relaties

Ik weet niet goed waar ik eigenlijk moet beginnen. Ik ben 28 jaar(m) en heb toen ik 25 was mijn vriendin leren kennen. begon eigenlijk met bindingsangst en depressie langs haar kant, enerzijds door de dood van haar oma. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik uiteindelijk hier ook niet meer mee om kon gaan en daarop boos reageerde. Wel verkeerd aangepakt door mezelf, vind ik nu nog. Ik had het toen beter gedaan gemaakt, maar dat deed ik niet, omdat? gÃ©Ã©n idee, ik merk aan mezelf dat ik ook niet snel opgeef. ook niet gedaan bij vorige relaties, maar of dat positief is, nee ik denk het niet.

Uiteindelijk werd ze zwanger en vertelde ik haar dat onze relatie daar helemaal niet klaar voor was. Er was sprake van een abortus, waarbij ik anderhalf maand later te horen kreeg dat ze het niet kon. Ik kon niet boos zijn. Ik probeerde er samen met haar iets van te maken, maar ik bleef boos omdat het niet mijn beslissing was. Ik voelde me bedrogen, maar terwijl begreep ik haar ook wel. Het was haar lichaam.

tijdens die periode van zwangerschap deed ik gewoon mijn zin in het weekend door met vrienden weg te gaan en te ontsnappen aan deze relatie. terwijl was ik door de week vaak bij haar, maar of dat een meerwaarde was? nee vaak niet. ik nam het haar kwalijk en zij mij dat ik tijdens de zwangerschap er niet was. Ik heb toen mijn dochter een 8 tal maanden was helemaal met haar gebroken en een aantal maanden een seksrelatie gehad om dan terug naar mijn vriendin te gaan.

(in deze periode heb ik haar 2x behoed voor deurwaarders, waarbij ik alles voor haar heb opgelost. Enkel wat ze goed deed was steeds gaan werken en zorgen voor onze dochter, ook heeft ze net een behandeling voor kanker achter de rug, maar ben nooit erbij geweest. Dit mis ik wel! Ik heb haar daar niet in kunnen steunen en dat doe je toch in een relatie? de reden was dat haar moeder er altijd bij was en ik daardoor niet mee kon, omdat haar moeder dan ervan zou weten)

Nu is onze dochter 2 jaar en een aantal maanden. Wij komen momenteel goed overeen. Het botst veel minder, omdat wij beide aangepast zijn aan elkaar denk ik? Enkel ben ik nu anderhalf jaar dat ik met haar samen ben, nooit nog bij haar ouders geweest. Zij durfde dit niet te zeggen en ik ben daar in mee gegaan. verder zet ik vaak mijn auto iets verder, waarop zij mij oppikt of steek ik me weg als ze bezoek krijgt van haar oma of moeder. Ik voel me daardoor een regelrechte idioot en heb haar genoeg tijd gegeven.

Verder heb ik mijn dochter nooit erkend, terwijl ik hier wel voor open sta. Dit wil ze niet, omdat ze zegt dat het voor haar financieel beter is. Nu ook mijn eigen schuld heb ik zelf niks stappen ondernomen. Als ik over erkennen begin hebben we ruzie.

Mijn energie isgewoon op, omdat ik niet weet wat hiermee moet. Ik zie haar graag, maar wil me niet meer wegsteken. Sommige vrienden van haar weten van mij, maar familie en sommige vrienden van haar niet. Mijn vriendenkring daarentegen hebben wel de indruk dat ik een gewone relatie met haar heb. Verder is het gewoon van alles wat: mezelf wegsteken, haar schulden oplossen en dat ze zelf nooit niks wou oplossen, haar zwangerschapsuitkering en kraamgeld heb ik 2 anderhalf jaar na geboorte ook in orde gebracht.

Nu sinds een aantal dagen heb ik haar verteld dat dit niet meer verder kan. ik haar ook niks meer verwijt, maar dat ik niet weet of ik alles nog wel kan verkroppen. ik me ook niet meer wil wegsteken.
Komt niet de input dat ik verwacht, maar enkel dat me niet kwijt wil. Momenteel verblijf ik nog bij haar, wanneer ik niet bij mijn ouders ben. Het is de stap vinden om alles achter mij te laten, maar wat zie ik mijn dochter toch graag en geniet ik ervan om het gelukkige gezinnetje te willen zijn.

dit is een hele boterham, sorry daarvoor. ook voor eventuele spellingsfouten haha

groetjes

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Sammy, Op 30-04-2019 08:24

Jeetje Kevin, heftig! Laat je eens informeren bij een juridisch steunpunt. Dmv dna test kun je erkenning wellicht afdwingen. Wel heb ik het idee dat de dame in kwestie jou misbruikt om zaakjes voor haar op te lossen. Klinkt niet als liefde. Ook niet van jouw kant....volgens mij doe je dat voor jullie dochter, niet voor haar. hoe staan jouw ouders hierin (opa oma)? Belachelijk dat jouw schoonouders je niet kennen! Sterkte en suc6. Ga voor jouw eigen geluk. Zorg dat erkenning er komt! Of je verder moet met deze dame .... de basis is ruk. Zonder relatietherapie kan dit nooit iets goeds worden....

reactie Maat, Op 20-05-2019 07:21

Hey man, heftig verhaal. Wees niet te streng en veeleisend voor jezelf. Ik merk uit je verhaal dat je je schuldig voelt omdat je er niet altijd was voor degene. Vergeet niet dat je er ook moet zijn voor jezelf! Vergeef jezelf. Je had vast een goede reden om niet overal bij te kunnen zijn en wat je hebt meegemaakt eist sowieso al een hoop energie van je. Mensen kunnen verlamd raken als ze emotioneel te beladen zijn. Heb je je vriendin al verteld dat je achteraf blij bent dat ze geen abortus heeft gepleegd? Probeer beide meer op 1 lijn te komen door te praten. Het is geven en nemen in een relatie. Ze zou wel begrip kunnen tonen dat jij het kind erkent wil hebben. Hoeveel financiele voordelen heeft ze ervan? Misschien ook wel slim om dat te bespreken. En ja de ouders ontmoeten is wel zo normaal, ik vraag me af of je vriendin jou bewust op de achtergrond houd. Houd ze nog wel veel van je? ik kan dat niet uit je verhaal halen. Succes in iedergeval.

reactie Sammy, Op 21-05-2019 20:29

Hoe is het nu? Ben je al verder?

Site built by B-nuts