relaties

Beste allemaal,

Vorige jaar heb ik een geweldige relatie gehad met een super lieve vrouw. Helaas is zij getrouwd waar veel meningen van zullen komen.
Voor je die uitspreekt moet je weten dat ik alles maanden lang heb afgehouden. Haar terug gestuurd heb naar haar man. Keer op keer weer. Relatie therapie heb voorgesteld etc.
Uiteindelijk groeiden onze beide verlangens naar elkaar toch. En hebben we een van onze affaire een relatie gemaakt waar we openlijk vooruit gekomen zijn.
Je moet weten dat ik vrouw en lesbisch ben. Zij kennelijk nog erg op zoek naar zichzelf.
Ze heeft voor haar huwelijk gekozen, ondanks dat, zo zegt zij, zij daar haar geluk niet vind.
We zijn nu ruim twee maanden verder. Uit respect voor haar keuze (en haar man) doe ik mijn uiterste best op afstand te blijven. En ik kan je vertellen dat dit heeel erg moeilijk is. In onze tijd samen hebben we zo ontzettend veel moois gedeeld en zoveel gevoelens gekend. Dat is niet uit te leggen.
Allebei hebben we het er heel erg moeilijk mee elkaar los te laten. Langer dan een week geen contact kunnen we tot op heden niet.
Ik voel me schuldig naar hem, omdat hij slechts deels van de waarheid kent.
Ik hou zielsveel van haar en weet niet hoe ik haar los moet laten (ook omdat ik dat niet wil)
En contact hebben is soms zo moeilijk. In aanvang heeft twee maanden geleden voor hem gekozen en onze relatie beëindigd. Ze kon het niet meer een 'dubbel' leven.
Onlangs heeft ze me laten weten dat ze van mij houd maar ook van hem en wil niet scheiden maar een relatie met mij erbij. Ze wil niet kiezen omdat iedere keuze haar deels ongelukkig maakt en vind dat wij maar moeten uitmaken of wij daarmee kunne leven. Beide kunnen we dat niet.
Ik vind t hartverscheurend te horen hoe ongelukkig ze is, maar wel in dat ongeluk blijft zitten. Hoe graag ze terug zou willen naar een jaar geleden en de gevoelens die we toen samen ervaren, maar wel in haar huwelijk blijft.
Ik mis haar enorm...de rust die we samen voelden en hoe veilig en vertrouwd het voelde als we samen waren wat we dan ook deden. De lach op haar gezicht en de stralende ogen die puur geluk toonde.
We zien elkaar nu niet meer, dat kan ook iet want dan gaat t weer mis, maar hebben soms contact vinden app of telefoon.
Het doet pijn nu te doen of we elkaar iet meer kennen of wel contactverbod hebben. Oppervlakkig blijven lukt niet echt en verlangen is groot.
Ze laat me weten dat ze mij ook mist en onze tijden samen...maar ja.
Wat moet of kan ik ermee...
T is zo bizar. In wil zo graag samen onze idealen nastreven, maar ten koste van wat?
Iemand die dit herkent? Of me kan adviseren?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Koenraad, Op 05-06-2015 15:04

Best ScpM, waarom wil je haar exclusief? Waarom ontzeg je jezelf en haar het geluk? Weet je dan niet dat dit de beste jaren van je leven zijn? Weet je niet dat het voorbij gaat en dat je dan altijd zonder zult moeten blijven? Het is geweldig nieuws dat je vriendin haar keuze heeft gemaakt en dat ze jullie allebei wil. En als haar man net zoveel van haar houdt zal hij dat uiteindelijk accepteren, daar hoef jij je niet verantwoordelijk voor te voelen. Ga ervoor, gun haar die man, gun die man aan haar en vooral: gun jezelf dit geluk. Het is allemaal ok. Liefs Koen.

reactie ScpM, Op 10-06-2015 23:04

Hoi koen, Soms zou ik willen dat t zo makkelijk was. Ik gun een ieder zijn geluk, maar ben ook een erg integer persoon. Ik wil haar bier per defensie exclusief. Maar ik kan ook niet liegen en doen alsof ik van niets weet. Een relatie moet wat mij betreft gebaseerd zijn op liefde en elkaar loslaten in elkaars keuzes. Ik ben hier niet alleen in en doe mezelf te kort als ik hier toekomst in blijf zien. Aanzien hoe diegene die van je houd en van wie ik houd kiest voor een leven waarin ze niet gelukkig is, is moeilijk te accepteren. Wel fijn erover te praten btw! Maar zoals gezegd ik ben hierin niet alleen en iemand laten vechten voor een relatie die geen inhoud meer heeft kan ik niet aanzien.

reactie peter4, Op 11-06-2015 12:17

Beste SepM,In de eerste plaats zou ik het ronduit onfatsoenlijk vinden,als iemand jou onder deze omstandigheden zou durven veroordelen.Als jouw beminde een gelukkig huwelijk had gehad en een korte affaire met jou had beleefd en dat betreurde,was het wat anders geweest,maar in haar huwelijk is zij ongelukkig en bij jou zou zij dat geluk wel vinden.Ik vermoed,dat zij onzeker is en teveel opziet tegen de problemen,die een scheiding met zich meebrengen.Ik weet niet zeker of er kinderen waren,die zouden aan haar ex-man worden toegewezen.Hij zou zelfs kosten voor kinderonderhoud kunnen eisen.Hoe dan ook,elke relatietherapeut,die haar ongelukkige situatie zou horen zou haar,vermoed ik,adviseren voor jou te kiezen,maar zij kiest (nog?)liever voor de zekerheid.Ik zou zeker geen einde maken aan jullie verhouding,niet te geforceerd aandringen,haar,wanneer je haar ontmoet,zo veel warmte en liefde geven,dat zij hopelijk de knoop in jouw voordeel doorhakt.Ik hoop,dat jullie erin slagen,een samenzijn te regelen,liefst op regelmatige basis.Dat zal wel wat "stiekem gedoe"van haar vergen,maar als zij een echte levenskameraad voor jou is,heeft ze dat er vast voor over.En mocht haar man er dan toch nog achter komen,so be it.Moeilijk hoor,ik kan je alleen maar heel veel succes wensen! Peter4

reactie ScpM, Op 11-06-2015 17:41

Hoi Peter, Wat ene hartverwarmende reactie. Ik voel me eindelijk begrepen door iemand. Inmiddels heb ik haar laten weten met hem in gesprek te willen. Ze hield me niet tegen. Totdat ik een behoorlijke brief aan hen beide gestuurd heb. Toen sloeg de paniek toe. Ze wilde niets meerdaagse is ze natuurlijk alweer op terug gekomen en heeft me haar paniek reactie bevestigd. Ik denk oprecht de liefde van in leven gevonden te hebben. Hij echter laat onder geen beding los, wat haar angst voed. Even was er sprake dat zij niets meer met me te maken wilde hebben, toen wilde hij plots praten. Hij heeft zogezegd alles voor haar over. Maar loslaten zit er niet in. Vervolgens hem erkenning gegeven. Natuurlijk weet ik dat hij alles voor haar over heeft, dat hij zo ontzettend zijn best doet. Hem geadviseerd terug met elkaar in contact te komen. Zegt hij gewoon. Ik weet niet hoe?!! Is dat een hulpvraag? Ik heb alles al gepobeerd, vooral anderen met hen te laten praten , vrienden, ouders. Iedereen laat t maar gebeuren. Ben ik dan echt zo gek dat ik dit niet kan laten gebeuren? Dagelijkse verteld ze me hoe graag ze dood zou willen, omdat ze ongelukkig is en geen uitweg meer ziet. Maar ze blijft daar wel. Moet ik dan echt degene zijn die hem vertellen moet dat hij haar los moet laten? Als we geen contact hebben zij en ik, is zij keer op keer de eerste die me opzoekt. Ik voel een enorme hulpvraag. Ofwel help mij mijn huwelijk te redden en laat ons met elkaar in gesprek komen. Ofwel ik weet biet hoe ik hem duidelijk moet maken dat ik niet gelukkig ben. Hij vecht zichzelf kapot voor een huwelijk waarvan zij mij verteld dat er geen liefde of intimiteit meer in zit. Moet ik dat dan laten gebeuren? Ik ben weet t niet meer...

reactie peter4, Op 13-06-2015 13:05

Tjezus,SepM,wat een ellende,Nee,dat mag ik niet doen,je als leek in deze diepe problematiek proberen te adviseren,Het klinkt misschien vreemd,maar daar hier nu ook een zelfmoordrisico aanwezig is,zou ik om te beginnen gaan praten met jouw,of als dat zou kunnen,haar huisarts en/of eventueel maatschappelijk werk,de dokter weet uiteraard,hoe dat contact te maken.Wat moet je vriendin en jij zelf trouwens ook,in de knoop zitten met jezelf en het hele leven.Ik zou er zelf gestoord van worden,als ik in zoiets terecht kwam.Wat vreselijk jammer,dat zij de knoop niet kan/wil doorhakken.Als interventie van buitenaf niet zou lukken,zul jij dan toch,hoe moeilijk dat ook voor je zal zijn,een gesprek met hen moeten aangaan.Wow,dit raakt zelfs mij heel diep,was er maar iets,wat ik voor je kon doen,maar helaas,dit is 'te groot' voor mij.Zoek alsjeblieft hulp,ik ben ,in dit geval:helaas,niet gelovig,anders zou ik voor je bidden.peter4

reactie ScpM, Op 13-06-2015 18:23

Hoi daar ben ik weer... Heel erg fijn dat er op gereageerd word! Dagelijks wel weer een verandering. Vannacht heerlijk ontspannen en eerlijk met elkaar aan de telefoon gezeten. Afgesproken elkaar los te laten (alsof wanneer je dat afspreekt het ook loslaten is, maar oke) Zij vind dat zij voor zichzelf uit moet zoeken hoe of wat en wellicht hard onderuit moet gaan, zonder mij, zonder mijn steun. Afgesproken dat we geen contact hebben, niets, zodat zij kan uitzoeken wat er nog is tussen hen. Grote waardering voor. Ze hoopt net als ik op en goede afloop en met goed bedoeld zij zo zegt ze een samenzijn met mij. Haar laten beloven dat zij daadwerkelijk met hem en haar psycholoog in gesprek gaat. aan zichzelf gaat werken. Natuurlijk slaat wantrouwen enigszins toe. Is ze echt zo eerlijk naar me? of gewoon bang dat ik zaken op tafel gooi war hij niet vanaf mag weten...Ik weet immers niet wat daar besproken word. noem het gek, noem het wat je wilt, maar ik heb er alle vertrouwen in. Wachten ga ik niet. Ik weet wat komt dat komt. Vertrouwen plots helemaal op mijn gevoel Vreemd genoeg voel ik me (nu) sterk en ik hoop dat ik dat gevoel nog lang houden mag. Helemaal loslaten zal ik zeker niet doen, met alles wat er speelt. Van de week heb ik haar psycholoog gebeld, die nam niet op. Loslaten maar weer, maar het bleef vreten. Dus nog eens gebeld. Dat weet ze niet, maar ik weet zeker dat ze dat niet erg vind. na de paniek van mijn eerdere brief, wilde ze niets meer met me te maken hebben. een hele dag niet. daarna realiseerde zij zich dat ik haar slechts helpen wilde. Het lijkt een eye opener. Ik zal slechts nog een gesprek met haar psycholoog hebben, om me ervan te verzekeren dat zij had aan de slag gaan met haar innerlijke ikkie. Mijn zorgen uiten en wellicht indien mogelijk wat handreikingen doen. Voorzichtig want ik wil natuurlijk niet het contact tussen hen beide (wat er eigenlijk nog helemaal niet is, maar je snapt het) in de weg staan. Ik voel dat het tijd is voor groei, dat zij klaar is om aan zichzelf te werken. Mocht ik ergens het idee opvangen dat dat niet werken gaat...ben ik jou peter4 dankbaar dat je me bevestigd in mijn idee alles op tafel te gooien en het gesprek aan te gaan. Houden van is loslaten, nooit gedacht dat ik daar zo me geconfronteerd zou worden, maar het is waar. Ik wens het niemand toe. Mijn liefde is onvoorwaardelijk en als haar geluk elders ligt, maar niet zonder meer werkt, zal ik er evengoed voor haar zijn. Ik begrijp de zorgen van de mensen die dit meelezen. Hoewel ook ik soms wat in paniek raak, zij in de zorgen niet nodig, haar hart ligt in goede handen. Een moeilijke tijd te gaan, maar ook een mooie waarin op hoog niveau, geleerd word, zal jullie op de hoogte houden! X

reactie peter4, Op 13-06-2015 20:01

Hallo,SepM,nee,ik zie het toch niet goed(genoeg),achteraf.Het zou mijn reactie geweest zijn,als haar gevoelens voor haar man helemaal of grotendeels waren verdord.Maar juist omdat die gevoelens er nog wel zijn,wordt zij door twijfel verscheurd.Daarom is 'gewoon weggaan"ook geen optie,jullie zullen hoe dan ook met elkaar in gesprek moeten komen om samen een richting te vinden.Alleen in een ciché-pornofilm zou daaruit een driehoeksverhouding voortvloeien,in de praktijk lijkt "delen",zeker voorlopig,volkomen onbespreekbaar,maar iets in die richting zou een begin kunnen zijn.Hoe ieders gevoelens zich verder ontwikkelen zal dan het verdere verloop bepalen.Hoe zouden jullie nou toch bij elkaar kunnen komen,vooral omdat niet iedereen dat wil.Je zou eens contact kunnen opnemen met je vriendin's huisarts,uitleggen wie je bent en welke betekenis je hebt voor zijn patiente en vragen of je eens met hem/haar mag komen praten,ook al ben je geen patient.Desnoods zul je zelf dat consult moeten betalen.Misschien dat zo,via die weg,iemand(arts,assistent,maatschappelijk werkende,.....)iemand zo'n gesprek kan voorbereiden in overleg.Duivels gecompliceerd,maar in dit geval zie ik ook geen andere mogelijkheid.Wat zwaar voor jullie alle drie,Sterkte,peter4.

reactie ScmP, Op 14-06-2015 10:00

Toch even snel een reactie. Of zij daadwerkelijk nog gevoelens heeft voor haar man, betwijfel ik. Zij heeft een kind en die is natuurlijk het belangrijkste. Uitkomen voor je geaardheid (ze zegt lesbisch te zijn) is niet makkelijk. Helemaal niet al je al in een huwelijk zit en een kind hebt. Wat zij bij hem nog vind is toekomst als in het perfecte plaatje. Ze houd van hem ja. Maar de liefde is er niet meer. het is meer een kwestie van weten wat je hebt en daar genoegen mee nemen ten behoeve van je kind die een papa en een mama verdient. Zie het als ene broer zus relatie. Weggaan maakt onzekerheid, wat als het niet werkt, wat doe je dan je kind aan? Gelukkig zegt ze niet te zijn, maar duidelijk is het nog steeds wel voor de kleine. Het vertrouwen is ernstig geschaad. Ze wil mij geen hoop geven en dat is in haar te bewonderen. Als zij het gevoel wat ze nu voor mij heeft ook bij hem zou kunnen vinden gun ik hen dat. Tegelijkertijd wet zij dat zij in dit huwelijk nog niet het geluk gekend heeft wat zij zo verdiend. daar is niemand schuldig aan. sommige dingen kun je van te voren niet weten. Maar als het huwelijk (zo) goed geweest zou zijn, was ik nooit zo ver gegaan. Als je in je huwelijk je verplicht voelt zo nu en dan je benen te spreiden en een paar minuten af moet zien, maak je volgens mij verkeerde keuzes. Hoe moeilijk de keuze voor iets anders ook zijn moge, dat is onmenselijk in mijn ogen. aan de andere kant ook wel normaal voor hen. Je vergeet de mensen, maar niet de gevoelens die je zij je gegeven hebben.

reactie peter4, Op 14-06-2015 10:04

Nog heel even SepM.Moet me toch even van het hart,nu ik alles nog eens helemaal doorgelezen heb.Het blijft maar de mening van deze oude man,maar voor mij ben jij een warm,goed mens,mijn respect,bewondering zelfs.Sterkte en hopelijk geduld en rust,hopelijk worden je begrip en wijsheid beloond in de toekomst en vinden jullie alsnog je geluk.peter4

reactie Scpm, Op 18-06-2015 20:33

Hoi Peter, Bedankt voor je opsteker. Afgelopen vrijdag elkaar gesproken aan de telefoon. Ze vroeg me haar los te laten, omdat ze zelf vallen moet, zonder mij. Ik heb haar gevraagd dan wel met de psycholoog te praten, met hem en haar kind niet meer met verhalen over mij aan mij vast te laten houden. Ik ben in slaap gevallen aan de telefoon, sindsdien geen contact meer. Ik doe erg mijn best dat vol te houden. Het vreet aan me. Een groot gemis, eeuwige innerlijke onrust geen plek waar ik me op mijn gemak voel. Ik houd mezelf maar voor dat ik hier goed aan doe, maar ondertussen.... Doorzetten maar

Site built by B-nuts