relaties

Nou, daar zit ik dan. Hopeloos verliefd. Al jaren een zwak voor deze jongen gehad en als ik hem moet geloven hij ook voor mijn. Ondanks dat heeft hij in het verleden nooit aanstalten gemaakt in die richting. Sterker nog; de keren dat we alleen waren en dat hij mogelijkheid had was hij keurig afwachtend en netjes op het vervelende af. Toch broeide er iets tussen ons. Jaren hebben we elkaar sporadisch gesmst. Steeds voor een langere periode met lange tussenpozen van soms zelfs bijna een jaar. Vaak stopte het omdat hij ineens een dubbelzinnige opmerking maakte waarmee hij mij verwarde. Bedoeld ie hier nu iets mee of is de wens de vader van de gedachte? Als ik hem hierop aansprak was het vaak snel gedaan met het contact, om maanden later weer opnieuw te beginnen alsof er nooit iets heeft voorgevallen.
Jaren later ben ik om verschillende redenen maar getrouwd met een ander. De dag voor mijn bruiloft hebben we elkaar nog gezien. Dat was weer een periode waarin we elkaar veel spraken. Ik kon altijd bij m terecht. Wat er ook speelde hij kon alles altijd zo logisch en inzichtelijk maken. Voor mij was hij niet alleen mijn goede vriend. Hij was mijn mentor, vader, beste vriendin, dagboek alles in 1. Hij was en is de enige die mij door en door kent. Waar ik altijd alles mee heb kunnen delen en die altijd advies kon geven of op z’n minst een schouder om op te huilen en een luisterend oor. Zo ook dus de dag voor mijn bruiloft. Daar zat ik dan radeloos, bang dat ik de grootste vergissing in mijn leven maakte, bang voor de onwetendheid wat de toekomst zou brengen en hij zat naast me. Zelfverzekerd en kalm als altijd. Alles zou goed komen ik moest gewoon vertrouwen hebben. Verder heeft hij geen woord gerept over hoe hij zich voelde over dit alles. Nu jaren later bleek dat hij daar versteend op die stoel gezeten heeft. Verscheurd mijn verhaal aangehoord heeft en zo bang was dat hij me voor altijd kwijt zou zijn. Ik kan het nog steeds niet geloven; hoe kan iemand zo stoïcijns voor je staan en je troostend goed advies geven terwijl hij van binnen schreeuwde dat ik het niet moest doen? Ik heb destijds nog zo gezocht naar iets, al was het maar een hint waardoor ik wist dat ik er niet mee door moest gaan en dat ik het met hem moest proberen. Alleen was er niks, behalve dan goed bedoeld advies. Maar jaren later dus nog steeds contact. Ondertussen heeft hij uitgelegd waarom hij die avond niks kon zeggen. Hij was getrouwd. Hoewel we destijds alleen goede vrienden waren heeft hij me dat nooit durven vertellen, bang om me kwijt te raken. Ik probeer mezelf in te beelden dat dat toch wel wat moet zeggen. De realist in mij zegt juist: dat wil alleen maar zeggen dat hij je bespeelde. Jij bent altijd open en eerlijk naar hem geweest en hij besluit zoiets essentieels achterwege te laten, dat betekend dus dat hij een andere insteek had. Maar toch; we zijn jaren later en tot recent heeft hij nooit enige aanstalten gemaakt om meer van onze relatie te maken dan een hele pure, liefdevolle op respect gebaseerde vriendschap. Tot recent dus. Mijn huwelijk is gebleken waar ik destijds bang voor was: een grote vergissing. Hij heeft vanaf het begin alles meegekregen en altijd goedbedoeld advies gegeven en geprobeerd me weer richting mijn man te duwen, maar dat ging niet. Ik kan gewoon niet nog meer van mezelf blijven geven in een relatie waarin ik niks terugkrijg. Geen zekerheid, geborgenheid, humor, liefde of zelfs aantrekkingskracht. Het is een hol huwelijk, we leven langs elkaar heen en kunnen niet eens met elkaar praten. De keren dat we elkaar spreken loopt het uit op ruzie of gaat t over ons kind. Maar met mijn goede vriend is dat zo anders. Ik hoor m vaak dingen regelen voor z’n gezin of vrouw, stomme kleine vanzelfsprekende dingen zoals de boodschappen zodat zij niet hoeft te sjouwen, de kinderen meenemen om haar even te ontzien en rust te gunnen, alles van A tot Z regelen zodat zij zich nergens zorgen over hoeft te maken. Financieel is alles in kannen en kruiken en kan zij doen en laten wat ze wil. Zelf werkt ze niet, haar keus. Hij vind dat niet erg zolang ze zich inzet voor de kinderen. Hij is WEG van zijn kinderen, die komen in alles op de eerste plaats.
En toen gebeurde het; een paar maanden geleden zat ik zo in zak en as. Moe van al het gezeur, moe om zelf de kar steeds te moeten trekken, zelf alles te moeten regelen binnenshuis en buitenshuis, moe van alle verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik zat bij hem in de auto een beetje bij te komen van het alledaagse gezeik. Even alles vergeten en een bemoedigende knuffel. Alleen gebeurde toen het ondenkbare; zijn lippen op de mijne. Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen. We zagen elkaar vaker, waar we elkaar vroeger niet eens een hand gaven, knuffelden we nu minutenlang. Voor mij was het een gevoel van thuiskomen. Totaal geen berouw of gevoel dat ik verkeerd bezig was, al is dat het wel. Ik voelde me eindelijk veilig.
Meer is er niet gebeurd, maar sindsdien is het contact stroef. Hij doet alsof er nooit wat gebeurd is en of alles weer vanouds is. Maar ik kan me daar niet bij neerleggen. Heb een paar keer geprobeerd het onderwerp naar voren te halen, maar hij wil er niet over praten. Niet in die vorm dan. Het is niet zo dat hij het totaal ontkent, maar hij vind dat er niks veranderd is in onze verstandhouding, terwijl ik uit alle macht probeer niet te verdrinken in de emoties.
Probleem is dat ik hier met hem niet over kan praten. Hij is altijd mijn steun en toeverlaat geweest, ik besprak alles met hem hij weet elk detail van mijn leven. Maar nu ik met dit probleem zit kan ik niet bij hem terecht omdat hij leidend voorwerp is. Ik mis het zo erg dat ik bij m kon uithuilen en lachen en gewoon relaxen. Daarbij komt ook nog eens dat ik m nu op die andere manier mis. Die manier waarop je je geliefde altijd bij je wil hebben, omhelzen, kussen, praten en wandelen wanneer je maar wil. Bittere werkelijkheid is dat het onmogelijk is. Hij heeft zijn gezin en ik het mijne. Bitter is ook dat t nooit meer wordt als vroeger, waarbij we zonder verborgen agenda’s alles konden bespreken. We spreken elkaar nog wel, maar je voelt dat er zo veel zaken zijn waar we omheen draaien om het gesprek maar geen geladen betekenis te geven.
Sorry ik moest dit even kwijt. Ik zit al dagen stiekem te huilen omdat t zo’n uitzichtloze positie is en degene waar ik dit normaal aan kwijt kan is nu dus juist onmogelijk.

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie kreeft, Op 16-04-2015 09:09

Beste Blue wat is dit herkenbaar. ik had dit zelf kunnen zijn. de manier hoe je alles omschrijft en je gevoelens onder woorden brengt. ook ik heb/had zo'n vriend, vertelde alles tegen hem en zelfs zoals je vertelt hoe jullie voor het eerst zoende, is bij mij precies op dezelfde manier gegaan. ik ben gaan gooogle om te kijken of ik er iets over kon vinden waarom hij reageerde alsof er niks gebeurd was. ook dit ging dus precies hetzelfde als bij jouw. het enige wat ik heb kunnen vinden is dat hij waarschijnlijk dezelfde gevoelens heeft voor jouw maar dat hij weet dat het niet kan en het daarom wergdrukt en het er niet over wil praten omdat in zijn ogen het niks veranderd aan de situatie. zie het als zelfbescherming. ik kan me enigsinds wel vinden in die verklaring maar er blijven veel vragen. bijv. waar zegt hij dat niet aangezien we overal over konden praten. maar we komen dan te dichtbij als dus google. ik wens je heel veel sterkte Blue, je bent niet alleen misschien helpt dat.

reactie Blue, Op 16-04-2015 09:39

Beste Kreeft, heel erg bedankt voor je reactie. Inderdaad fijn om te zien dat ik niet alleen sta. Jouw (of googles) interpretatie van zijn zwijgen is inderdaad ook het eerste waar ik aan dacht. Temeer omdat de spaarzame keren dat ik er met hem over spreek hij aangeeft dat het geen nut heeft erover te beginnen. Dat we van dag 1 van elkaar hielden en dat de kus alleen maar heeft bevestigd dat we op ALLE vlakken bij elkaar passen. Feit is alleen dat timing ons hele leven al een bitch is om het maar grof te zeggen. Sommige dingen zijn gewoon not meant to be. Ik snap wat hij bedoeld ik was ook niet van plan verder iets met die wetenschap te doen, alleen lijkt het wel of hij het makkelijker kan accepteren dan ik. Wat mij weer het gevoel geeft dat het bij hem niet zo diep zit als bij mij, terwijl al zijn acties van de afgelopen 20 jaar juist het tegendeel bewezen.

reactie Frits, Op 16-04-2015 18:26

Hallo Blue, Wat een verhaal zeg. Het is speculeren omdat ik zelf zo'n situatie nooit aan de hand heb gehad. Maar mijn inschatting zou zijn dat hij een door en door fatsoenlijke kerel is. Een rots in de branding waar je op kunt bouwen. Gezien het feit hoe hij zich jaren heeft gedragen geloof ik niet een dubbele agendas. Zijn actie spreken een andere taal. Ik denk dat hij net zo verschrikkelijk met de situatie in de knoop zit als jij. En ook dat hij net zo gek is op jou als jij op hem. Maar je vertelde ook dat zijn kinderen alles voor hem zijn. Stel je voor dat hij nu voor jou zou kiezen. Dan komt er een scheiding en dan ziet hij zijn kinderen maar 1 keer in de twee weken in het weekend. Ik denk dat hij dat niet overleefd aangezien hij op en top vader is. En juist omdat hij een fatsoenlijke vent is is vreemdgaan niks voor hem en zijn gezin in de steek laten ook niet. Hij zit net zo in een spagaat als jij, denk ik. En hij wil er niet over praten omdat hem dat pijn doet. Ik vermoed dat zo de vork in de steel zit maar ik kan het uiteraard mis hebben. Gr Frits

reactie Fil, Op 17-04-2015 09:17

Hoe mooi is dit ''je kinderen zijn je alles '' en '' op en top vader''. Dat hoeft je Joost niet wijst te maken het is te merken en voelbaar. Kinderen en familie boven vrienden en alles en iedereen. Mooi! De fundering van een liefdevol kloppend hart van een gezin en de familie. Dat je vreest voor een eventuele scheiding dat je de kinderen minder gaat zien is begrijpelijk maar persoonlijk denk ik dat wat je ooit gezaaid heb zal je oosten en daar kan niemand tussen komen. Ook vind ik dat de deur ten alle tijden open moet staan en dat kinderen ook het gevoel moeten ervaren dat ze altijd welkom thuis zijn ondanks mama of papa in een nieuwe relatie zit. De kinderen gaan ook gelukkig verder met hun leven, willen jou ook gelukkig zien en ook jij verdient het hoe moeilijk je dat ook vind om samen gelukkig te zijn op een ander niveau dan als met je kinderen. En als je denkt dat je gelukkig kan worden met haar aarzel niet ga er voor. Ik weet wat ik voel en jij?

reactie Cher, Op 19-04-2015 18:42

Blue aan jou schrijven te zien, zit het je heel erg hoog. Sterkte!

reactie Blue, Op 20-04-2015 10:54

Ik wil iedereen hartelijk danken voor de getoonde interesse en reacties. Klinkt misschien raar maar het heeft me toch wel geholpen. Het is een troostende gedachte als meerdere mensen denken dat hij zich er net zo slecht onder voelt als ik en dat mijn mening ondersteund wordt dat het echt een fatsoenlijke kerel is, zoals ik altijd al dacht. (Nu maar hopen dat alle aannames kloppen :-)). Op de een of andere manier brengt het toch een soort rust in mijn hoofd. Ik kan het een plaats geven en denken; hoe mooi is de wetenschap dat er iemand is die altijd klaar voor je zal staan, je door en door kent en altijd van je zal houden en waar je altijd op terug kan vallen no matter what? Dat je niet blijft hangen in de negatieve gedachten die komen als je denkt "wat als?" , maar alles juist ziet als een verrijking van je leven dat je het geluk hebt om zo iemand in je leven te hebben, die je overal weer bovenop zal helpen en een bondgenoot voor het leven zal zijn. Dat je gezegend bent om iemand in je leven te kennen waarbij het bijna onmogelijk is om afscheid van te nemen.

reactie Cher, Op 20-04-2015 12:47

Mooi- traan - geëxcuseerd v.aannames:-)

reactie Cher, Op 20-04-2015 12:55

Wat een mooie aanvulling en opluchting Blue. Hoe dankbaar kan een mens niet zijn. De mens zal vaker zijn excuses moeten aanbieden omdat ze mensen zoals jij opzadelen met hun aannames. Mijn X heb je.

Site built by B-nuts