relaties

Er zijn geen worden om te beschrijven hoeveel ik je mis. Hoe graag ik je nu bij me wil hebben, weg wil kruipen in je armen en me helemaal laten gaan in je kus. Niks meer voelen van de constante pijn en het schuldgevoel, nergens meer aan denken. Gewoon dat goddelijke gevoel dat er niemand anders op de wereld is dan jij en ik en dat er buiten die omhelzing niks bestaat. Elke keer als ik besluit je te vergeten en te doen wat het juiste is, me te concentreren op wat ik wel heb en mijn uiterste best te doen om die situatie te verbeteren zodat de mensen om me heen wél gelukkig zijn, gebeurd er weer wat of wordt er weer een opmerking gemaakt die alle moeite teniet doen. Ik voel me zo miserabel. Niet gelukkig want ik zal nooit echt met jou zijn en niet gelukkig omdat elke poging om het lot dat ik moet dragen beter te maken keer op keer met voeten wordt betreden door de persoon waar ik mn best voor doe. Het lijkt allemaal zo nutteloos dit leven. Het heeft geen zin. Ik loop in rondjes. Moet ik hier soms lering uit trekken. Mijn hele leven heb ik vast gezeten aan iets. Word ik belemmerd om echt gelukkig te zijn. Als kind was dat de striktheid van mn ouders, later mijn eigen waarden en normen en een immens verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen, nu is t een huwelijk plus natuurlijk een onmogelijke liefde die tot een doodzonde leidt. De enige keren dat ik echt, echt volledig gelukkig was waren de momenten met jou. En zelfs nu ik dit schrijf schaam ik me ervoor omdat ik weet dat ik eigenlijk zou moeten zeggen dat dat het moment was dat mijn enige kind gezond geboren was. Ben ik echt zo egoïstisch?

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie Duikbootje, Op 15-07-2015 15:17

Jouw verhaal grijpt mij zeer aan kneusje. Het is voor mij zo herkenbaar en invoelbaar. Ik heb ook een onmogelijke liefde gehad en ik hou nog steeds zielsveel van haar. Advies is niet waar je naar op zoek bent, maar vanuit ervaring kan ik je wel het volgende vertellen: bedenk een ritueel, een symbolische repeterende daad. Als ik iemand zeer lief heb, dan steek ik snachts een kaarsje op in een voor mij speciale houder. En in het pikke donker zie ik dan dat vlammetje dansen op het wit van de waxine. Het geeft weinig warmte, maar als je er dicht bij bent kun je het voelen. Maar het licht wat het uitstraalt in het pikkedonker, en zich een weg baant door de houder, met de schaduwen die het oplevert grenst aan magie. Je moet weten gedachten zijn krachten. Ik wil voor jou iedere nacht een kaarsje opsteken, en hoop dat jij dat ook doet. Rituelen zijn in deze tijd niet meer modern, maar ieder volk iedere cultuur had rituelen. Dit is mijn ritueel. Dat is 1 ding om deze zeer moeilijke fase te verwerken; je zit immers in een immens rouwproces. Het tweede wat ik je wil zeggen is dat je steun moet zoeken, van die Belangrijke Ander. Ik heb in middels steun gezocht en gevonden en ik wens je toe dat jij ook een Significant Other; een doorslaggevende ander kunt vinden, waarmee je met jouw geheimen en strubbelingen terecht kunt. En onthou: “gedeelde smart is halve smart”. Het blijft een plattitude, maar waar is het wel. Het ga je goed …. Ter nagedachtenis ga ik nu alvast een kaarsje opsteken voor mijn verloren onmogelijke liefde en ik heb spijt dat ik haar niet een laatste vraag heb gesteld om haar weer in haar kracht te krijgen: “Wat zou de Leeuw in deze situatie doen?”

Site built by B-nuts