relaties

Mijn geheim is dat ik al jaren meer van een andere man houd dan van mijn eigen man. Het betreft mijn eerste liefde. Die liefde is nooit overgegaan. Hij is mijn zielsverwant. Ik heb een soort spirituele band met hem. Het zit zo diep dat het pijn doet. Door omstandigheden hebben wij nooit de kans gehad om echt voor elkaar te kiezen. Het begon allemaal toen ik nog maar pas een jaar of 18 was. Nu alweer 25 jaar geleden. Het was liefde op het eerste gezicht. Zo van: pats boem!! Ik wist niet wat mij overkwam. Zo heftig was het. We hebben bijna 2,5 jaar een liefdevolle en passionele relatie gehad. We gingen helemaal in elkaar op en waren gek op elkaar. Zoiets hadden we allebei nog nooit ervaren. Maar..........dit alles gebeurde stiekem. Want het was een verboden liefde! Ik ben namelijk van marokkaanse afkomst met een moslim achtergrond. Dus zoiets kon en mocht niet. We leefden ruim 2 jaar lang in angst en onzekerheid, omdat het in geen geval mocht uitkomen!! Uiteindeljk werd onuithoudbaar en werden we als het ware"gedwongen" om afstand van elkaar te nemen. Het is niet te bevatten hoe pijnlijk en verdrietig dat was. We waren allebei verscheurd. 2 jaar later trouwde ik met mijn huidige man. Hij was mijn tweede keus. Want mijn eerste liefde droeg ik nog steeds met mij mee. Hij was altijd als een soort schaduw op de achtergrond aanwezig. In die jaren die daarop volgden kwamen we elkaar nog weleens tegen. En het voelde elke keer zo vertrouwd. En elke keer vertelden we elkaar hoeveel we nog steeds van elkaar hielden maar dat het nu eenmaal niet kon. En zo ging dat door dat we elkaar om de zoveel jaren toevallig weer eens spraken. Maar we hielden vol en leidden allebei ons leven. Tot 4 jaar terug. Toen kon ik niet meer. Het verlangen naar hem was zo groot. Ik weet nu nog steeds niet wat dat was. Het gebeurde buiten mij om. Ik miste hem zo erg en moest en zou hem zien. Ik had er zo'n behoefte aan om hem te zien. Ik was daar zo verdrietig om want ik wilde mijn man geen pijn doen. Hij mocht dit onder geen beding weten. Hij wist zelfs niet van hem bestaan af. En als ik ook maar iets zou laten merken dan was dat einde oefening. Hij zou hier nooit begrip voor hebben. Dat kan bij ons gewoon niet. Dat is gewoon niet bespreekbaar. Bovendien dacht ik ook aan mijn twee kinderen. Ook zij mochten hier niet onder lijden. Dus ik heb toen stiekem contact met hem gezocht. En tot de dag van vandaag zie ik hem nog steeds regelmatig. Ik kan niet zonder hem. Echt niet. Hij heeft een soort macht over mij. Net of ik verslaafd ben aan hem. De liefde is zo mogelijk nog dieper als 25 jaar geleden. Ik weet het gewoon niet meer. Want als dit ooit zou uitkomen dan ben ik alles kwijt. Ik weet me geen raad.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Kikoentje, Op 17-03-2015 12:55

Volgens recente ontwikkelingen is trio een opkomende trend. Ben jij geen trendvolger?

reactie Anoniem, Op 17-03-2015 16:24

Beste Kikoentje, met alle respect maar volgens mij heb je niet goed gelezen wat mijn relaas was! Je hebt het immers al zelf over "recente" ontwikkelingen. En als je goed had gelezen dan zou je zien dat dit al 25 jaar speelt! Dus niet bepaald recent. Wij begeven ons hier om ons hart te luchten en serieuze adviezen van andere te ontvangen, waar we mogelijk iets aan hebben. Als jij niet bereid bent om open minded te zijn en je te verplaatsen in andermans ellende, dan moet je ook niet andermans geheimen lezen!!

reactie Joyce, Op 17-03-2015 20:58

Jaloers??

reactie steenbok, Op 19-03-2015 21:04

Beste anoniem, wat zal jij het moeilijk hebben op het moment, en de reacties hiervoor moet je maar als lucht nemen, komt dat ze zelf niet weten hoe het voelt, maar pffff houden van twee mannen dat kan, maar dan wel op twee verschillende manieren, jou liefde voor jou eerste vriend is onvoorwaardelijke liefde die nooit meer weg zal gaan, en die is onvervangbaar, lijkt wel zielsliefde zooo diep en intens is die liefde, geniet van je tijd met hem op dit moment want het kan zo maar ineens weer voorbij zijn, en dan moet je weer loslaten, en dan ga je Door een heel diep dal met heel veel pijn en diep verdriet want dat gemis is ellende voor jullie allebij, het gaat tot diep in je ziel, of je moet keuzes gaan maken en je huidige partner gaan verlaten voor je WARE LIEFDE, maar wel moeilijk voor je want je houd volgens mij ook erg veel van je partner nu!!!!! Heel veel succes en veel sterkte ( ik weet wat je voeld) groetjes x

reactie Anja Wijs, Op 19-03-2015 22:14

Ik ben inmiddels ervaren wat'' de liefde'' betreft. WARE LIEFDE bestaat niet gedurende je leven komen en gaan mensen in je leven vanwege een reden en dat zijn je GROTE LIEFDES. Pas aan het einde van je leven kan je het hebben over die WARE.

reactie wat wijs, Op 19-03-2015 22:43

Anoniem voor jou je Ware / Grote Liefde!!! Ben er zuinig op die is er maar 1 in je leven!!!

reactie drhouse, Op 20-03-2015 00:48

Als ik het goed begrijp is het grootste struikelblok het feit dat jij, je familie en waarschijnlijk ook je man moslim zijn. Je bent geen 18 meer, maar rond de 43 jaar oud, dus ondertussen wijs genoeg om je eigen beslissingen te nemen. Vreemd gaan achter de rug van je man is nooit goed. Dus het lijkt me dat je gewoon een duidelijke keuze moet maken. Of je gevoelens volgen en waarschijnlijk breken met je hele familie, of breken met je jeugdvriend en kiezen voor je man en familie. (Trouwens je kinderen zullen er waarschijnlijk beter begrip voor hebben dan je misschien denkt). Ik zeg altijd "eerlijkheid en duidelijke keuzen maken boven alles, los van de gevolgen. Wat er ook gebeurt, je kunt in ieder geval jezelf recht in de ogen kijken als je voor de spiegel staat". Het is jouw leven, niet die van je omgeving.... Maak je keuze.

reactie Anoniem, Op 20-03-2015 04:32

Dank voor de laatste reacties. Het doet me goed te weten dat er ook mensen zijn die meedenken en meevoelen. Ik wil aan mensen die hier geen ervaring mee hebben, niet te snel te oordelen. Een situatie als dit is namelijk allesbehalve een pretje. Je kiest er NOOIT voor. Het overkomt je. En inderdaad je kan van 2 mannen houden, elk op een andere manier. En uiteindelijk alles goed voor jezelf op een rijtje zetten en een keuze maken voordat het te laat is. Maar in dit geval niet! Want het gekke is dat is dat ik niet het type ben van een "affaire" hebben. Ik ben juist het hele trouwe soort. En dat strookt niet met elkaar aangezien ik nu toch mijn man bedrieg. Maar ja, ik ben trouw! Zo trouw dat ik die ander nooit vergeten ben. Technisch gezien ben ik hem trouw, bedrieg ik hem! Zo voelt het voor mij. Want wat ik hierboven beschreven heb is natuurlijk de grote lijnen. Er is zoveel aan vooraf gegaan. En geloof me er is niets erger dan niet je eigen keuzes te kunnen maken. Er is niks erger dan dat andere de keuzes voor je maken. Dat je maar hebt te gehoorzamen. En het punt is, is dat ik het geluk heb gehad (of de pech het is maar hoe je het bekijkt), dat mijn huidige man een geweldige vent is. Ik had het niet beter kunnen treffen. Hij behandeld me als een prinsen. Ik hou zoveel van hem. Maar ja..........hij is HEM niet. Was hij niet zo'n lieverd geweest tja, dat had het dan, hoe gek het ook klinkt wel een stuk simpeler gemaakt. Al was het maar dat ik me dan niet zo schuldig had gevoeld ten opzichte van hem. Wij wilden elkaar vroeger zo graag, zo ontzettend graag. Maar kregen geen enkele medewerking. En in onze cultuur zwijg je en accepteer je dat. Je lijdt in stilte. We hebben besloten om dan maar uit elkaar te gaan. Besloten om onze ouders geen pijn te doen. We wilden onze beider thuissituatie niet te ontwrichten. We wilden het het risico niet nemen dat er over onze families geroddeld en geoordeeld werd. We wilden niet het risico nemen dat we verstoten werden. Want hoeveel we ook van elkaar hielden, we hielden ook allebei heel veel van onze ouders. En we begrepen waar de denkwijzen, handelen en angsten van die generatie vandaan kwamen. We konden ze simpelweg niet kwetsen. Hun geluk betekende meer dan ons eigen geluk. We respecteerden ze. Dus dan maar uit elkaar. Dan maar verstand op nul en je gevoel negeren. En nu? Nu is er nog steeds niet veel veranderd aan onze gevoel zoals ik al eerder zei. Nu kunnen we het niet meer opbrengen om ons gevoel te negeren. Het zit te diep. Mijn verstand schreeuwt steeds uit NEE,NEE, NEE. ga hier niet mee door. Dit kun je niet maken niet tegenover je lieve man, niet tegenover je kinderen. Maar mijn gevoel schreeuwt weer: maar ik kan niet zonder hem, ik hou zoveel van hem! Ja ik kan niet zonder hem. Maar het trieste is, ik kan ook niet met hem! Er is geen kant en klare oplossing. Er is geen kwestie van: je zal 1 van de 2 moeten kiezen. Er valt juist niks te kiezen. Die keuze is al gemaakt jaren terug al gemaakt. En dat zal ik moeten accepteren.

reactie steenbok, Op 20-03-2015 22:23

Och vrouwke toch!!! s' morgens om half vijf zit je al voor P.C dat zegt toch al genoeg pffff Ik leef helemaal met je mee, maar een ding is zeer zeker OOIT kom je nog ECHT samen, hou je daar maar aan vast. Veel sterkte en kracht toegewenst!!! Suc6

reactie Vissen, Op 23-03-2015 14:40

Hoi Meid, ik voel heel erg met je mee. Erg bekend verhaal ook. Ik zit momenteel zo'n beetje in hetzelfde schuitje. Ook ik Marokkaanse achtergrond, ook getrouwd met iemand die niet mijn grote liefde was/is om exact dezelfde redenen als die jij beschrijft. Niet uitgehuwelijkt, eigen keus die toch eigenlijk geen eigen keus is i.v.m. de redenen die jij benoemd. Ook ik heb nu jaren later contact met "my one and only", waar het nog meer mee klikt dan ooit tevoren. Het verschil bij mij is alleen dat mijn man een totale teleurstelling is gebleken. Ik weet niet precies wat jij onder "affaire" verstaat, maar wij zien elkaar alleen heimelijk om te praten, lachen, hart uit te storten, huilen en een bemoedigende knuffel. Verder willen we niet gaan. Die drempel is ons nog te hoog. Zoals je ziet kan ik je in dezen niet veel advies geven. Ik kan je alleen vertellen dat het helemaal niks uitmaakt of je een schat van een man hebt of een klootzak eerste klas, het blijft een slecht gevoel. Probleem is dat het zo veel meer raakt dan de kinderen, partner, familie en kennissen van de "vreemdgangers". Het betreft ook het bezoedelen van de familienaam, je eigen smetteloze naam waarvoor je altijd zo hard je best gedaan hebt, maar ook feit dat we moreel onethisch bezig zijn, wat totaal indruist tegen je inborst daar we in deze situatie terecht gekomen zijn omdat je bepaalde waarden en normen hoog in het vaandel hebt en je familie diep respecteert. Om nog maar ze zwijgen over het Godsdienstig aspect waar dit als bijna onvergefelijk gezien wordt. Het is zo makkelijk om een excuus te verzinnen waarom we doen wat we doen, maar bottom line is dat we gewoon verkeerd bezig zijn. Het zou erg hypocriet zijn om te zeggen dat het beste wat je kunt doen is gewoon vast te houden aan de keus die je gemaakt hebt in je leven en troost te putten uit het feit dat je die keuze destijds gemaakt hebt om de juiste redenen en dat er nu alleen maar nog meer van dat soort redenen bij zijn gekomen. Ik zeg hypocriet want helaas ben ik niet sterk genoeg gebleken die keus zelf te maken en alle contact te verbreken met de "2e man", al hoop en bid ik met alle macht dat ik daar ooit wel de kracht voor zal hebben. Ik neem je mee in mijn gebeden.

reactie Anoniem, Op 23-03-2015 22:22

Dank je wel voor jouw reactie vissen. En Oh wat ben ik blij dat jij in hetzelfde schuitje zit. Begrijp me niet verkeerd! Niet dat ik wil dat jij je ook in zo'n miserabele positie bevindt maar meer in de zin van: godzijdank, ik ben niet de enige. Ik ben niet de enige die slecht en verdorven is. Er zijn meer mensen die met dit probleem kampen en (uit machteloosheid) aan hun gevoel toegeven. Dus in de zin, dat er lotgenoten zijn. Dit helpt me toch om wat "soepeler en begripsvoller" naar mezelf te kijken. Maar zeker ook kritischer. Het doet me goed om te beseffen dat ik ook gewoon "menselijk" ben. Heel zwak, maar wel menselijk. Want hoe je het ook went of keert, het blijft natuurlijk een kwalijke zaak. En wat het kritische betreft: ik kan geen zelfmedelijden blijven hebben. Ik kan me niet als het slachtoffer blijven gedragen. En het doet me goed, dat er nu tegen me word gezegd: "meid we begrijpen je, maar je kan zo niet door blijven gaan." Dat is toch een soort duwtje in de rug voor mij. Want in het geval van een geheim zoals dit, kun je dat natuurlijk ook met niemand delen. Dus krijgt dan ook geen enkele raad of advies, van welke soort dan ook. Je staat er helemaal alleen in en je moet er op eigen kracht proberen uit te komen. Misschien heb ik wel gewoon iemand nodig die tegen mij zegt: "ben je nou helemaal door de ratten besnuffeld, waar ben jij in godsnaam mee bezig. Mens wordt eens wakker!!" En het is bizar dat het onthullen van een geheim als dit tot vele inzichten leidt! Want door reacties van anderen, en door daar weer over te denken, kom je tot het besef dat het eigenlijke geheim niet eens alleen het " ik hou van 2 mannen" geheim is. Want dat is zo simpel gezegd. Want dat is zo de simpelste zaak van de wereld. Het gebeurt overal om je heen. Nee het echte geheim is dat je in zo'n toestand een soort van dubbelleven leidt. Dat je leven eigenlijk 1 grote leugen is. Het echte geheim is, dat je als het ware uit 2 personen bestaat. Je kan nooit 100% jezelf zijn. Dat je geen moment rust hebt en je je zelf ten alle tijde afvraagt: tot nu toe is het altijd goed gegaan. But....... What if??? Het kan 99x goed gaan en dan de 100x keer goed fout. Dan wordt je inderdaad een keer door iemand gezien of gehoord die je heel goed kent. En neem maar van mij aan, dat het niet normaal wordt gezien, als een getrouwde/Marokkaanse/moslim vrouw in de armen van een andere vreemde man wordt gezien. Dat staat niet bepaald chique!! Hoe dan ook: ik ben nu op een punt gekomen dat ik heel erg kritisch naar mezelf kijk!! Ik begin steeds meer te beseffen dat het probleem niet bij mijn "2 mannen" ligt maar bij mezelf. Maar het is zo moeilijk. En het doet zoveel pijn!

reactie Lijder, Op 24-03-2015 20:27

Ik heb dit geheim nog even gevolgd en even afgewacht. Ik zit in dezelfde situatie, maar dan op een andere manier, in een andere cultuur, met andere normen en waarden, maar wel vergelijkbaar. Daarin meen ik je probleem te herkennen en wil je ook heel graag helpen, omdat dat nu eenmaal een van mijn karaktereigenschappen is. Samenvatting: je houdt van 2 mannen; eigenlijk maar een tikeltje meer van HEM, die ene man waarvan je weet dat het niks kan en mag worden, en je hebt een lieve man en kinderen thuis ... Je komt tot de conclusie dat je maar eens naar jezelf moet kijken .... en dat het jouw probleem is. Wat mij opvalt is dat je hele hoge eisen en strenge normen voor jezelf hanteert. Dat kan te maken hebben met de cultuurwaarden waarin je bent opgegroeid of je momenteel begeeft. Wat echt helend werkt zijn 2 dingen die ik heb gedaan. 1. Rouwen, sta het jezelf toe om te rouwen in de vorm van koesteren wat je in de geschiedenis hebt gehad, en daar in de toekomst afscheid van moet nemen. Voor mijn gevoel betekent dat het gemis ervaren, maar meer over rouwen en rouwfases, kun je googelen. Het is wel een individueel proces, dus dat moet je verder zelf doen. 2. symboliek. als ik een moeilijke fase heb, steekt mijn moeder voor mij een kaarsje op. Ik heb zelfs een heuse verzameling opgebouwd, bestaande uit objecten die voor mij iets symboliseren. Symboliek/riten/rituelen, zijn een onderschat middel in deze tijd ... Het geeft je houvast en vernieuwde zingeving. Troost je/verwerk! Er zijn meer mensen zoals jij, waar ik er een van ben, die ook een onmogelijke liefde kent, en elke keer als ik haar spreek is het weer raak. Het is zo'n fantastische vrouw dat ik niet en nooit zonder haar kan, terwijl mijn verstand wel anders zegt. Samenvattend voor jou en voor mij: rouwen en symboliek. En probeer in de tussentijd toch nog van HEM te genieten. Groetjes, van een ervaringsdeskundige.

reactie steenbok, Op 24-03-2015 22:04

Heel mooi geschreven van jou, hier kunnen veel mensen iets mee,,, maar.......(Je zegt, elke keer als ik haar spreek is het weer raak)??? Dus jij kan nu nog contact hebben met je soulmate? Dan vind ik het eigenlijk geen rouwen!!!! Rouwen is als je elkaar niet meer kan en mag zien, want de vrouw anoniem die met dit enorme probleem zit, mag en kan hem dan nooit meer zien toch???? En dat vind ik pas echt rouwen!!!!!

reactie Anoniem, Op 24-03-2015 23:09

Beste Lijder en Steenbok, allebei bedankt voor je reacties! Wat ik specifiek aan Lijder mee wil geven: geloof me, ik heb ALLES geprobeerd. En wat het streng zijn voor mezelf betreft: ik moet wel. Echt waar! Want ik hou dan wel van hem en kan niet zonder hem. Maar dat is niet iets waar ik trots op ben. Onder normale omstandigheden natuurlijk wel. Onder deze niet. Het is niet normaal, netjes, fatsoenlijk, ethisch, verantwoord, verstandig, waardig, eerlijk, en ga zo maar door wat ik doe. Ik keur het af, punt! En toch gebeurt het. Ik heb al eerder aangegeven dat een soort kracht mij drijft. Alsof ik buiten mezelf treed. Ik wil het niet, maar het gebeurt toch. Ik heb er geen controle over. Het is dwangmatig. Geloof me, ik ben heel principieel en recht door zee en ik kan niet tegen onrecht. Dus normaal gesproken zou ik dit nooit doen,het is mijn ding gewoon niet. Ik zou van mijn lang zal ze leven mijn man niet bedriegen. Daar ben ik het type niet voor. Maar HIJ was er al voor mijn MAN. Had ik hem niet gekend, maar rechtstreeks met mijn man getrouwd dan zou dit nooit gebeurt zijn! En dat meen ik oprecht. Ik WEET dat het nooit gebeurt zou zijn, want zoals ik al zei, daar ben ik het type helemaal niet voor. Ook ik heb dus rituelen gehad. Symbolisch dingen ven hem verbrand. Zelf hem symbolisch begraven!! Maar weet je wat het probleem was en nog steeds is............hij is gewoon ALTIJD bij mij. Echt waar, altijd als een schaduw op de achtergrond aanwezig!! Ik voel hem constant bij me, als een vanzelfsprekendheid. Ik voel het wanneer hij ziek is en wanneer het slecht met hem gaat. Vaak, heel vaak denken we op hetzelfde moment, hetzelfde. Terwijl er kilometers afstand tussen ons is. Vaak pakken we tegelijk de telefoon op om elkaar te sms'en. Op EXACT hetzelfde moment! Dus ik zou wel fysiek afstand van hem kunnen nemen. Maar geestelijk nooit. Dat is me nog nooit gelukt. Kort gezegd: ik kom gewoon niet van hem af! Het is echt geen hang naar avontuur. Of tekort aan aandacht of uit verveling, dat ik dacht: goh laat ik eens gezellig met mijn ex, waar ik nog steeds van houd, gaan chillen. Nee zo is het absoluut niet. Het is meer uit pure wanhoop, uit noodzaak zelfs. Want hij is een deel van mij!

reactie steenbok, Op 24-03-2015 23:43

Dan is het helemaal duidelijk wat jullie van elkaar zijn TWEELINGZIELEN onvoorwaardelijke liefde!!!! Een liefde die niet dieper kan gaan, zo puur en zuiver!!! ! Je zal je hele leven met hem verbonden zijn!!! Onvervangbaar!!!!!!....

reactie Traan, Op 25-03-2015 06:20

Dankjewel!!! Sorry dat je dit allemaal moet mee maken XXX

reactie Anoniem2, Op 28-03-2015 23:14

Beste anoniem, Ik heb zelfde probleem. Ook buitenlands afkomst. Door omstandigheden konden ik en mijn ware liefde niet samen zijn. We kennen elkaar 10jaar.ik ben inmiddels 4jaar getrouwd, heb 1kindje. Hij ook getrouwd en heeft 1kindje. We heb hebben sinds 1jaar weer tel contact. Hoeveel we ook van elkaar houden of verlangen, ik zie hem niet. Ik wil het zoooo graag, ik kan het niet. Ben bang dat her uit de hand loopt. Dus ik heb besloten voor mijn gezin te kiezen. Geloof me ik begrijp je helemaal. Veel sterkte.

reactie Jam, Op 29-03-2015 01:24

De beste keus!. Life is short and unfortunately some people have a lot of time to play game. Bye. Thanks! Enjoy the nice unique and special memories.

reactie Anoniem, Op 29-03-2015 11:06

Iedereen dank voor zijn lieve reacties. En geloof me of niet, maar ik heb er echt wel veel steun aan. Al die verhalen en bekentenissen van mensen die min of meer in dezelfde situatie zitten. En ik heb ook veel gehad een de diversiteit van "oplossingen" hier voor. Want hoe je het ook wendt of keert, ieder maakt op zijn eigen manier de keus, hoe hier mee om te gaan. Er is geen kant en klare oplossing. Je moet het op gevoel doen, doen wat voor jou het beste voelt. Het maakt dat ik mezelf niet meer zo'n slechterik vind. Want ook ik heb het recht om hier mee om te gaan zoals ik het op dit moment voel. Zoals ieder ander dat recht heeft! Het geeft me iets meer rust en houvast. Hoeveel pijn deze situatie ook doet, ik ben nu wel in mijn overtuiging gesterkt, dat deze issue blijkbaar iets is wat bij het leven hoort. Ik ben blijkbaar Geen uitzondering. Het "hele grote geheim" waar ik mee zit, blijkt achteraf eigenlijk helemaal niet zo groot. Het blijkt iets heel alledaags en normaal te zijn. Natuurlijk wel groot in de zin dat het nog steeds iets is wat ik thuis niet kan vertellen en wat absoluut nooit mag uitkomen. Maar niet groot in de zin van "iets unieks" wat alleen ik ervaar Ik ben blij dat ik op deze manier toch mijn hart kan luchten en mijn verhaal kan delen. Heel veel liefs voor iedereen die met mij mee leeft en zich met mij kan identificeren!!

reactie Cher, Op 29-03-2015 13:37

Respect to you all. Wat kleurt de mens het leven toch mooi :-)

Site built by B-nuts