relaties

Ik denk dat ik al een jaar of 4 /5 echt heel ongelukkig ben, daarvoor ook niet altijd helemaal top, maar de laatste jaren voel ik mij oprecht ongelukkig, alleen, eenzaam en niet geliefd. Dit is geen zielig gedoe, maar zo voelt het. De mooiste tijd in mijn leven was de geboorte van de jongens. Ook niet altijd over rozen natuurlijk met die verschrikkelijke postnatale depressie, maar ik genoot van mijn kleine mannetjes. Alles veranderde toen ze eigenlijk naar de middelbare school gingen. Ik was niet meer zo belangrijk, ze gingen hun eigen weg, en ik hoefde ze op een gegeven moment ook niet meer uit school te halen. Alleen maar goed natuurlijk zo hoort het. Ze worden volwassen. Nu voelt het alsof ik in een dieptepunt van mijn leven zit. Het liefste zou ik er tussen uit stappen, maar ik durf niet voor de jongens. Mijn man raakt mij al meer dan 15 jaar niet meer aan, geen knuffel, geen intimiteit al 15 jaar niet, en het ergste is niet de seks, maar geen aai, geen arm om mij heen, geen lieve woorden helemaal niks. Wij leven als broer en zusâ€¦ Ik blijf omdat ik bang ben dat ik mij financieel niet red ook omdat mijn man het huis niet wil verkopen, en ik maar moet uitzoeken hoe ik dat alleen ga doen. Hij negeert mij al jaren en heeft mij al jaren niet meer echt serieus genomen. We zouden het huis kunnen verkopen allebei ons eigen stek, maar hij weigert, dus ik kan niks. Daar haat ik hem oprecht om, omdat ik mij ook kapot heb gewerkt in dit huis en sowieso echt wel financieel mijn steentje heb bijgedragen.

Hij heeft de macht. De jongens zien dat natuurlijk niet dat hoeft ook niet, maar het is de waarheid. Die zien dat ik zo nu en dan op mijn bed lig op zondag de hele dag. Dan voel ik mij zo depressief dat ik lam geslagen ben. Ik weet dat ik geen poot heb om op te staan, omdat hij oprecht een goede vader is: hij kookt en helpt de jongens met huiswerk, gaat alle zaterdagen naar de voetbal, maar hij heeft mij van binnen kapot gemaakt. Natuurlijk heb ik ook een aandeel, maar dit is wat ik voel momenteel.

Ik bereid mij voor om er een einde aan te maken, maar dat kost tijd en het goede moment. Hij zal tegen iedereen zeggen dat hij het niet heeft zien aankomen, maar dan liegt hij want ik heb hem zo vaak verteld dat ik ongelukkig ben. Vandaag nog dat ik het niet meer zie zitten, dat ik dood wil, en toen ging hij naar bed. Hij ging gewoon slapen. Gewoon slapen dat is mijn man waar ik al 30 jaar mee ben.

Soms hoop ik dat hij niet meer wakker wordt of dat zijn hoge bloeddruk hem fataal wordt zoveel haat voel ik. Niet als persoon, maar meer hoe hij met mij omgaat. Net zoals mijn moeder met mij omging, en net zoals mijn vader met mij omging. Onbelangrijk totaal onbelangrijk.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie andre.van.gelders@gmail.com, Op 27-02-2020 11:33

Het zijn verschrikkelijke gedachten en dat weet ik uit ervaring. Je klungelt beiden maar door. Het is niet de oplossing, maar wel het gemakkelijkst. En maar ongelukkig en eenzaam zijn in je huwelijk. Ja, ook ik denk wel eens .....

reactie Natasha, Op 04-03-2020 15:41

Nou dit verhaal komt me wel wat bekend voor; na 16 jaar huwelijk was het ook over. Mijn jongste zoon 13 jaar. Wat ik me afvraag is waarom je blijft bij die man, hij houdt niet van je en je bent letterlijk levensmoe van dat dode huwelijk. Ik was 41 toen ik zei: genoeg geweest: ik ga nog een poosje van het leven genieten, doei! Waarom doe je dat ook niet? Je kan en mag je kinderen niets aandoen en jezelf doden omdat je het zover hebt laten komen -ja sorry, maar is wel zo, je had ook 15 jaar geleden kunnen zeggen: dit is geen huwelijk meer, ik ben je zus niet e.d.- vrouwen mogen gewoon doen waar ze zin in hebben in Nederland. Je praat een beetje slachtofferig, alsof je geen kant opkan. Nou gewoon gÃ¡Ã¡n of je kiept hem eruit. Sorry ik begrijp gewoon niet waarom je zou blijven, al 15 jaar nou dat gaat niet meer veranderen. Niet goed voor je kinderen ook: pappa gaat lekker leuke dingen doen en mamma ligt uitgeput op bed.. Been there, done that en besloot toen om op te stappen. Het was doodeng, ik wist niet hoe alles zou gaan lopen maar nu 20 jaar later ben ik heeeeel blij dat ik toen ben opgestapt. Het contact met de kinderen is weer prima; nu ze volwassen zijn zien ze wel in dat ik echt weg moest. Toen ik net weg was snapten ze er niks van dat was erg moeilijk maar je blijft toch niet bij een man die ws een ander heeft voor seks en genegenheid en jou voor de huishouding. Zelfmoord kan je niet maken, ook niet dreinen tegen je kinderen dat je dood wil of zo je maakt ze kapot!! Pas nog een gesprek met een man van 61 die tranen met tuiten zat te huilen omdat zijn vader zelfmoord had gepleegd. Dat is tientallen jaren geleden: hij was 16 toen zijn vader stierf. Rothuwelijk, ja zal best maar ik was dus ook niet de moeite waard om voor te leven zei hij tussen zijn tranen door. Dat wil je hopelijk je kinderen niet aandoen! Ga naar je huisarts en begin je leven elders: je hebt al lang genoeg in een slecht huwelijk gezeten. Huisarts voor anti-depressiva nu is niet de tijd om in bed te blijven liggen en denken was ik maar dood. Tenzij je je kinderen een trauma wil bezorgen waar ze hun leven lang onder gebukt gaan. Als je eenmaal kinderen hebt mag je nooit zelfmoord meer plegen, dan leef je niet langer voor jezelf alleen. Succes, morgen opstappen. Geen enkele reden om de stap nog uit te stellen. Of wil je echt wachten tot je man vanzelf dood neervalt? Mss krijg je morgen een beroerte, ben je afhankelijk van hem tot aan je dood. Of hij wordt gewoon ouder dan jou. Werkelijk niet zo passief hoor, kom op!

Site built by B-nuts