relaties

Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Ik loop de hele dag rond met stress gevoelens en kan alleen maar aan haar denken.

Het gebeurde 4 jaar geleden - ik (getrouwd, 2 kids) ontmoette een leuke vrouw. We raakten aan de praat, en niet heel veel later was ik hals-over-kop verliefd. Zij was op dat moment ook getrouwd, en allebei zaten we in een relatie waar de passie plaats had gemaakt voor routine. Ik elkaar vonden we wat we zochten en de affaire werd onstuimig, gepassioneerd. Ook de kleine dingen die we samen deden (city-trips, naar het strand, bezoek musea of gewoon kletsen voelden gewoon helemaal perfect. Der deelden alles. Ons wereldje, ons geheim was een hemel op aarde. En toen ging zij scheiden van haar man na een gevalletje 1x huiselijk geweld teveel. Ik steunde haar in deze moeilijke periode terwijl de liefde voor elkaar groeide en groeide. Ik droeg haar op handen. Na weer een jaar verder maakte ze duidelijk dat ze met mij verder wilde. Ondertussen had ze een eigen huisje en ik was welkom om in te trekken. We maakten toekomstplannen en genoten van elkaars aanwezigheid. De relatie met mijn vrouw werd daardoor slechter en op een dag werd mijn affaire ontdekt. We gingen in relatietherapie en ik moest breken met mijn affaire. Ik moest alles opbiechten. Wat volgde was een jaar van ellende - aan de ene kant werd geprobeerd het huwelijk te repareren, aan de andere kant kon ik de ander niet loslaten (wat wederzijds was). Dat ging zover dat ik op een gegeven moment een tijdje apart ging wonen. Mijn affaire gaf op een gegeven moment aan dat het zo niet langer kon en verbrak de relatie. Ik was kapot, en zij ook. De relatie met mijn vrouw verbeterde weer een beetje maar ik kon haar niet vergeten. . Heel af en toe hadden we mail contact en de laatste tijd hebben we weer wat regelmatiger contact. Niet als geliefden, maar als vrienden. Ik leerde dat zij ondertussen een relatie had waarmee ze op vakantie ging, maar wat verder niets voorstelde, Dat laatste sneed overigens door mijn ziel. Maar we kunnen er gelukkig wel over praten en dat gaat heel goed. En nu zit ik in de situatie dat ik weer helemaal hals-over-kop verliefd ben. Zij heeft aangegeven nog steeds van me te houden maar ik zit vast in mijn huwelijk, en heb niet de kracht om dat te verbreken. Door verantwoordelijkheidsgevoel voor de kinderen en schuldgevoel t.o.v. mijn vrouw. Die doet er van alles aan om mij te pleasen maar ik voel de aversie daartegen groeien met de dag.

Kortom: een ongezonde situatie want ik merk dat ik van binnen helemaal stuk ga en weet niet wat te doen.....

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie boeit niet, Op 26-10-2017 10:01

Bij je vrouw blijven werkt blijkbaar niet. Stap er dan in godsnaam uit en ga voor die andere vrouw.

reactie Mark, Op 26-10-2017 10:10

Jan wat jij moet doen is alle contacten met je minnares verbreken. Geen email, geen telefoon, gewoon niks meer. Zolang je dat niet doet blijft ze aan je trekken. En daardoor ga je ook nooit gelukkig worden. Je hebt nu gekozen voor je vrouw ga er voor.

reactie Hans, Op 26-10-2017 18:29

Been there, done that. Ik vrees dat Mark gelijk heeft. Verbreek alle contact, dan kun je beginnen aan vergeten. Dat zal nooit helemaal lukken, maar je hebt geen keus.

reactie Sanne 80, Op 26-10-2017 18:52

Breek met je vrouw! Je krijgt spijt als je je hart niet volgt... In een relatie blijven en verlangen naar een ander kan nooit goed zijn. Je doet je kinderen geen groter plezier dan zelf te kiezen voor je eigen geluk, daar wordt jij ook een leukere vader door voor hun. Succes ermee!

reactie Helemaal zat!, Op 26-10-2017 19:02

Is verhuizen naar de tropen geen optie? Het schijnt een trend te zijn om naar Suriname te gaan. Heb vernomen dat het daar altijd goed weer is en de economische omstandigheden jaar zijn goed. Little Paradise. Lijkt het je niet heerlijk om lekker in de zon op het strand te liggen met een leuke zonneklep op, bikini en een standjurk met opschrift '' Dushi Suriname''. lekker wegdromen. Weg van alle ellende en ellendelingen die je leven ''zuur'' maken.

reactie Jill, Op 27-10-2017 09:37

Hatsikideeee! Zo herkenbaar. Maar dan andersom. De kracht en het lef niet hebben om te breken met je partner. Maar volg je hart. Je vrouw is bezig met pleasen, jij voelt je verplicht om bij je gezin te blijven. En ondertussen blijft de ander knagen. Je vrouw zal je nooit helemaal vertrouwen. Ze blijft 'broeden'. Jij blijft dromen. Weer verliefd op dezelfde persoon. Volg je hart. <3

reactie Hans, Op 27-10-2017 11:58

Als je een minnares hebt die accepteert dat je een vrouw hebt, niks aan de hand. Maar deze eist je volledig op, het is alles of niks. Als je doorgaat zal ze ongetwijfeld je vrouw inlichten. Ze heeft niks te verliezen. Niet echt een goede basis om met haar verder te gaan. Een welgemeende tip, breek met je minnares. Want ook als je met haar verder gaat, is het risico dat zij je dumpt na een paar jaar heel groot. Ben je alleen. Met je vrouw blijf je je hele leven samen. Hoe aantrekkelijk je minnares in sommige opzichten is, deze gaat je heel veel ellende bezorgen.

reactie Roodkapje, Op 31-10-2017 09:03

Lieve jan Lees nou je eigen verhaal is terug. Ik denk dat het wel duidelijk is van welke vrouw je het meeste houdt toch..?het is een strijd tussen je hoofd (plichtsbesef) en je hart (want je hart zit bij die andere vrouw) ik haal dit aan omdat op het moment dat je die andere vrouw tegen kwam en de verliefde gevoelens meester van je maakt , je huwelijk al slecht was (anders wordt je niet verliefd op een ander namelijk) jouw vriendin heeft de kracht gevonden om voor zichzelf te kiezen met de hoop in haar achterhoofd dat jij je na verloop van tijd zich bij haar zou voegen om een gelukkig leven samen te leiden, maar jij kunt maar geen keuze maken zeg je....maar in je hart heb je die keuze allang gemaakt, dat is bij je vriendin niet bij je vrouw.ik vertel dit omdat ik ook de vriendin was....en hij wij ook dolverliefd waren en nog steeds zijn..maar na 7 jaar kan hij de knoop ook nog steeds niet doorhakken uit plichtsbesef. Na al die jaren heb ik de handdoek in de ring gegooid en dat blijft nu ook zo hoeveel ik ook van hem houd. Hij heeft zich met zijn eeuwige getwijfeld veel pijn gedaan en blijft liever in zijn ongeluk hangen , als dat hij het avontuur met mijn aangaat. Hij is me nu kwijt voorgoed, is dat dan ook wat je wil? Wil je haar voorgoed verliezen? Want dat gaat dus gebeuren..ik snap dat jou vrouw je bij je wil houden maar ze weet heus wel diep van binnen dat ze in jou hart op de tweede plaats komt en dat je niet gelukkig bent in het huwelijk . Het lijkt me dus ook geen eerlijke situatie voor je vrouw..trek de stekker er uit nu het nog kan want je vrouw heeft ook recht op een man die 100 procent voor haar gaat geen 50 procent. Het zal moeilijk zijn in het begin maar kies voor de liefde van je leven voordat het te laat is en zij je los laat gaat laten..en met je kinderen komt alles goed , tijd heelt alle wonden na verloop van tijd zullen zij ook begrijpen dat je niet me eer gelukkig was in het huwelijk met hun moeder; ga ervoor!

reactie Pien, Op 01-11-2017 09:30

Ik zou zeggen, ga bij je vrouw weg. Je leeft maar een keer. Maar goed, dat kan ik wel zeggen maar ik doe het ook niet (bij mijn man weggaan!) Mij is hetzelfde overkomen, of eigenlijk, ik zit er middenin. Anders zou ik ook niet op deze website zitten. Je wilt graag dat iemand tegen je zegt wat je moet doen, ik ken het, geloof me. Ik zal mijn verhaal in het kort vertellen: Mijn huwelijk is al jaren niet meer goed en de gene waar ik verliefd op werd kende ik al heel lang. Altijd was er een bepaalde spanning tussen ons maar in het begin heb ik daar geen gehoor aan gegeven. Pas jaren later, toen mijn huwelijk niet goed was ben ik hem weer tegen gekomen en zijn we elkaar door de sport van onze kinderen meer gaan zien. We werden vreselijk verliefd op elkaar en hebben maanden lang een geheime relatie gehad. Ook wij deden heel veel samen en spraken elkaar elke dag. We gingen naar de Ikea, lunchen, wandelen, winkelen enz. We zijn zelfs samen, met onze gezinnen, naar de zelfde camping gegaan tijden de zomer vakantie, hoe verzin je het het he!!!! Na de vakantie zijn onze partners er achter gekomen en moesten we afscheid van elkaar nemen. Dit is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. We hebben beide zoveel verdriet gehad en ik wist niet dat je letterlijk ziek kon zijn van liefdesverdriet. Een half jaar later zijn wij naar het buitenland verhuisd voor werk en zag ik hem niet meer. (wij wonen in dezelfde wijk dus kwamen elkaar regelmatig tegen!) er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem dacht, in al die jaren dat wij daar woonden. Inmiddels wonen we weer, in NL, in hetzelfde huis. Nu een jaar alweer. Ik ben hem een paar keer tegen gekomen en we hebben twee keer lang gepraat en alles verteld wat er na ons afscheid is gebeurt. Inmiddels is dit alles 6 jaar geleden begonnen maar hij laat me niet los. Vorige week zag ik hem weer, bij toeval, en dit was een grote fout. We zijn in een slag weer verliefd en het verlangen naar hem is zo immens groot, bij beiden. Gisteren met elkaar gebeld en gezegd wat we wilden. Ik ben zo verscheurd en kan niet helder nadenken. Mijn hoofd zegt iets anders dan mijn hart. Mijn huwelijk is nog steeds niet goed. Ik houd niet meer van mijn man zoals het hoort en ik weet dat ik zwak ben en eigenlijk weg moet gaan maar de kinderen dan!! Als je al zoveel jaren alleen maar aan die ander kan denken en je alleen maar bij hem wilt zijn wat zegt dat dan. Ik leef maar een keer, moet ik dan de rest van mijn leven denken aan "hoe het had kunnen zijn?" Ik wil niet nog een keer zoveel verdriet hebben als toen maar hij is te verslavend voor mij en ik voor hem. Ik ben inmiddels 45! Het is nu of nooit?? Ik hoef geen commentaar op wat ik allemaal niet had mogen doen, daarvoor schrijf ik dit niet. Wel graag van lotgenoten.

reactie Steenboksku, Op 02-11-2017 23:24

Voor mij precies hetzelfde, al vier jaar lang, continu in mijn gedachten, de moeilijkste keuze van mijn leven. Maar Wat zou ik toch graag, nog vele mooie jaren met je willen hebben....dit gevoel is zooo bijzonder!

reactie Anne, Op 02-12-2017 09:29

Ik snap je zo goed. Ik weet niet wat de leeftijd van de kinderen is, maar dat je voor je gezin kiest pleit aan de ene kant wel voor je maar maakt het jou als persoon ook gelukkig? Er is altijd wel iets of iemand waarom je in een slechte relatie blijft zitten. Dit wel ten koste van je eigen geluk. Ik heb zelf een verhouding gehad toen ik begin 30 was. Het duurde 6 jaar. Hij is gescheiden en ik bleef net als jij bij m'n gezin. De relatie ging over, maar ik bleef met ups en downs zitten, we kregen uiteindelijk twee kids en hebben nu ook kleinkinderen, maar ik ben nooit echt gelukkig in mnhuwelijk en blijf de grenzen opzoeken van passie, flirten enzo. Ik leid al jaren een dubbelleven. Dan weer in t echt met een liefje en dan weer online. Voel me niet eens schuldig meer en weer dat ik nu eenmaal zo ben. Maar uiteindelijk had ik niet zo geweest als ik voor m'n eigen geluk had gekozen. Jij moet voor jezelf uitmaken waar je geluk ligt. Zo door sukkelen is uiteindelijk een drama. Succes met je keuze.

reactie sophie simon, Op 13-07-2018 10:47

Beste, Heb je verhaal gelezen. Hoop voor je da je een keuze hebt kunnen maken en gelukkig bent daarna. Ik zou zeggen volg in godsnaam je hart, je hebt maar Ã©Ã©n leven en daar ben je helemaal zelf verantwoordelijk voor. Uiteindelijk krijg je spijt. Hoe lief je vrouw ook is, zij is ook verantwoordelijk voor haar eigen leven. Ik zit nu in precies dezelfde situatie. De man waar ik zielsveel van hou (en hij van mij) heeft er ook voor gekozen om uit te zoeken of hij zijn relatie met zijn vrouw nog kan reden.Ook onze relatie is ontdekt, hij heeft alles opgelegd en ze zijn in relatie therapie. Net als jij vindt hij het ook te moeilijk om zijn gezin en kinderen in de steek te laten. Dus alle contact met mij verbroken sinds 2 maanden. Ik ben ook nog getrouwd, ga binnenkort scheiden. Het verdriet, de pijn is intens, en het klopt niet vlgs mij. Als mensen zoveel van elkaar houden, moeten ze een kans krijgen in dit leven om uit te zoeken hoe het is als ze samen zijn. De kans op groot geluk kan je niet laten voorbij gaan. Dat is doodzonde, er zijn maar weinig mensen echt gelukkig. Dus als de kans er is zou ik er voor gaan. Ben erg benieuw hoe het nu voor staat bij jullie.

Site built by B-nuts