Zwanger, maar gevoelens voor mijn vriend gaan weg
Geschreven door Jenn, Op 07-04-2014 22:58
Nog heel af en toe heb ik een kleine tinteling in mijn buik als hij heel lief is, of mij verrast dat ik blij ben.
Maar afgelopen tijd is het aardig vermindert.
Nu ben ik sinds zo'n 8 weken zwanger en ik was helemaal blij!
Hij is pas jong, 18 en ik 21 (in augustus), we wonen niet samen nog, en willen dat gaan doen voor het kindje er is.
Misschien kan ik mijn opleiding voor november afronden, voor dat het kindje er is.
Nu ben ik heel erg aan het twijfelen of ik wel zin heb om samen te wonen, en of ik wel zin heb in deze relatie.
Ik hou best van deze jongen en we zijn nu 9 maanden samen, maar het is al 2x eerder uit gegaan, 1e keer heeft hij het uitgemaakt en was het weer aan binnen 2 dagen en de 2e keer heb ik het uitgemaakt toen ik geen gevoelens meer had, maar voor een andere jongen.
Toch kwamen mijn gevoelens weer terug toen mijn vriend erg zijn best deed. Dit was eind december gebeurd.
Nu begin april, zwanger, nog niet samenwonend, mijn ouders wonen 150 km verderop in de Randstad, weet ik niet wat ik moet doen.
Het kindje heeft een huis nodig, zonder mijn vriend kan ik niet een huisje huren, want hij verdient een minimumloon, met subsidies kunnen we ons goed staande houden.
Ik weet het even niet meer.
Ik ben af en toe chagrijnig, het geen zin meer in seks, of knuffelen, of zoenen (kijk ik laatste tijd al helemaaaaal tegenop!)
Ik ben gewoon niet meer gelukkig.
Dit merk ik nu al een tijdje, maar vooral sinds zo'n 3 weken.
Sinds 6 weken had ik ook al zo'n gevoel, maar toen viel het nog wel mee.
Hoe kan ik voor mijn kindje zorgen (en die van hem), zonder huis, mijn opleiding die hier nog is, als mijn ouders 150km verderop wonen...
Ik wil het niet uitmaken, want ik wil dat het kindje opgroeit met beide ouders.
Ik heb geen zin in veel met hem te zijn, want ik irriteer me aan hem, maar ik geef nog wel om hem, dus wil hem niet teveel afwijzen.
Ik ben eens in de zoveel tijd bij mijn ouders, en zij steunen mij wel, maar ik denk dat als ik vertel dat ik de relatie minder zie zitten sinds een tijdje, dat zij zullen zeggen dat ik een abortus moet plegen.
Zo lastig!
Ik moest dit echt even kwijt en ik weet niet wat ik moet doen.
Natuurlijk kan ik met hem erover praten.
Het helpt misschien ook dat hij mij afgelopen tijd (zelfs toen mijn oma net was overleden) mij erop heeft aangesproken dat hij zich niet geliefd voelt bij mij en hij vindt dat hij te weinig aandacht krijgt. Hij bedoelt het niet slecht, maar met de stress van het overlijden van oma, 2 weken tentamenweken van mijn lastige hbo studie en de zwangerschap kan ik dat er allemaal niet bij hebben.
Het is alsof ik niks goed doe. Het is heel vervelend voor hem, maar ik draag toch zijn kind, en daarom voel ik mij niet goed altijd en daarom krijgt hij niet altijd seks of zijn zin met liefde en knuffelen.
Het is zo lastig.. Ik wil een stabiele relatie, maar ik erger mij soms zo erg aan hem, omdat hij te kinderachtig is!
Ja, hij wordt 18 in augustus en ik word dan 21..
3 jaar verschil, daar ligt het waarschijnlijk aan. De relatie ging erg goed afgelopen maanden, en nu gaat het weer minder.
:(
Ik weet niet wat ik moet doen..