Uit de relatie en nogsteeds niet vrij.
Geschreven door Lovehateandpain, Op 10-03-2017 05:39
et vrij.
6 jaar geleden toen begonnen een deel van mijn problemen.
Eind 2011 begin 2012 leerde ik een jongen kennen.
Het was mooi, ik was verliefd. Ha. Wat kan liefde verraderlijk zijn. Alles was eerst perfect , ik had me nog nooit zo gevoeld.
Er was een incident in het begin van onze relatie, ik was verliefd op iemand anders maar mijn ex begon al te veranderen en ik was bang en 13 jaar oud.
Hierna dacht hij dat ik vreemd ging en daarom mocht ik niet meer naar feestjes, geen jongens op me telefoon. Ik mocht nog en eens meer rondkijken in de stad of ergens anders zonder dat hij dacht dat ik naar jongens keek.
En toen uit het niets begon het. Tijden een ruzie pakte hij me arm vast, zo hard dat ik een blauwe plek kreeg. Daarna een trap in me zij, een vlakke hand in me gezicht.
Het escaleerde steeds sneller. Ik kon terug schelden, schreeuwen, duwen en uiteindelijk hield ik bijna altijd me mond.
Het maakte niet uit, we kregen ruzie over alles.
Ik kon niks meer goed doen, ik ben niet perfect echt niet maar als wat ik deed was fout.
Hij deed alles op me te manipuleren, het was allemaal mijn schuld volgens hem. Ik geloofde dit.
Als ik niet zo vervelend en irritant was zou hij me ook niet hoeven te slaan.
De blauwe plekken waren niet het ergste, de mentale blauwe plekken die bleven.
Op een moment geloofde ik dat liefde bestond uit; geslagen worden, uitgescholden worden en denken dat je net zoveel waard bent als vuilnis.
Mooi h, hoe liefde alles kan vervormen.
Dat is hoe ik me voelde, twee en een half jaar lang.
Er was een moment dat elke weekend of dag dat ik bij hem was of hij bij mij ik geslagen werd.
Het maakte niet uit waar we waren als ik in zijn ogen keek kon ik zien wanneer ik geslagen zou worden.
Als ik iets verkeerd zei, als ik verkeerd keek, als ik naar de grond keek, als ik te vaak zuchtte.
Hij was van mijn lichaam overgegaan naar mijn hoofd, daar kon je de blauwe plekken niet zien.
Of hij pinde me vast en spuugde op me en sloeg me terwijl ik hem smeekte om te stoppen.
Elke keer kon zijn vuist te hard neerkomen op mijn hoofd en dan zou ik nooit meer wakker worden.
Met die gedachte viel ik in slaap.
Vaak na de ruzies wou hij seks hebben en als ik niet wou werd hij ook boos.
Daarna had hij altijd zoveel spijt en huilde hij of hij sloeg zichzelf.
Hij manipuleerde me zodat ik bij hem bleef en ik medelijden met hem had.
Soms denk je, er waren ook leuke tijden. Maar je weet zelf dat dit een leugen is.
Als ik in zijn gezicht zie voel ik alleen maar Angst en haat. Ik dacht toen dat ik ook liefde voelde.
Alles wat je doet is nooit goed en als je doet wat hij wilt doe je het niet goed genoeg.
Eind 2014 was het afgelopen, dat is wat ik dacht.
Je kan zo'n iemand niet zo makkelijk achterlaten, jarenlang dacht ik dat pijn liefde was en ik ging geloven dat dat was wat ik verdiende en dat hij kon veranderen.
Iedereen kan wel zeggen;
Ik had weggegaan, Ik had hem teruggeslagen. Als je in de situatie zit is het allemaal niet zo makkelijk. En geloof me ik ben vaak genoeg weg gegaan of hem een duw gegeven.
Het is niet zo zwart en wit.
Zelfs na de relatie had hij nog macht over me, ik zag hem nog een tijdje. Niet alleen in het echt maar ook in nachtmerries.
En zoals je kan raden liep het altijd slecht af.
Ik moest een knopje in mijn hoofd omzetten en het was me toch moeilijk. Ik snapte niet meer wat liefde was, ik snap het nog steeds niet.
Ik ging feesten, drinken om al mijn problemen maar te vergeten.
Het leven gaat nu verder en het lijkt alsof ik nog vastzit in 2012, gevangen in die relatie die mijn leven kapot heeft gemaakt.
Zo'n Iemand als hem blijft altijd met je gevoelens spelen en wil altijd macht over je blijven houden. Ik moet nu leren dat hij al lang geen macht meer over mij heeft. En dat ik de enige persoon ben die hem macht kan geven.
Ik zakte al die jaren steeds meer weg in isolatie en een depressie, nu jaren later ben ik mensen kwijtgeraakt door wild gedrag, raar gedrag en voor mensen onbegrijpelijk gedrag.
In de relatie mocht ik met niemand omgaan en uit de relatie ben ik nu zo goed als alleen.
Ik ga niet naar school, werk niet en heb angstaanvallen en huil me de meeste nachten in slaap.
Jarenlang heb ik mijn leven willen beindigen en ik geloofde dat niemand van mij hield en mijn leven niks waard was.
Zelfs nu in 2017 kamp ik nog met deze problemen posttraumatische stresssyndroom en een depressie en gevoelens die ik de helft van de tijd zelf ook niet begrijp.
Voor de mensen die dit nog niet wisten nu weet je het.
Voor hem als je dit leest je gaat nooit meer macht over mij hebben en je excuses gaan nooit aanvaard worden.
Voor zijn ouders, jullie moeten er mee leven dat je wist dat een meisje van net 14 mishandeld werd door jullie eigen zoon.
Dit verhaal maakt mij niet zielig of zwak, dit verhaal maakt mij sterk.
Ik ben een survivor en ik ga net zo lang blijven vechten tot ik niet meer kan.