werk

Ik ben bijna klaar met mijn promotie en ben er in de afgelpen 4 jaar van overtuigd geraakt dat mijn begeleider een vorm van autisme heeft (Asperger's syndroom). Ik heb eerdere persoonlijke ervaring met autisme en hij voldoet aan bijna alle criteria. Het is een hel geweest om voor hem te werken omdat hij geen feedback geeft en andermans werk heel negatief ziet. Hij kan zich niet in mensen inleven en misbruikt zijn macht (dat laatste is volgens mij deel van zijn persoonlijkheid en niet het gevolg van zijn psychische problemen).
Als aio ben je totaal afhankelijk van zo'n figuur om te promoveren en als je weggaat gooi je al het werk dat je hebt gedaan weg. Ik heb meedere malen overwogen te stoppen, maar wilde gewoon niet opgeven. Nu ik bijna klaar ben wil ik graag iets doen voor de mensen die ooit nog voor hem moeten werken, maar heb geen idee hoe. HIj staat totaal niet open voor kritiek, dat heb ik al geprobeerd, en als ik het hogerop zoek slaat hij waarschijnlijk dicht. In de beta hoek worden dit soort dingen over het algemeen zowiezo niet serieus genomen, terwijl veel 'briljante' onderzoekers totaal niet met hun mensen kunnen omgaan en sommigen duidelijk hulp zouden moeten zoeken. Ik ben heel benieuwd of er meer mensen zijn die in dit soort situatie hebben gezeten.

Geschreven door: aio

Vooorgaand geheim

Volgend geheim

Plaats hier uw reactie op dit geheim.

reactie academicus, Op 03-10-2007 17:59

tja ... wel enigszins herkenbaar moet ik zeggen. In de beta sector kom je helaas meer dan gemiddeld mensen tegen die in sociaal opzicht niet erg bedreven zijn. Vooral mensen die in bepaalde opzichten briljant zijn, schieten soms in andere opzichten ernstig tekort. Maar intussen zijn ze wel jouw leidinggevende!

reactie ikke, Op 03-10-2007 19:20

Je bevindt je in een lastig parket. Je zou bijvoorbeeld voorzichtig kunnen vissen naar de opinie van andere co's /aio's die met deze specialist van doen hebben. zijn er meerdere klachten dan zou je eens een gesprek kunnen aanvragen met een opleidingscoordinator o.i.d. Asperger is goed te herkennen, zeker voor iemand met meer ervaringen, maar dat zou ik even voor me houden.

reactie Cupcake, Op 26-06-2008 16:07

Ik heb zelf het syndroom van Asperger. Is het bij hem al vastgesteld. Zo ja, dan zou je toch rustig met hem kunnen praten dat misschien door zijn STOORNIS - nee geen ziekte - hij overkomt als een heel hard persoon of w/e. Als mensen dat tegen mij zeggen snap ik het, en zo niet dan is het gewoon zijn persoonlijkheid. Even voor de andere mensen die dit lezen: Dit is dus niet standaard bij iedere Asperger.

reactie Dieptriest, Op 17-05-2008 08:04

Ik heb ook een baas die totaal niet empatisch is. Hij kan zich niet verplaatsen in andere mensen, is besluiteloos, vindt zichzelf goed maar alle medewerkers vinden hem een eikel. Hij loopt de deur uit en denkt dan: o ja ik moet nog gedag zeggen. Loopt terug, zegt daag en gaat weer. Hij spoort niet. Maar deze eikel heeft mij wel het werk wat ik zo ontzettend leuk vind onmogelijk gemaakt. :( :cry Laat jezelf er niet onder krijgen. Het probleem met autisten is dat ze zelf heel beperkt voelen en daardoor missen ze alles wat jij WEL voelt. Alleen weten ze het zelf niet omdat ze niet beter weten. Het enige wat jij kunt doen is proberen je hierdoor niet te laten beschadigen en duidelijk voor jezelf te kiezen. Wees blij dat jij wel de gave hebt om te voelen en je in te leven in anderen. Succes!! ;)

reactie ambtenaartje, Op 11-02-2008 01:50

Wat jij beschrijft heb ik ook diverse keren meegemaakt op een ministerie.. Mijn eerste ervaring met een dergelijke gek betrof een man die aangesteld was als hoofd administratie, helaas kon hij nog geen Word document opslaan of een sms versturen..zijn werk liet hij over aan een ijverige senior (een zeer plichtsgetrouw meisje van 25) en zelf deed meneer helemaal niets..behalve een beetje stoer over de gangen lopen en een vet salaris opstrijken (hij had ook gelogen over zijn vooropleiding), sterke verhalen vertellen en mensen treiteren die hem doorhadden. Een van die verhalen die hij rondbazuinde was het gebeuren van een kat die zijn woning was binnen gewandeld..hij vertelde trots aan iedereen die het horen wilde dat hij die kat had doodgeslagen :eek Kreeg de indruk dat hij er trots op was. Destijds was ik ervan overtuigd dat ik met een psychopaat te maken had...schijnt regelmatig voor te komen en het duurt vaak nogal lang voordat werkgevers daar achter komen...vooral in jouw geval ...betrokkene is waarschijnlijk goed in zijn werk dus zal de werkgever niet zo gauw stappen ondernemen. In mijn geval viel deze persoon na een jaartje goed door de mand...en vertrok naar een ander goedbetaald baantje waar hij gevangenen kon gaan pesten. Inderdaad kunnen Beta mensen vaak zeer onhandig/vaak lomp zijn in contacten maar hoeven niet slecht te zijn...(zoals in mijn geval) .. Het idiote van het verhaal is dat ik naast alle ergernissen/haat vaak ook een diep medelijden voelde..volgens mij heb je dan te maken met een psychopaat :?

reactie meisje18, Op 15-03-2008 18:35

Volgens mij heeft m`n vader deze ziekte.. Valt geen normaal contact mee te onderhouden.. heeft nergens wat op te zeggen..

reactie Eddy, Op 16-01-2009 14:41

Tja, concentreer je op je promotie, duurt nog even en besluit om nooit meer zo'n baas te accepteren. En je bent natuurlijk niet gek. Jij voelt het zo dus is het waar. Daar hoeft toch zeker geen certificaat bij?!

reactie Promovenda, Op 08-10-2012 00:09

Ik promoveer in het buitenland en heb hier een begeleider toegewezen gekregen. Al vanaf het begin merkte ik wat vreemd gedrag bij haar op, maar aanvankelijk dacht ik dat het wellicht culturele verschillen of de taalbarriere zouden zijn. Bovendien zijn inderdaad niet alle academici even sociaal aangelegd. Mijn begeleider heeft echter een totaal gebrek aan verbeelding en emphatie, hamert steeds weer op dezelfde zaken, is geobsedeerd door cijfers (terwijl ik in de Letteren promoveer en het daar toch meer aankomt op andere zaken), interpreteert zaken en dingen die worden gezegd vaak verkeerd, lijkt haar dag wel van minuut tot minuut te plannen (en snapt niet dat ik dat niet doe) en raakt in paniek wanneer ik niet precies het oorspronkelijke onderzoeksvoorstel volg, terwijl ik het idee heb dat ik juist vooruitgang boek door andere invalshoeken uit te proberen. Daarnaast plaatst ze iedereen in vakjes, ziet ze alles heel zwart-wit en benadrukt ze alleen maar de verschillen tussen de projecten aan ons instituut, waardoor niemand meer met haar (en dus in zekere zin ook met mij) wil samenwerken, terwijl ik juist daarom naar dit instituut wilde. Bovendien doet en zegt ze ontzettend nare en ongepaste dingen zonder dat ze dat zelf in de gaten heeft (niet alleen naar mij toe, maar bijvoorbeeld ook tijdens een lezing). Ik werd (en word) er behoorlijk moedeloos van en heb de relatie met mijn begeleider besproken met de directeur van ons instituut (die het overigens zelf aankaartte in het jaarlijkse evaluatiegesprek) die mij heeft geholpen met het vinden van een tweede begeleider (helaas wel aan een andere universiteit in een ander land, dus geen regelmatig contact). Veel van mijn collega's hebben problemen met mijn begeleider gehad, maar zijn uiteraard niet zo van haar afhankelijk als ik. Eerlijk gezegd, als ik vantevoren had geweten wat voor persoon ze was en hoe slecht ze bekend staat als collega, had ik deze kans wellicht aan me voorbij laten gaan.

reactie Herkenbaar, Op 04-05-2018 23:03

Dit is zoo herkenbaar!! Je bericht is alweer een paar jaar terug, hoe gaat het nu met je? Zelf ik heb onlangs om dezelfde reden ontslag genomen. Ik had al een vast contract, was tevreden over mijn salaris en werkuren, ik voelde me echter net een marionet. Het was namelijk niet alleen mijn baas, maar ook het overtallig personeel dat autistisch was en de meeste hadden wel een soort van management cursus gevolgd. Wat inhield dat ze me contant belaagde met trucjes om mijn mening al voor een vergadering te veranderen. Hell, ik heb me daar toch een wantrouwen opgebouwd. Het enige voordeel was dat het opviel omdat die trucjes niet hun natuur zijn. De trucjes (en daarmee de sociale druk) werden steeds erger. Het bleef ook niet alleen bij werkgerelateerde onderwerpen, ook mijn persoonlijke keuzes (waar ze dus niks te zoeken hebben) werden op de schop genomen, wat mij een hoop zelfvertrouwen kosten. Dit omdat ik nogal gevoelig ben voor andermans mening en als je constant kritiek hebt op mijn keuzes zal ik wel fout doen. Uiteindelijk neem ik ontslag en wat denk je, zit mijn baas een paar weken later overspannen thuis. Een dubbel gevoel: ik voel medelijden (want ja hij zit daar niet voor zijn plezier) en boos (godzamme wie is hier nou het slachtoffer...). Maar goed, hoe meer ik lees op het internet hoe duidelijker dit typisch autistisch gedrag is. Het je alles zoveel persoonlijk aantrekken dat je er zelf aan kapot gaat. Laat ik mijn gevoel dan maar middelen naar neutraal. Ik zit dus mijn opzeggingstermijn uit, komen collega's me vertellen dat ze denken dat mijn baas niet meer terug komt op een manier dat het mij moet geruststellen. Los van dat ik ze niet heb verteld over mijn echte ontslagreden zien ze hun eigen bijdrage dus over het hoofd. Uiteindelijk niets gezegd en ze maar in hun waarde gelaten. Zit nu thuis dit alles te verwerken en ondertussen proberen te starten aan mijn nieuwe uitdaging... pff blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!! P.S. Niks tegen autisten in het algemeen, ik heb meerdere in mijn vriendenkring zitten, maar mijn god, mijn inmiddels oude werkplek was ik als een van de weinigen niet autist en dan is het voor mij dus niet meer uit te houden.

reactie Omgedraaid, Op 12-06-2018 19:55

Heel herkenbaar wat ik hier lees. Heb veel werkervaring en ben gewend om zelfstandig te werken, mijn kwaliteit van werk werd altijd geprezen. Tot deze functie en baas. Alles wat ik zeg wordt omgedraaid, alles wat zij zegt wordt omgedraaid. Ik word gemicromanaged (moet een takenlijstje bijhouden want dat is zo efficient, terwijl dit dubbel zoveel werk kost, er is een hyperfocus op werk goed georganiseerd houden, geniet duidelijk van zaken als grote postzendingen organiseren, terwijl dit haar taak niet is en super operationeel, ze neemt dan de secretaresse letterlijk het werk uit handen en denkt dat die blij is met haar 'exptertise' maar als ik dan iets noem wat niet in haar straatje past, ben ik niet efficient, kan niet ad hoc gestoord worden, het is altijd op de tenen lopen of ik haar iets kan vragen of niet, maar een vast overlegmoment is niet efficient, het betreft een dynamische afdeling waarbij verstoringen deel uitmaken van de werkdag, als ik iets probeer te bespreken is het al gauw te detaillistisch, oplossingsgericht of operationeel -het komt dan trouwens ook vaak voor dat ze daarna mijn 'afgekeurde' suggesties pitcht aan het hoger management als haar idee, blijkbaar is het dan wel goed genoeg, als ik een briefing ontvang en conform briefing uitvoer, wordt het ALTIJD veranderd. Als ik dan zwart op wit terugkaats dat ze het echt zelf zo gebriefd heeft, dan weet ze dat niet meer. Er is een hyperfocus op de nederlandse taal. Kan geen grote hoeveelheid informatie scannen, wat je wel van iemand in een managementfunctie mag verwachten, zeker op commercieel gebied en raakt dan compleet verloren. Kan helemaal geobsedeerd raken door 1 woord die ik uit of opschrijf. Als ze dat woord niet snapt, vraagt ze niets, maar klaagt wel dat ze zoveel tijd kwijt is met het overnieuw doen van mijn werk. Waarbij ze het overgrote deel van de tijd bezig is geweest met de herkomst van dat woord te achterhalen en er dan een conclusie aan te verbinden. Die conclusie slaat dan ook meteen op mij; ik ben dan te 'populair' want een of andere neerlandica (professor wordt echt letterlijk bij naam genoemd! Die zegt het, dus is het zo!), of ik ben ambtelijk omdat een woord door professor x als ambtelijk bestempeld is (ik heb nog nooit een ambtenaarsfunctie bekleed maar altijd in de bedrijfstak - niet dat er wat mis is met een ambtelijke functie m.i.). Het erge is dat er allerlei zaken zich zo opbouwen en dat zij dit gebruikt om mij te beoordelen. Het is net alsof ik GEK wordt. Het management weet hiervan. Ze is van een hogere positie (met behoud van salaris) teruggezet en heeft "mij" gekregen om aan te sturen om haar ego niet te schaden. Klachten bij het management hebben geen zin. In het begin gaven ze impliciet toe dat ze mij met mijn profiel hadden aangenomen om haar aan te sturen (duh, omgekeerde wereld!), maar niemand grijpt in. Mijn voorganger was altijd heel stil en had ook grote problemen met mijn baas. Binnenkort heb ik een gesprek over een eventuele contractverlenging. Ik merk dat bij de gedachte dat het contract niet verlengd gaat worden, een golf van opluchting door me heen gaat. Het wordt tijd om iets nieuws te zoeken. Ik heb niets tegen mijn autistische medemens, maar om afhankelijk te zijn van een baas met ASS is zwaar ondermijnend.

Site built by B-nuts