relaties

ik ben een 37 jarige man, getrouwd met mijn 1e liefde en heb 2 kinderen Ik heb dus alles, ben gelukkig, kom niets tekort, veel reizen, een gelukkig gezin...
En daar stond ze dan plots een paar jaar gelden: een nieuwe collega, 12 jaar jonger en verloofd. Vanaf de 1e kennismaking was ik verkocht. Geleidelijk aan groeiden we naar elkaar toe en de spanning tussen ons was zo voelbaar en bijna ondraaglijk. Uiteindelijk, na 2 jaar, bekenden we beide onze liefde voor elkaar. we voelden ons zo gelukkig maar ook schuldig tov onze partners. Fysiek hebben we niets gedaan ook al was het verlangen zo groot. Na een paar weken hebben we het thuis opgebiecht en hebben we voor onze partners gekozen. Periodes van veel verdriet en pijn braken aan. Ik wist niet dat een gebroken hart zoveel pijn kon doen. Sinsdien hebben we getracht om als vrienden verder te werken. Nu zijn we een paar jaar verder en overweeg ik al het vriendschappelijk contact en gesprekjes over hoe het weekend geweest is of wat we in het weekend gaan doen te stoppen. Maar dit is zo moeilijk om elkaar te negeren en zuiver over enkel zakelijke dingen met elkaar te spreken. Ik denk nog regelmatig aan haar in het weekend en ben dit beu aan het worden dat ze niet volledig uit mijn hoofd verdwenen is. Het ware beter geweest dat we ander werk hadden zodat we elkaar nooit meer zagen maar dit is niet aan de orde. Dus vrienden trachten te blijven of gewoon elkaar als collega's behandelen (terwijl dit ook niet goed voelt)?????????

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie steenbok, Op 30-09-2015 21:17

Heel knap van jou dat je het verteld hebt tegen je partner, zou iedereen eigenlijk moeten doen, en fijn dat je een goede relatie hebt en een fijn gezin waar je elke dag van geniet, koester dit.... want er is niets waar je gelukkiger van wordt!!! komt door de verliefdheid, dat je in z'n moeilijk pakket bent gekomen, want wat jou overkomen is enkele jaren geleden dat is bijna niet te onderdrukken, vergeten zal je het nooit, maar je moet verder met je leven, en elke dag er mee geconfronteerd worden lijkt me erg moeilijk, het wordt zo elke dag gevoed, het beste is toch ander werk gaan proberen te zoeken, hoe moeilijk ook voor je, ze zeggen toch altijd uit het oog uit het hart , dan heeft het wel de tijd dat het zachtjes aan zal gaan slijten!!! Dan Geef je het uiteindelijk een mooi plaatsje in je hart, en dan kun je pas weer verder met je leven! En voor de 100% genieten van je gezin!!! Succes!

reactie Steenbok junior, Op 01-10-2015 06:39

Maybe you are right. I believe in what is ment to be will be. A very difficult situation. Enjoy and keep the goodnemories and have no regret but feel blessed with this valuelesson in your life.

reactie LiVed, Op 11-10-2015 19:15

Al eens aan een hersenoperatie gedacht ? Niet dat de chirurg wilskracht kan implanteren, maar wel wat doorknippen zodat je herinnering vervaagd en hupsekee ze is uit je hoofd is en je opnieuw kan beginnen. Gekheid terzijde en even ernstig. Over geneeskunde gesproken, volgens mij ben jij een wandelend medisch wonder. Iemand die blijkbaar (rechtop) kan lopen zonder ruggengraat!?! Ik heb maar een echte suggestie, zoals de Britten zo mooi zeggen "put yourself together and behave as real man. Toon karakter !!

reactie Bisonkit, Op 16-10-2015 16:25

Herkenbare angstdriften. Gaat niet over :-)

Site built by B-nuts