niet meer te stoppen: moest en zou naar wat ooit zijn stamcafé was en in de taxi naar huis begon hij me opeens voor rotte vis uit te maken. Janken toen we thuis kwamen hij dacht overduidelijk: nu loopt ze niet zo snel meer weg. Eventjes ging het goed: op haar 2e verjaardag was hij zo dronken dat hij niet meer kon lopen. Gooide stiekem wodka in de blikjes cola die hij dronk. Ik had meteen weg moeten gaan. Spijt dat ik nog zolang gebleven ben tot ik besefte dat het steeds erger werd, hij op zijn werk ook dronk, in de auto met ons kind achterin pas na 10 jaar opgestapt. Hij is naar de verdommenis en mijn dochter heeft een nare jeugd gehad dat zal ik mezelf EN HEM nooit vergeven. Geef die kwal een rotschop, je wint het nooit van zijn echte, enige grote liefde: alcohol.

reactie Jouw, Op 18-02-2017 08:17

Wat een leven. Kies voor je zelf of een ander. Heb voor de strenge dominante Ruth gekozen, die ik bemin. Hmmmm :-)

Site built by B-nuts