relaties

Nog heel af en toe heb ik een kleine tinteling in mijn buik als hij heel lief is, of mij verrast dat ik blij ben.

Maar afgelopen tijd is het aardig vermindert.
Nu ben ik sinds zo'n 8 weken zwanger en ik was helemaal blij!
Hij is pas jong, 18 en ik 21 (in augustus), we wonen niet samen nog, en willen dat gaan doen voor het kindje er is.
Misschien kan ik mijn opleiding voor november afronden, voor dat het kindje er is.

Nu ben ik heel erg aan het twijfelen of ik wel zin heb om samen te wonen, en of ik wel zin heb in deze relatie.
Ik hou best van deze jongen en we zijn nu 9 maanden samen, maar het is al 2x eerder uit gegaan, 1e keer heeft hij het uitgemaakt en was het weer aan binnen 2 dagen en de 2e keer heb ik het uitgemaakt toen ik geen gevoelens meer had, maar voor een andere jongen.

Toch kwamen mijn gevoelens weer terug toen mijn vriend erg zijn best deed. Dit was eind december gebeurd.
Nu begin april, zwanger, nog niet samenwonend, mijn ouders wonen 150 km verderop in de Randstad, weet ik niet wat ik moet doen.

Het kindje heeft een huis nodig, zonder mijn vriend kan ik niet een huisje huren, want hij verdient een minimumloon, met subsidies kunnen we ons goed staande houden.

Ik weet het even niet meer.
Ik ben af en toe chagrijnig, het geen zin meer in seks, of knuffelen, of zoenen (kijk ik laatste tijd al helemaaaaal tegenop!)

Ik ben gewoon niet meer gelukkig.
Dit merk ik nu al een tijdje, maar vooral sinds zo'n 3 weken.
Sinds 6 weken had ik ook al zo'n gevoel, maar toen viel het nog wel mee.

Hoe kan ik voor mijn kindje zorgen (en die van hem), zonder huis, mijn opleiding die hier nog is, als mijn ouders 150km verderop wonen...
Ik wil het niet uitmaken, want ik wil dat het kindje opgroeit met beide ouders.
Ik heb geen zin in veel met hem te zijn, want ik irriteer me aan hem, maar ik geef nog wel om hem, dus wil hem niet teveel afwijzen.
Ik ben eens in de zoveel tijd bij mijn ouders, en zij steunen mij wel, maar ik denk dat als ik vertel dat ik de relatie minder zie zitten sinds een tijdje, dat zij zullen zeggen dat ik een abortus moet plegen.

Zo lastig!
Ik moest dit echt even kwijt en ik weet niet wat ik moet doen.
Natuurlijk kan ik met hem erover praten.

Het helpt misschien ook dat hij mij afgelopen tijd (zelfs toen mijn oma net was overleden) mij erop heeft aangesproken dat hij zich niet geliefd voelt bij mij en hij vindt dat hij te weinig aandacht krijgt. Hij bedoelt het niet slecht, maar met de stress van het overlijden van oma, 2 weken tentamenweken van mijn lastige hbo studie en de zwangerschap kan ik dat er allemaal niet bij hebben.

Het is alsof ik niks goed doe. Het is heel vervelend voor hem, maar ik draag toch zijn kind, en daarom voel ik mij niet goed altijd en daarom krijgt hij niet altijd seks of zijn zin met liefde en knuffelen.

Het is zo lastig.. Ik wil een stabiele relatie, maar ik erger mij soms zo erg aan hem, omdat hij te kinderachtig is!
Ja, hij wordt 18 in augustus en ik word dan 21..

3 jaar verschil, daar ligt het waarschijnlijk aan. De relatie ging erg goed afgelopen maanden, en nu gaat het weer minder.

:(

Ik weet niet wat ik moet doen..

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Romy, Op 08-04-2014 11:09

Hoi Jenn, Het lijkt mij heel goed dat je weet wat je moet doen maar het niet durft... Het komt mij ook bekend voor maar ik zal je vertellen, is de liefde/ verliefdheid er nu niet, dan zal die er over 10 jaar ook niet zijn. Jij bent als geen ander zeker van je eigen gevoelens en als je diep in je hart eerlijk bent en weet dat je deze gevoelens niet voor hem hebt moet je ermee stoppen. Je kleine kan niet opgroeien in een gezin waarbij zijn of haar mama doet alsof ze nog verliefd is op papa of dit iig nog probeerd. Dit moet goed zijn vanaf het begin en anders stoppen. Ik weet dat het moeilijk is maar je moet nu ook eerlijk en wijs handelen tegenover je aankomend kindje. Succes! X Romy

reactie Jenn, Op 08-04-2014 22:28

Hey bedankt voor je reactie! Ik zit er erg mee en ik had gister een aantal dingen aangegeven waar ik mee zit in de relatie. Toen kwam hij vandaag met een bosje bloemen aan en hij zei dat hij hele avond had nagedacht over alles en hij mij zeker wel snapte over dat hij af en toe wel kinderachtig is etc. Het is heel moeilijk. Ik wil echt wel met hem verder gaan, maar ik irriteer mij gewoon soms aan hem. Seks heb ik geen zin meer in, en vandaag probeerden we het nog, en toen na een tijd had ik er geen zin meer in, en voelde ik mij eigenlijk heel vies. Terwijl ik nu al een tijd met hem een relatie heb en seks heel normaal is bij ons.. Maar het zit er niet meer in. Ik ga alles proberen, maar met stapjes.. als het niet gaat, gaat het inderdaad niet. Bedankt voor je reactie!!

reactie Romy, Op 09-04-2014 00:17

Geen dank meis. Hoe ik je zo hoor zitten we in het zelfde schuitje. Ik maak nu momenteel zoiets soortgelijks mee en sta op het punt ermee te stoppen. Het werkt gewoon niet meer want de liefde is gewoon op en bij mij toen dat gevoel eenmaal weg was, werd het gevoel alleen maar erger. Ik hoop voor jou dat dit niet het geval is en deze jongen jou en je kindje zal geven wat jij verdient want een zwangerschap en kind krijgen is erg zwaar om alleen te moeten doorstaan. Lief dat hij zn excuses aanbood. Laat inzien dat je duidelijk naar hem bent geweest en hij hopelijk zijn fouten inzag. Hoop nu alleen dat het doorzet en hij een superdaddy en vriend kan zijn voor jullie. Succes!! Gr. Romy

reactie Jenn, Op 09-04-2014 20:13

Wow ik had net iets getypt, maar het is weer helemaal weg.. Opnieuw dan maar! Vervelend dat je ook zoiets hebt meegemaakt! Maar misschien niet met een kindje? Het is vervelend dat ik zwanger ben eigenlijk en het nu slecht gaat.. Het ging zo goed eerst! En we waren helemaal happy dat we samen een kindje zouden opvoeden, maar nu ik meer nadenk (zoals volgens mij meerdere zwangere vrouwen) is; Is dit de man met wie ik oud kan/wil worden? Wil ik met hem samenwonen? Is dit de man(jongen) met wie ik een gezinnetje wil? En als ik daar over nadenk is het antwoord Nee.. Ik wil liever naar mijn familie en ouders terug in de randstad! Ik mag de bovenverdieping bij mijn ouders gebruiken (mijn oude slaapkamer + voorzolder) Dat best ruim is. Er is plek als een woonkamer en slaapkamer. Mijn ouders vinden het alleen maar fijn als ik weer thuis kom wonen. Mijn vrienden heb ik wel waar ik nu woon, maar die zie ik toch niet meer zo vaak. Ik ben bang dat mijn gevoelens inderdaad niet meer terugkomen, want ze waren in november al weg en toen in januari zijn we weer een relatie begonnen en het ging heel goed! Alleen nu komen er maar meer irritaties en zoals jij zelf zegt als het gevoel weg is.. is het weg en ga ik mij alleen maar meer irriteren. Ik weet zeker dat dit ook zo bij mij zal zijn! Ik heb geen behoefte meer bij hem te zijn. stom he? Terwijl ik eerst zo blij was met de zwangerschap. Ik wil geen abortus plegen, maar ik wil eigenlijk terug naar mijn ouders naar de randstad (150km verderop). Maar of ik hem dat aan kan doen.. dan ziet hij zijn kindje nauwelijks, terwijl we het wel samen wilden opvoeden. Het was ook niet geheel gepland, dus dat speelt ook mee. We wonen nog niet samen.

reactie Romy, Op 11-04-2014 00:39

Haha kan gebeuren! Ja, we hebben samen 2 kinderen haha. Je geeft heel duidelijk aan wat je eigenlijk al het liefste wilt. Heb je al geprobeerd te praten met hem erover en zo ja wat vind hij ervan? Als jij al terecht kan bij je ouders en het allemaal al beetje aan het uit stippelen bent en weet wat je eigenlijk wilt doen dan moet je misschien toch je hart volgen en de stap zetten. Jij en je kleintje zijn dan in goede handen, je ouders kunnen jou helpen met de kleine en jou persoonlijk ool steunen en begeleiden in deze moeilijke situatie. Ik zou als ik jou was wel eerst even een goed en diep gesprek aangaan met je vriend allereerst wat je eerlijk al je emoties en gevoelens opbiecht en dan kijkt hoe jullie het samen kunnen oplossen. Misschien heeft hij nog een heel goed idee. Mocht je er uiteindelijk toch mee willen kappen staat de optie van je ouders in iedergeval wel open met zoieso de bovenstaande genoemde voordelen.

reactie Romy, Op 11-04-2014 00:49

By the way is het heel normaal dat je nu gaat twijfelen aan alles omtrent je relatie. Jij draagt je kindje en jouw moedersinstinct, hormon en verantwoordelijkheidsgevoel spelen op. Dat is heel normaal want je weet dat in korter dan een jaar jullie beide levens nooit meer hetzelfde zullen zijn en je dan moeder zult zijn. Velen vrouwen krijgen dan wrijving met hun partner omdat mannen toch heel anders omgaan met deze veranderingen dan wij. Het is goed dat je nadenkt over de toekomst maar zoals ik het al zei volg je hart en ga een goed gesprek aan met elkaar.

Site built by B-nuts