Geschreven door Wilma, Op 16-04-2014 13:22
Ik keurde vreemdgaan altijd af. Als je getrouwd bent, blijf je je partner trouw. Je legt een gelofte af en daar houd je je aan. Zo simpel is het. In ben al 17 jaar met een schat van een man getrouwd maar al jaren bevindt onze relatie zich in een sleur. Sex hebben we nauwelijks nog en we leven meer als broer en zus samen dan als partners. Prachtige kids hebben we waar we beiden enorm trots op zijn. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, alles wat ik wil krijg ik van mijn man. Niets is hem teveel. Vaak zegt hij me hoeveel hij van me houdt. Maar ik krijg diezelfde woorden niet over mijn lippen. Hij weet dat mijn gevoelens voor hem al lang niet meet hetzelfde zijn maar heeft er vrede mee. Ik had er ook vrede mee. Totdat ik besefte dat ik
smoorverliefd was op de leraar van een van mijn kinderen. Ik heb lang geprobeerd het te verdringen, maar dat werd steeds moeilijker. Ik had geen enkele controle meer over mijn gevoelens. Vorig jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem anoniem een brief geschreven. Daarna anoniem een sms. Ik had echter niet verwacht dat hij hierop zou reageren en probeerde te achterhalen wie ik was. Om een lang verhaal kort te houden, uiteindelijk is hij er dus toch achtergekomen wie ik was. Hij gaf aan dat hij niet verliefd op me was maar me wel erg aantrekkelijk vond. Hij vond het vervelend dat ik met zulke heftige gevoelens voor hem rondliep en wilde er graag met me over praten. Dat stelde ik enorm
op prijs. Ik ben naar zijn huis gegaan en na een heftig gesprek zijn we uiteindelijk in bed beland. Ik had daar al zo vaak over gefantaseerd en nu gebeurde het dus ook daadwerkelijk. En oh wat heb ik van hem
genoten... Ik wist niet dat ik nog zo intens van iemand kon genieten, van iemand kon houden. Het doet me dan ook erg veel pijn dat het hem eigenlijk alleen om de sex te doen is, terwijl ik zo gek
op hem ben. En dat is erg moeilijk voor mij, want ik besef me terdege dat hij me eigenlijk alleen gebruikt...We zien elkaar af en toe, enkel om sex te hebben. En ik kijk er elke keer weer zo naar uit. Ik word gek van verlangen naar hem. Diep in mijn hart hoop ik dat hij ooit meer voor me gaat voelen, maar ik betwijfel het. Hij zit zo gecompliceerd in elkaar en is gesteld op zijn vrijheid. Misschien is dat ook maar beter want ik zou bereid zijn om alles voor hem op te geven. Ook al weet ik dat ik daar heel veel
mensen mee kwets... Ondertussen geniet ik van elk moment met hem
samen en leef ik, van dag tot dag, naar elk moment toe dat ik weer bij hem
kan zijn. Anderzijds ben ik vreselijk bang dat het
moment komt dat hij er een punt achter zet... Dat zou ik niet kunnen verdragen, want ik kan gewoon niet meer zonder hem...