relaties

Heb ik een fout begaan?
Ik ben 25 jaar oud en ik ben de vrouw van een militair. We zijn een half jaar geleden getrouwd en steeds vaker vraag ik mezelf af of dat wel de juiste keuze is.
Mijn man is een schat van een kerel met zijn hart op de juiste plek. Hij doet op zijn manier zijn best en dat waardeer ik in hem, toch voel ik mezelf door hem vanzelfsprekend genomen. Door zijn beroep is hij het gros van de tijd weg, nou ben ik nooit iemand geweest die goed tegen alleen zijn kan, maar door de jaren heen heb ik hier mee leren leven. Makkelijk zal ik het nooit vinden, maar hij was al militair voor ik hem leerde kennen en uiteindelijk is zijn manier van leven een keuze geweest waar ik me zeer bewust van was. Dit zegt hij ook met enige regelmaat 'jij koos voor een relatie met een militair', maar soms lijkt hij te vergeten dat hij ook koos voor een relatie met een burger...Doordeweeks zit ik eigenlijk continue alleen en neemt hij amper contact op en oefeningen zijn al helemaal een drama, misschien 2x per maand een hallo en hoe is het. Wanneer hij er wel is doen we eigenlijk niks, geen romantische tripjes, niet lekker uit eten, geen wandeling op het strand etc. Op de bank zitten, film kijken, maar wel verwachten dat ik met hem naar bed ga. Dit laatste kan ik niet meer, het laat me koud. Ik mis de affectie, het gevoel echt speciaal te zijn en iedere keer wanneer ik dit eeuwige probleem aankaart zegt hij er wat aan te doen, er gebeurd echter niks.
Wanneer ik mijn twijfels over ons huwelijk aan hem uit kijkt hij me bijna smekend aan, hij wil me niet kwijt, hij houdt zoveel van me...

Ik ben door de war. Ik ben nog jong, ik studeer over niet al te lange tijd af, maar mijn huwelijk voelt alsof het al een eeuw duurt. Het wachten op zijn beloftes doet mijn visie over hem veranderen. Ik hou zeer zeker van hem, maar als hij me alleen al een kus wil geven duik ik weg. Ik doe het niet eens bewust...
Ik zou mijn man nooit verraden, ik ben ontzettend trouw...alleen kan ik de steek van jaloezie niet onderdrukken wanneer ik een gelukkig stelletje zie.
Ik weet niet meer op welke manier ik nog van hem hou...

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Mooy, Op 11-03-2015 09:23

Hallo X, Je weet dus wat je wachten stond leven met een militair. Het wordt dan toch schipperen, accepteren en water bij de wijn doen zodat jullie per saldo allebei gelukkig worden als je tenminste een scheiding wilt voorkomen.

reactie zomaar iemand, Op 11-03-2015 13:01

Je bent niet de enige. En opmerkingen als 'je wist waar je aan begon' geven geen pas. Mijn man is voor zijn beroep ook vaak weg... ik weet al ruim 17 jaar niet beter. Ook zijn we vaak verhuisd... waar ik meer moeite mee heb is dat waar we wonen, dorpje in het oosten des lands, het in- en in ongezellig is.Het altijd alles alleen moeten doen, nooit eens met iemand gezellig kunnen kletsen , want alles is ons-kent-ons hier, dat breekt wel eens op.Vaak voel ik me ook meer dood dan levend, maar ja... een pasklaar antwoord is er eigenlijk niet, en tegen beter weten in hopen op nieuwe kennissen...misschien een goede vriendin heb ik opgegeven...als je hier met de hond gaat wandelen zie je altijd diezelfde hatelijke koppen...ik ben al blij als onze hond 1x per maand met een andere hond mag spelen, if ever.Tja... hoe lang nog.

reactie Mooy, Op 11-03-2015 20:54

Hallo Zomaar iemand, Ons-kent-ons kent als een hele grootte hechte familie. Wie wilt dat nou niet en vergezeld met een hond. Ik begrijp niet zo goed dat je eenzaam bent. Nou je hoeft je niet eenzaam te voelen want iemand in het zuiden van het land bied graag troost. Kom gezellig een bakje koffie doen. Liefs, Mooy

reactie Trees, Op 14-03-2015 18:58

Is er een beetje schaamte voor de omgeving? Het leven bied vele uitdagingen. Je kan altijd opnieuw beginnen, nieuwe mensen leren kennen althans als je niet gehecht bent aan je omgeving. Wanneer je ver weg bent besef je pas wat je mist.

Site built by B-nuts