relaties

Eigenlijk ben ik al wel 14 jaar heimelijk verliefd op de man van een van mijn beste vriendinnen. Dat laatste was "toen" nog niet zo, dat is door de jaren heen ontstaan door een gezamenlijke vriendengroep. Ik ben nu zelf getrouwd en moeder en eigenlijk best gelukkig. Ik, mijn man en mijn zoontje, we hebben het goed samen. Maar toch denk ik altijd terug aan de tijd waarin ik hem, die ander, leerde kennen. We hebben elkaar toen (we waren nog jong) in het geheim ook gezien en ja, ook seks met elkaar gehad. Zoals toen, dat heb ik nooit weer meegemaakt. Zo passievol en zo natuurlijk. Hij was toen kort samen met zijn huidige vrouw en ik leerde toen mijn man kennen... Ik heb toen nooit uitgesproken dat ik hem echt heel leuk vond, dat ik enorm verliefd op hem was. En nu denk ik: ik heb mijn kans gemist. Hij past in vele opzichten beter bij me. Meer open, een prater, een doener, een ochtendmens, actief. En ja, het gras bij de buren is natuurlijk altijd groener, dat weet ik. Maar toch. Ergens denk ik te voelen dat we de "klik" altijd hebben gehouden. En das best lastig. Het is ons geheim, dat van die tijd, niemand mag het weten want dan is er oorlog... Het zou alles, maar dan ook echt alles, veranderen.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Anouk, Op 10-05-2014 13:47

Het klinkt als: het is zoals het is en accepteer het. Koester wat je hebt. Je zegt dat je nu best gelukkig bent. Dat is fijn en probeer dat geluk te vergroten door met je man en zoontje fijne tijd door te brengen! Het kan heel moeilijk zijn om gevoelens te hebben voor een ander, vooral als die ander ook vaak in de buurt is en je ook veel dingen ziet die beter lijken te matchen dan je eigen man. Weet dat de ander ook vast slechte eigenschappen zal hebben. Het geheim delen - of dat nou met je man is of met iemand anders uit je omgeving - lijkt geen goeie stap, omdat je daar waarschijnlijk meer mee kapot maakt. Wees blij met wat je hebt en ach, je ziet "de ander" in ieder geval nog eens. Die momenten mag je - heel stiekem - ook gewoon leuk vinden. Je bent maar een mens.

reactie Hans, Op 11-05-2014 17:31

Beste Nienke....best een openbaring die je doet...maar misschien sterkt de reactie van Anouk je, die ik geheel onderschrijf. De andere man heeft vast ook z'n nukken of onhebbelijkheden...je ziet dat echt pas als je dagelijks met elkaar omgaat. Spreekwoorden zijn zeer dikwijls ernstig waar...dat heb ik ervaren in de m'n levensjaren.(ben nu 64) Het gras is echt altijd groener bij de buren. Veel wijsheid! En liefde.

reactie Diabolo, Op 13-07-2014 22:39

Wat lijkt mij dat een nare sensatie; naast een vrouw te liggen, van te houden, mee te leven en een gezin te hebben, terwijl zij decennia lang naar een ander ligt te hunkeren. Niet de eerste beste "ander" maar de echtgenote van nota bene (één van) haar beste vriendin! Het wachten is feitelijk en gewoon op een gunstige "gelegenheid". Als dan de vlam weer in de pijp slaat zal ze gaan "offeren"! Die z.g. oorlogsdreiging is allicht de enige detergent in het verhaal. Terloops even: die andere beste vriendinnen van jou zouden ook best oppassen. De typering beste vriendin te zijn van Nienke is potentieel een soort kiss of death. In een vloeiende beweging is zij bereidt haar beste vriendin en haar eigen echtgenoot te belazeren! Ja, dat staat hier niet fijn romantisch, maar het is wel de ontnuchterende realiteit waar jij voor hebt gekozen. TiP: leuke oefening, draai de zaken even om en positioneer je man in jouw rol ! Hoe voelt dat? @Anouk, oprechte complimenten voor je gebalanceerde en begripvolle reactie! Met echt respect, maar ik zie het dus wat minder ruimhartig! Mensen maken keuzes. Het (nood)lot kun je meestal niet ontlopen of sturen. Maar achter je keuzes kun je staan of indien niet meer, deze corrigeren. Ja, daar kleven potentieel een hele rits (soms nare) consequenties aan, maar het geeft blijk van emotionele volwassenheid als je daarmee ook de confrontatie wilt aangaan. Onze maatschappij is helaas chronisch behept met onoprechtheid, bedrog en intellectuele lafheid. Fouten maken we allen maar het afwentelen van de consequenties daarvan op een ander is bon-ton maar verwerpelijk! Zeker als die anderen ook nog je dierbaren (denken te) zijn!

reactie Nienke, Op 02-08-2014 12:41

Beste Diabolo, ik voel me door jou zeer onbegrepen. Je reactie maakt me verdrietig en ik vraag me af of dat de bedoeling was. Zo ja: proficiat. Ik vind je erg veroordelend. Ik wacht niet op gelegenheid, op kans, ik ben helemaal niet van plan om "iets" in praktijk te brengen richting de ander. En het is niet zo simpel: ik ben getrouwd met mijn man, niet voor niks, maar omdat ik met hem verder wil en een toekomst wil opbouwen. Ik hou van hem. Maar ben ook mens, een vrouw, met gevoelens. En het lukt me niet altijd - hoe graag ik ook zou willen - die uit te schakelen.

reactie Diabolo, Op 17-08-2014 18:45

Beste @Nienke, het is niet mijn bedoeling om jou of wie dan ook verdrietig te maken. Sterker nog ik probeer me te verplaatsen in een ander. In het geval van jouw geheim, ook in die van je echtgenoot. Door schade en schande heb ik geleerd dat je tot minder egocentrische en meer heldere inzichten komt door je simpelweg (ook) te verzetten in die andere "mens". Persoonlijk zou ik het bijvoorbeeld een vreselijke gedachte vinden met eenvrouw te leven die al 14 (!) jaar verliefd is op een ander, een vroegere seks partner nota bene, maar die zegt een "toekomst" te willen opbouwen met mij!?! Die vrouw vindt bovendien dat ze haar kans gemist heeft. Die feitelijk haar eigen echtgenoot tekortkomingen verwijt, namelijk minder open, geen prater, geen doener, geen ochtendmens, niet actief te zijn (in vergelijk met haar geheime liefde) . Of althans dat in hem mist. Nienke, hoe kun jij echt van iemand houden met het gemis aan al de hunkeringen die bij die ander wel denkt te vinden? Moet je niet eerst eens goed en eerlijk nadenken over wat dat "houden van" in jullie geval echt behelst. Natuurlijk wordt dat wikken en wegen, optellen en aftrekken, maar ook definiëren wat opofferingsgezindheid in jullie relatie voor een functie vervult. Wat liefde, hetgeen niet noodzakelijkerwijs synoniem hoeft te staan voor houden van, in jullie leven inhoudt en dan doel ik niet alleen via de kinderen of zo!? Ik veroordeel je niet. Ik reageer op wat je schrijft en interpreteer dat natuurlijk ook niet strikt objectief. Ook ik begrijp waarmee je worstelt, maar ik kan het niet helpen dat ik gelijktijdig weer een uit elkander gerukt gezin zie opdoemen. Opnieuw meten met twee maten zie. Natuurlijk realiseer ik mij ook dat het niet gemakkelijk is (wellicht ondenkbaar zelfs) om met je man, op een geschikt moment, wijze en toon, te praten. Wie ben ik, maar ik zou het liever hebben dat mijn vrouw mij haar verlangens vertelde, dan dat ik het risico loop als surrogaat door mijn huwelijksleven te trekken. Ik leef met je mee, toegegeven niet op orthodoxe wijze!

Site built by B-nuts